Ο Πλάτων, στό Β΄ Βιβλίο τής «Πολιτείας» του, διά στόματος τού αδελφού του, Γλαύκωνος, διηγείται ενα μύθο, προκειμένου να θεμελιώσει και να επεξηγήσει τον ισχυρισμό του , οτι κανείς δέν είναι δίκαιος μέ τήν θέλησή του ( «ουδείς εκών δίκαιος»), θέληση η οποία θά επήγαζε από τήν αναγνώριση τής αξίας τής δικαιοσύνης, αλλά γίνεται δίκαιος από ανάγκη, διότι αυτός κατανοεί, ότι είναι αδύνατον νά αδικεί, χωρίς καί ο ίδιος εν συνεχεία νά αδικηθή.
Διηγείται, λοιπόν, ο Γλαύκων, ότι ο Γύγης, ένας βοσκός τού βασιλιά τής Λυδίας, βρίσκει τυχαία ένα μαγικό δακτυλίδι, έπειτα από τήν εμφάνιση δύο καταστροφικών φυσικών φαινομένων.
Ο Γύγης πήρε τό δακτυλίδι καί τό περιεργαζότανε. Κάποια ημέρα διαπίστωσε, ότι τό πολύτιμο εύρημά του είχε μία εντυπωσιακή μαγική δυνατότητα. Θέτοντας τήν πέτρα τού διακτυλιδιού, τήν «σφενδόνην», στήν κλειστήν παλάμη του, καί περιστρέφοντάς την, τότε ο ίδιος γινότανε αόρατος, καί, όταν τήν εγύριζε κατά τήν ανάστροφη φορά, ο ίδιος εμφανιζότανε πάλι!
Κατάλαβε ο αγαθός βοσκός , ότι είχε πλέον στά χέρια του ένα ισχυρότατο όπλο. Γιατί, σκέφθηκε, μπορούσε μ’ αυτό νά κάνει ό, τι δήποτε ήθελε, χωρίς νά γίνεται αντιληπτός, χωρίς νά ελέγχεται από κανέναν, μά, κυρίως, χωρίς νά τιμωρείται γιά οποιεσδήποτε πράξεις του!
Από τή μία στιγμή στήν άλλη, ο Γύγης ένοιωθε ακατανίκητος, καθ’ ότι είχε στήν εξουσία του μία τεράστια δύναμη ( τήν σφενδόνη), η οποία μπορούσε νά λειτουργήσει πρός όφελός του, έστω καί άν η χρησιμοποίησή της οδηγούσε στήν διάπραξη αδικίας, ακόμη καί εγκλήματος. Ο άσημος μέχρι τότε Γύγης έγινε, κατόπιν, εραστής τής βασίλισσας καί, μέ τήν βοήθειά της, σκότωσε τόν βασιλιά του, χωρίς νά τόν αντιληφθή κανείς καί επομένως χωρίς νά τιμωρηθή, καταλαμβάνοντας μάλιστα ο ίδιος τήν εξουσία. Κατέλαβε, δηλαδή, μία θέση, τήν οποία τού εχάρισε η δύναμη ενός χρυσού δακτυλιδιού μέ τήν πολύτιμη σφενδόνη, χωρίς νά νοιάζεται γιά τά άδικα καί απάνθρωπα μέσα, που χρησιμοποίησε, καί τά οποία τόν οδήγησαν νά γίνει εγκληματίας, αλλά μέ μοναδικά κίνητρά του ( συνηθισμένα στήν ανθρώπινη φύση) τήν δόξα καί τό χρήμα.
Στήν αφήγησή του ο Γλαύκων θεμελιώνει τήν έννοια τής αδικίας ως ανθρωπολογικού χαρακτηριστικού καί ερμηνεύει ιστορικοκοινωνικά τήν έννοια τής δικαιοσύνης.
Ο άνθρωπος, λέγει ο Γλαύκων, ρέπει εκ φύσεως πρός τήν αδικία, γιά τά ατομικά οφέλη, που τού εξασφαλίζει. Όμως, αδικών ο ίδιος, κινδυνεύει νά υποστή τήν βλάβη καί τήν αδικία τών άλλων , εάν επικρατήσει μία κατάσταση γενικευμένης αδικίας. Γι’ αυτό καί η ανθρωπότητα επροχώρησε σέ έναν κοινωνικό συμβιβασμό, σέ ένα είδος «κοινωνικού συμβολαίου», θεσπίζοντας νόμους, που ορίζουν, ότι κανείς δέν θά αδικεί, αλλά ούτε καί θά αδικείται.
Προκύπτει, λοιπόν, ο συμβατικός χαρακτήρας τής δικαιοσύνης ( εντάσσεται στό πεδίο τών ανθρωπίνων συμβάσεων), τήν οποίαν εντέλλονται, στήν εποχή μας, νά εφαρμόζουν τά δικαστήρια κάθε χώρας, προκειμένου νά εξοβελίσουν ή νά περιορίσουν δραστικά τήν αδικία, η οποία αποτελεί στοιχείο τής ανθρωπίνης φύσεως.
Η εφαρμογή, λοιπόν, τών νόμων ( τών ανθρωπίνων συμβάσεων κατά τής αδικίας) από αυτούς, οι οποίοι εντέλλονται νά τούς προωθούν ( από τούς δικαστές, δηλαδή), είναι η λυδία λίθος γιά τήν αποτροπή τής αδικίας καί γιά τήν εμπέδωση τής δικαιοσύνης μεταξύ τών μελών μίας κοινωνίας ( τού εξοβελισμού τής αδικίας δηλαδή).
Καί η δικαιοσύνη προωθείται μέ τήν καταδίκη τής αδικίας καί όχι μέ τήν θώπευσή της!
Η δέ θώπευση τής αδικίας ( τής οιασδήποτε αντικοινωνικής καί απάνθρωπης συμπεριφοράς) μπορεί νά υλοποιηθή μέ δύο τρόπους: είτε μέ τήν απαλλαγή τού αδικούντος, είτε μέ τήν τιμωρία τού αντισταθέντος στήν αδικία( τού αδικηθέντος).
Τότε, καί στήν μία καί στήν άλλη περίπτωση, αυτός που θωπεύει τήν αδικία δέν πράττει τίποτε άλλο, παρά νά χαρίζει στόν αδικούντα, καί σέ κάθε επίδοξον εραστή καί αυτουργό τής αδικίας, τήν σφενδόνη τού Γύγη, διά τής οποίας η αδικία θά συντηρείται, θά διευρύνεται, θά μένει ατιμώρητη, θά αποκτά νέους οπαδούς, καί θά θρυματίζει τήν ανθρώπινη σύμβαση εξοβελισμού τής αδικίας, ως στοιχείου τής ανθρωπίνης φύσεως.
Βάσει τών ανωτέρω συλλογισμών, ποία συμπεράσματα, λοιπόν, μπορεί νά συναγάγει κανείς, όταν διαβάσει τήν είδηση (ΠΑΤΡΙΣ, 07.04.2011) γιά μία δίκη στό Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο ( Κακουργιοδικείο) τού Πύργου Ηλείας, κατά τήν οποίαν ο αδικηθείς κατεδικάσθη, διότι αντιστάθηκε κατά τού αδικήσαντος;
Η είδηση:
Τόν Νοέμβριον τού 2008, στό χωριό Ελαιώνας τού Αιγίου, δύο ληστές εφώρμησαν στήν οικία ενός 77χρονου καί τού άρπαξαν 1.100 Εὐρώ. Ο ηλικιωμένος αντεστάθη(!), καί στήν επακολουθήσασα συμπλοκή άρπαξε ένα κουζινομάχαιρο, μέ τό οποίο κατέφερε τραύμα στόν μηρό τού ενός τών ληστών. Ο τραυματισμένος ληστής διεκομίσθη στό νοσοκομείο, όπου εξέπνευσε μετά από 9 ημέρες.
Τό δικαστήριο τού Πύργου, τό οποίον εσυνεδρίασε τήν 6ην Απριλίου 2011, επέβαλε στόν αντισταθέντα 77χρονο(!) τήν ποινή τής καθείρξεως επί δέκα καί μισό έτη ( τήν ΑΝΩΤΑΤΗ ποινή!), μή αναγνωρίζοντας, ότι ο θανάσιμος τραυματισμός προεκλήθη από τήν προσπάθεια τού αδικουμένου ( τού ηλικιωμένου) νά διαφυλάξει απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματά του ( τήν περιουσία του, τήν οικιακή ασυλία του καί τήν σωματικήν του ακεραιότητα). Στόν δέ ληστή-συνεργό τού θανόνος, ενώ αυτός είχε παραπεμφθή στό ίδιο δικαστήριο μέ τήν κατηγορία τής συνέργειας σέ ληστεία ( κακούργημα), τού «κατελογίσθη» τελικώς «συνέργεια σέ απόπειρα κλοπής»(!) ( μετατροπή τής κατηγορίας σέ ελαφρύτερη-πλημμέλημα) καί τού «επεβλήθη» η ... βαρυτάτη «ποινή» τών τριών μηνών μέ αναστολή!
Η θωπεία τής αδικίας, που ελέγαμε προηγουμένως!
Έχει σκεφθή κανείς από όλους αυτούς, οι οποίοι «εδίκασαν» αυτήν τήν δίκη, σέ ποία κοινωνία μάς οδηγούν τέτοιες κραυγαλέα άδικες αποφάσεις; Ποία μηνύματα «εκπέμπει» μία τέτοια απόφαση στήν κοινωνία;
Ποίαν στάση, άραγε, υποδεικνύεται νά κρατούν οι πολίτες τής χώρας μας, εμπρός σέ εγκληματικά φαινόμενα, ληστείες, απόπειρες φόνου, απρόκλητες καταστροφές καί κάθε είδους κλοπές καί επιθέσεις μέσα στήν κατοικία τους;
Μήμως, νά «καλοδεχόμαστε», χωρίς καμμία αντίσταση, μέσα στό σπίτι μας τούς ληστές, τούς εγκληματίες, τούς λωποδύτες καί όλα τά κοινωνικά αποβράσματα, αλλοδαπά καί εγχώρια;
Μήπως, λοιπόν, χωρίς νά τό καταλάβουν, χαρίζουν έτσι τό «δακτυλίδι μέ τήν σφενδόνη τού Γύγη» στούς ανά τήν Ελλάδα ληστές, στούς επίδοξους εγκληματίες, αλλά καί στόν επιζήσαντα ληστή, αδιαφορώντας γιά τίς εκρηκτικές κοινωνικές συνέπειες στήν χώρα μας, στήν οποίαν η εγκληματικότητα, λόγω καί τής «άνωθεν» κατευθυνομένης «αλλοδαπής λαίλαπας», έχει φθάσει σέ δυσθεώρητα ύψη;
Μήπως έπρεπε νά σκεφθούν, ότι, μέ τέτοιες αποφάσεις, η χώρα μας θά πλημμυρίσει από «Γύγηδες», αλλοδαπούς ή εγχώριους, φέροντες αυτοί «υπερήφανοι» τίς «σφενδόνες» τής ατιμωρησίας τους, που τούς «χαρίζονται» αφειδώς, πρός θλίψη καί κοινωνικήν αγανάκτηση τών απλών ανθρώπων τής κοινωνίας μας;
Αλήθεια, άν κανείς δέν μπορεί νά μάς προστατεύσει από τούς εγκληματίες, τούς δολοφόνους καί τούς ληστές, τότε ποίαν χρείαν έχουμε τών «προστατών» μας;
Μήπως, τό «δίδαγμα», που «εκπέμπει» αυτή η «απόφαση», είναι, ότι γιά νά σωθούμε πρέπει νά γίνουμε όλοι «Γύγηδες», σέ μία κατάσταση γενικευμένης αδικίας, μιά καί τόσο απλόχερα μοιράζεται ένθεν κακείθεν τό «δακτυλίδι μέ τήν σφενδόνη τής ατιμωρησίας», καί αφού οι όποιες αδικίες μας θά τυγχάνουν τής επίσημης «θωπείας»;
Μήπως, άραγε, αυτήν τήν κοινωνία θέλουν τά διάφορα «κέντρα» νά «επιβάλουν» στήν Ελλάδα σήμερα;
Σημείωση δική μου:
Να... σας χαιρόμαστε κύριοι δικαστές, να σας χαιρόμαστε...(τους συγκεκριμένους ) Μας κάνετε.. υπερήφανους !
Προάγετε πολιτισμό και κυρίως προστατεύετε τις εννομες προτεραιότητες των πολιτών !...Ακριβώς εφ' ω ετάχθητε...δηλαδή !
Ι.Β.Ν.
1 σχόλιο:
Μήπως τελικά πρέπει να παίρνει ο κάθε πολίτης το νόμο στα χέρια μόνος του?
Καλύτερη δικαιοσύνη θ'αποδώσει απ'τους επίορκους δικαστές σίγουρα.
Το σύστημα όσο πάει και σαπίζει τελείως!
Τα Μαγιάτικα μου για καλό Μήνα!
Δημοσίευση σχολίου