Η ψηλή απο την Αμαλιάδα ! Απο τον Ντινόπουλο Ιωάννη

Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος

Κάθε μετακίνηση με μέσο μαζικής μεταφοράς ενέχει και κάποιο κίνδυνο. Ετσι θεωρώ άδικο να χειροκροτείται μόνον ο πιλότος του αεροσκάφους στην προσγείωση και να μην λέμε ούτε ενα ευχαριστώ στον οδηγό του υπεραστικού λεωφορείου μόλις φτάσουμε στον προορισμό μας !
Γιατί η ασφαλής άφιξη στον προορισμό μας δεν είναι ποτέ απολύτως δεδομένη !

Εγώ πάντως και ευχαριστώ λέω και κάποια πράγματα προσέχω όταν μετακινούμαι με υπεραστικά λεωφορεία .

Το πρώτο που προσέχω  είναι το λεωφορείο και αν αυτό ειναι καινούργιο, το ταξείδι θα είναι και άνετο και ασφαλές. 
Το δεύτερο ειναι ο οδηγός , που σημαίνει οτι αν ειναι νέος θα εχει ταχύτερα αντανακλαστικά και λιγότερη αλαζονεία, αυτή του "βετεράνου" που είναι και η αιτία για τα περισσότερα ατυχήματα. Θέλω ομως να επισημάνω οτι και οι στόλοι των ΚΤΕΛ των νομών που χρησιμοποιώ ειναι καινούργιοι και οι οδηγοί τους πεπειραμένοι και ευγενείς.
Το τρίτο που με ενδιαφέρει ειναι η θέση και ζητάω  πάντα μιά απο τις πρώτες. 
Και τελευταία- που όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό- είναι το ποιός θα είναι ο συνταξειδιώτης μου ! Ποιός δηλαδή θα καθήσει δίπλα μου ! Θα μου πείτε τι σημασία εχει αυτό; Ταξιδέψτε εσείς απο την Αμαλιάδα ως την Αθήνα με μια συμπαθή τσιγγάνα 140 κιλών και με μόνιμη αποχή απο το νερό   ή με ενα δίμετρο μοντέλο που κάθισε δίπλα μου την τελευταία φορά και βρείτε μόνοι σας τη διαφορά ! 

Ειχα τη θέση 1, ακριβώς πίσω απο τον οδηγό και κάθισα σ΄αυτήν λίγα λεπτά πρίν ξεκινήσει το λεωφορείο για Αθήνα. Εδεσα και τη ζώνη ασφαλείας , αφού μου παρέχεται ως υπηρεσία και περιμέναμε τον οδηγό , ο οποίος απ΄ο,τι ειδα ηταν ενας νέος γύρω στα 30. Το λεωφορείο ειχε σχεδόν γεμίσει , αλλά η θέση δίπλα μου ηταν ακόμη κενή !

Ξαφνικά μπαίνει μέσα απο τη μπροστινή πόρτα μια νεαρά γύρω στο ενα και εννενήντα.. Ειχε κυματιστά μαλλιά, κοντή φούστα , μακριά πόδια , ψηλά τακούνια και...(μήν περιμένετε αλλες περιγραφές) απευθυνόμενη σε μένα με νάζι- σίγουρη για την υπεροχή της -...

....-Καλέ αυτή ειναι η θέση δύο;

Δεν απήντησα, απλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι και στριμώχτηκα προς τον τοίχο (το παράθυρο εννοώ) και για να της δώσω όσο πιό πολύ χώρο να βολέψει αυτά τα μακριά πόδια και να μην ακουμπήσω καθόλου πάνω της. Σε αυτές τις γυναίκες δεν μιλάς , δεν κοιτάς, δεν ακουμπάς. Σε κάθε περίπτωση θα αποβεί σε βάρος σου και θα τους ανεβάσεις και τις μετοχές, καθιστώντας τες ακόμη πιό επικίνδυνες....

 Τόσο μακριά πόδια, ομως,  δεν βολεύονται εύκολα... Ευτυχώς που το προστατευτικό πίσω απο τον οδηγό εφτανε ως τη μέση της δικής της θέσης και θα δείτε τι εννοώ. Ξεκίνησε, λοιπόν ,το λεωφορείο, το οποίο αν και υπερσύγχρονο και με οθόνη τεσσάρων παραθύρων δίπλα στο τιμόνι, που ο οδηγός εβλεπε όλους τους επιβάτες, ειχε και κάποια απο εκείνα τα πονηρά καθρεφτάκια αριστερά και δεξιά για ειδικές...αποστολές !

Η κυρία άνοιξε ενα βιβλίο και προσπάθησε να βολευτεί. Γύρισε πλάτη σε μένα και έβαλε το αριστερό πόδι πάνω στο άλλο και γέμισε ο διάδρομος με το  πόδι της. Οταν γύρισε πρός το μέρος μου και εβαλε το δεξί πόδι πάνω στο αριστερό , το πόδι της βγήκε υποχρεωτικά εξω απο το προστατευτικό που σας έλεγα και το τακούνι της γόβας της κυρίας έφτασε στο ριζαύτι του οδηγού. (Το κάθισμα του οδηγού ειναι σε πολύ πιό χαμηλό επίπεδο απ΄αυτό των επιβατών )

 Αυτές οι εναλλαγές της θέσης της στο κάθισμα και των ποδιών της, του ενός πάνω στο άλλο , γίνονταν συνεχώς, αλλά ο οδηγός δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ οταν το τακούνι της "έπαιζε" μεταξύ του αυτιού και ματιού του !

Δεν φαντάζομαι βέβαια να έκανε το ιδιο, ο οδηγός εννοώ, εαν επρόκειτο για αθλητικό παπούτσι μαθητού ή για άρβυλο φαντάρου !

Θυμήθηκα -και χαμογέλασα- την ιστορία που μου ΄λεγε ενας φίλος, του οποίου η πολυκατοικία στην οποία εμενε ειχε κοινό ακάλυπτο με αλλες τρείς πολυκατοικίες και σε κάποια απ΄αυτές εμενε ενας περίεργος μεσήλικας, ο οποίος εκανε συνεχώς παρατηρήσεις ή εφερνε "το εκατό" εάν κάποιος παραβίαζε το ωράριο κοινής ησυχίας εστω και για λίγο. Αυτός όμως , ο ίδιος, δεν διαματρυρήθηκε ποτέ για κάποια κυρία που "έσκουζε" ώρα του μεσανύχτου, λές και τη σφάζανε στό γόνατο ή οταν "έδινε οδηγίες" στο  συνοδό της... πως να την φτάσει στον έβδομο ουρανό σε άπταιστα "γαλλικά"...

 Και μετά μου μιλάς για ισότητα , μου έλεγε... !

Τέλος πάντων , η κυρία άλλαζε θέση σώματος και ποδιού και έκλεινε ή ανοιγε το βιβλίο και εγώ παρακολουθούσα τη διαδρομή και τη βροχή που μαστίγωνε το παράθυρό μου και το παρμπρίζ του λεωφορείου ακριβώς μπροστά μου, βυθισμένος στις σκέψεις μου.

Θα κοντεύαμε στην Κόρινθο όταν είδα μπροστά μας σταματημένα αυτοκίνητα και διαπίστωσα οτι ο οδηγός μας δεν ειχε κόψει ταχύτητα. Τώρα ,θες η βροχή; θές οι λάμπες των στόπ του αυτοκινήτου μπροστά  μας να ηταν καμμένες; θές ο νεαρός οδηγός να "επεσε" πάνω στην αλλαγή των ποδιών της κυρίας και να προσπαθούσε να διακρίνει χρώμα "εν τω βάθει;"  Θού, Κύριε ,φυλακήν τω στοματί μου...

...Ημουν σίγουρος οτι θα τα πάρουμε , κατά το κοινώς λεγόμενον, παραμάζωμα και με τη σιγουριά της ζώνης ασφαλείας που ειχα φορέσει, έβαλα το αριστερό μου χέρι κόντρα στην κόγχη του παραθύρου και με το δεξί μου χέρι, που πέρασε κάτω απο το  στήθος της κυρίας ,έπιασα αστραπιαία το μπράτσο του καθίσματός της , τη στιγμή ακριβώς που άρχισαν τα δυνατά φρεναρίσματα και οι επιγονατήσεις του βαρέως οχήματος...

Με το πρώτο φρενάρισμα ακούστηκαν φωνές γυναικών και θόρυβος αντικειμένων που πέφτανε απο το χώρο των μικροαποσκευών πάνω απο τα καθίσματα. Ακολούθησαν κι άλλα φρεναρίσματα και άλλες  φωνές γυναικών και αλλες συνεχόμενες επιγονατήσεις....
 Το σώμα της νεαρής γυναίκας, με την κινητική ταχύτητα που ειχε,-δε θυμάμαι και ποιό πόδι ειχε πάνω σε ποιό- έπεσε με μεγάλη δύναμη πάνω στο χέρι μου και φοβήθηκα οτι θα μου το σπάσει. Τη συγκράτησα ομως, γιατί θα έβγαινε απο το παρμπρίζ αφήνοντας πάνω στο ταμπλώ καμμιά γόβα για διακοσμητικό. Πήρα το χέρι μου τότε μόνον, οταν βεβαιώθηκα οτι είχαμε σταματήσει τελείως, λίγα μόλις εκατοστά απο το σταματημένο μπροστά μας αυτοκίνητο.

Ο οδηγός σηκώθηκε , ρώτησε αν χτύπησε κανείς και απολογήθηκε, λέγοντας οτι δεν τα εκανε αυτός τα απότομα φρεναρίσματα αλλά ο αυτόματος πιλότος. Λειτούργησαν , μας ειπε, οι εξωτερικοί αισθητήρες στη θέα σταθερού αντικειμένου στην πορεία μας και άρχισε αυτόματα να φρενάρει. Πάντως, ειπε, αν το αυτοκίνητο δεν ηταν υπερσύγχρονο, ως καινούργιο, δεν γνωρίζω ποιό θα ηταν το αποτέλεσμα. Και πάλι συγγνώμη, ειπε !
Τότε ζήτησα και εγώ συγγνώμη απο την κυρία που- ερήμην της - λειτούργησα προστατευτικά γι αυτήν, ακουμπώντας την !

-Μα τί λέτε; μου ειπε ! Αν δε βάζατε το χέρι σας, αν δεν με πιάνατε, θα με ψάχνατε τώρα στις σκεπές των αυτοκινήτων μπροστά μας ! 

Σε κάποια  κυρία που ειχε χτυπήσει στη μύτη παρεσχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες απο τη γιατρό που καθόταν στη θέση 4 και πολλοί μαζί βοηθήσανε στο να μαζευτούν τα προσωπικά μικροαντικείμενα μιας αλλης κυρίας, της οποίας ειχε αδειάσει η τσάντα πέφτοντας απο το χώρο των μικροαποσκευών . Το τι ειχε μέσα στην τσάντα της αυτή η χριστιανή... μόνον γυναίκες μπορούν να το φανταστούν...

 ........................................... 

Κάπου εκεί στο "Παλατάκι" στο  Αιγάλεω  η κυρία ζήτησε να κατέβει. 

Κατέβηκε, λοιπόν , παίρνοντας μαζί της τα κυματιστά της μαλλιά, την κοντή της φούστα, τα μακριά της πόδια και τα ψηλά της τακούνια !

Και άφησε πίσω της μιάν απογοήτευση για την έλλειψη στοιχειώδους ευγενείας. Δεν είπε ευχαριστώ, οχι σε μένα, αλλά ούτε στον οδηγό, δεν είπε γειά σας, δεν χαμογέλασε, δεν επιβεβαίωσε την υπεροχή της, μείωσε το δίμετρο-με τα τακούνια- ανάστημά της....κρίμα !

Εκανα ενα πικρόχολο σχόλιο που το προσυπογράψανε όλοι , εκεί γύρω στα μπροστινά καθίσματα που ειχαν παρακολουθήσει τη σκηνή.

Εμάς τους Ελληνες, είπα, μας ενώνουν πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων ο κίνδυνος και ο "φραμπαλάς" !

Και πρίν απο λίγο είχαμε και απο τα δυό ...

Αρα αυτή η κοπέλα δεν ειναι Ελληνίδα ή δεν ειναι Αμαλιαδαία, γιατί οι πατριώτισσές μου είναι και όμορφες αλλά και ευγενείς. 

Ναί ! και ευγενείς ...και ειναι αυτό που πολλαπλασιάζει και την ομορφιά και την θηλυκότητα όλων των γυναικών, όλων ! ! !

Ιωάννης Ντινόπουλος

Η σπάλα και... ο Ασημάκης απο τον κάμπο !

Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος

Τον Ασημάκη τον γνώρισα πρίν από πολλά χρόνια. Ήμουν νεαρός, μαθητής στο Γυμνάσιο της Αμαλιάδος τότε και ο Ασημάκης θα ειχε περάσει τα 70. Παρ' όλα τα βάσανα και τα χρόνια που βάραιναν την πλάτη του διατηρούσε και το παράστημά του και το χιούμορ του και κυρίως για μένα- που είχα ακούσει τόσα πολλά γι αυτόν - διατηρούσε και ένα "αρωμα" απο τους παππούδες μου, που δεν είχα γνωρίσει..

Είχε φιλία με τους παππούδες μου που εχρονολογείτο από τη δεκατία του ΄40, τότε που ο τόπος μας εζησε εναν πόλεμο, μιά κατοχή και έναν εμφύλιο σπαραγμό ! Σε εκείνη τη δύσκολη δεκαετία ο Ασημάκης βάφτισε και κάποιο μέλος της  οικογένειας και έτσι η φιλία των ανδρών ενισχύθηκε και με τη συγγένεια της κουμπαριάς. Ο Ασημάκης επισκεπτόταν τακτικά το  συνοικισμό των Ντιναίων και έβλεπε  τους φίλους και κουμπάρους του !

Θα ήταν Ιούνιος -δεν ξέρω ποιάς χρονολογίας ακριβώς - όταν ο Ασημάκης βρέθηκε και πάλι κοντά στους παππούδες μου (τον παππού μου και τον αδερφό του)
Εκείνη την ημέρα, που συνέβη και το περιστατικό που σας διηγούμαι, θα έτρωγε στο δικό μας το σπίτι. Η γιαγιά μου είχε μαγειρέψει αρνί κοκκινιστό κατσαρόλας (μάλλον τέντζερη και οχι κατσαρόλας) με χυλοπίτες, τσιγαρισμένο με φρέσκο βούτυρο. Στο τραπέζι υπήρχε τυρί, αυτό που λένε σήμερα φέτα, πεντανόστιμο ψωμί, αυτό που λένε οι πρωτευουσιάνοι ζυμωτό, και κρασί από το βαγένι, από το αμπέλι του παππού μου  στην Μπουκούτα. Δηλαδή ένα τραπέζι πλούσιο ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Και όλα δικής τους παραγωγής. Τα μόνα αγορασμένα σε εκείνο το τραπέζι ηταν  το αλάτι και το πιπέρι !

Στόν Ασημάκη είχαν βάλει δυό μεζέδες κρέας και χυλοπίτες που ξεχείλιζαν από το πιάτο. Υπήρχε μια αντίληψη, που ισχύει ακόμη και σήμερα στον τόπο μου την ορεινή Ηλεία, ότι όσο πιο πολύ φάει ο φιλοξενούμενος τόσο πιο πολύ αποδέχεται τη φιλοξενία και άρα τόσο πιό πολύ ανεβάζει τις "μετοχές" του φιλοξενούντος,  για αυτό και πιέζουν τον φιλοξενούμενο να φάει περισσότερο !

Μου θυμίζει ένα "κομμάτι" από τον Επιτάφιο του Περικλέους..."κτώμεθα γαρ τους φίλους ουκ ευ πάσχοντες αλλά δρώντες. Ασφαλέστερος γαρ ο δράσας την χάριν, ώστε οφειλουμένην δι ευνοίας ω δέδωκε σώζειν, κλπ..."

Ό ένας από τους δυό μεζέδες στο πιάτο του Ασημάκη ήταν η σπάλα, γιατί εθεωρείτο καλός μεζές αφ' ενός και γιατί ο Ασημάκης εθεωρείτο άριστος οιωνοσκόπος  αφ' ετέρου, γνώριζε δηλαδή να "διαβάζει" τη σπάλα !

Αφού κάμανε  το Σταυρό τους  μαζί με τις  συνηθισμένες ευχές, "καλώς όρισες  κουμπάρε", "καλώς σας βρήκα, ο Θεός το καλό " κλπ, αρχίσανε να τρώνε, εκτός από τον Ασημάκη...που είχε πιάσει τη σπάλα με το αριστερό του χέρι απο "την ωμογλήνη που συντάσσεται με την κεφαλή του βραχιόνιου οστού"  και με το πιρούνι που κρατούσε στο δεξί  προσπαθούσε να καθαρίσει από πάνω της το κρέας...

-Τι τα τηράς τα κόκκαλα Ασημάκη μου, φάει, θα κρυώσει το φαϊ, του ειπε ο παππούς μου..

Ο Ασημάκης δε μίλησε καθόλου, αφού καθάρισε καλά τη σπάλα, τη γύρισε  ανάποδα και την έφερε από την πλευρά της ανοιχτής πόρτας, κοιτάζοντάς την στο φώς σαν σύγχρονος ακτινοδιαγνώστης..

-Θα φάω, κουμπάρε, απάντησε στον παππού μου, αλλά θα μου πείς πρώτα ποιός είναι ο καλύτερός σου φίλος !

-Χμ, έκαμε ο παππούς μου ! Όταν ήμουν νεώτερος Ασημάκη μου και πιό δυνατός είχα αρκετούς φίλους, τώρα όμως που αρχίζω να γερνάω δεν μου απόμεινε άλλος εκτός απο σένα !

Πάτ, πετάχτηκε σαν ελατήριο από την καρέκλα του ο Ασημάκης και όπως ήτανε και ψηλός,  παρα-λίγο να βαρέσει το κεφάλι του στο πατερό* !

-Το λές αλήθεια κουμπάρε; τον ξαναρώτησε...

-Στο Σταυρό που κάμαμε, απάντησε ο παππούς μου...

-Φεύγωω.... είπε ο Ασημάκης, το σπίτι  μου καταστράφηκε !!!! και βγήκε γρήγορα από την ανοιχτή πόρτα...

Μείνανε όλοι άφωνοι, βγήκανε εξω, αλλά ο Ασημάκης είχε καβαλήσει το μαύρο αλογό του με την δερμάτινη σέλα και την όμορφη πλουμιστή χανάκα* και έτρεχε προς τον κάμπο...

Ξαναμπήκανε μέσα στενoχωρημένοι, όταν τον είδανε να σκαπετάει* καλπάζοντας στου Αρνιακού* ...
                                                  ......................................

Εκείνη την ημέρα, λίγο πρίν φέξει, μπήκαν οι Αλλοι στο χωριό του Ασημάκη. Ειχαν "στριμωχθεί" πολύ και ήσαν αποφασισμένοι για ολα...Έπρεπε να κάνουν επίδειξη ισχύος...

Αυτοί, απο δώ, πιαστήκανε στον ύπνο...

                                                  .......................................

Ήταν ακόμα μέρα όταν ο Ασημάκης έφτασε στο χωριό του, κάπου τριάντα πέντε χιλιόμετρα μακρυά απο τα Ντιναίικα...

Παντού μύριζε καμμένο...

Σε  κάνα-δυό σπίτια του χωριού είχε καταρρεύσει η σκεπή από τη φωτιά και σε κάποια άλλα έβγαινε καπνός από τα μουτζουρωμένα παραθύρια που χάσκανε ορθάνοιχτα...

Όσοι είχανε γλυτώσει από τη θηριωδία της ιδεολογίας των Άλλων και είχαν ξεπεράσει το πρώτο σόκ, προσπαθούσαν να βγάλουν από τη γράνα* τους σκοτωμένους συγγενείς και συγχωριανούς τους...

Κάποιες γυναίκες με ξέπλεκα μαλλιά και με το τσεμπέρι* τυλιγμένο στο λαιμό χτυπούσανε το στήθος τους και κυττάγανε τον ουρανό...

Σκηνές αλλοφροσύνης...

...σαν σε Αρχαία τραγωδία...

Ένα από τα καμμένα σπίτια ήτανε και του Ασημάκη και ανάμεσα σ΄αυτούς, που βγάλανε απο τη γράνα με τα βάτα,  ήτανε η γυναίκα του Ασημάκη και ο αδερφός του ! Μόνο που η γυναίκα του δεν είχε "φάει " τη χαριστική βολή, εκεί στην άκρη του όχτου* που τους είχανε μαζέψει και τους πυροβολήσανε και έτσι "ανέζησε " με πολύ κόπο και στάθηκε στα πόδια της μετά από πολύ καιρό..

                                              .....................................

Δε ρώτησα ποτέ αν ο Ασημάκης ανήκε ιδεολογικά σε Αυτούς ή τους Αλλους και δεν θα καταθέσω τη γνώμη μου για το ποιός έφταιγε. Δεν είναι αυτό το ζητούμενό μου και δεν είμαι ούτε ιστορικός, ούτε δικαστής...

Εκείνο που ξέρω μετά βεβαιότητος είναι οτι την ώρα που οι Άλλοι πυροβολούσανε Αυτούς, ενα μπουλούκι πουλιά φτερακίξανε* τρομαγμένα, όπως ακριβώς και στο  "ποτάμι" του Σαμαράκη !

Το ίδιο τρομαγμένη φτεράκιξε και η καρδιά του Ασημάκη όταν "διάβασε " με τόσες λεπτομέρειες τη σπάλα στο πιάτο του, απο το αρνί του παππού μου, για την τραγωδία που συντελέστηκε στο χωριό του και στο σπίτι του ...

 

Ιωάννης Ντινόπουλος

Πηγή μου: Απο τις διηγήσεις του πατέρα μου, που νεαρός τότε ήταν μπροστά στο "διάβασμα" της σπάλας απο τον Ασημάκη.

*πατερό=ένα από τα μεγάλα δοκάρια που πατούσανε δεξιά αριστερά στον τοίχο και πάνω τους στηριζότανε η αρματωσιά της  σκεπής. Γνωστό και από την έκφραση "κολοκύθια στό πάτερο"

*χανάκα=δερμάτινο περιλαίμιο που από μέσα είχε βελούδο κόκκινο ή μπλέ και ήταν στολισμένο με χάντρες. Κοσμούσε το λαιμό στα νέα και όμορφα αλογα, ειδικά όταν "φορούσαν" εφίππιον (σέλλα )
*Σκαπετάω=χάνομαι στο βάθος του δρόμου ή του ορίζοντα, εξαφανίζομαι...

*Αρνιακού=Τοποθεσία μετά τα Ντιναίικα στο δρόμο για το Πανόπουλο, ίσως από το όνομα παλιού ιδιοκτήτη της περιοχής

*γράνα= χαντάκι δίπλα στο το δρόμο, ή στην άκρη στο χωράφι

*τσεμπέρι=μαντήλι, συνήθως καφέ, που το φορούσανε οι γυναίκες στο κεφάλι και το δένανε κάτω απο το λαιμό.

*όχτος=αντίστοιχο της όχθης, το μεταίχμιο του ισιώματος και του κεκλιμένου του εδάδους, συνήθως κοντά σε ρεμματιά

*φτεράκιξε=φτερούγισε ξαφνιαμένο, τρομαγμένο

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΗΛΕΙΑΚΟΥ ΠΗΝΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ "ΑΚΡΩΡΕΙΑ"

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΗΛΕΙΑΚΟΥ ΠΗΝΕΙΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ "ΑΚΡΩΡΕΙΑ"

«Πετρωτό», «Ζωοδότη», Κάστρο «Οχιάς ή Ωρηάς», «Βυνίκο»…
 

Απο το γιατρό  Σωτηρόπουλο Σωτήριο
 

Ήταν στο πρόγραμμά μου και διακαής η επιθυμία μου να επαναλάβω μετά 34 ολόκληρα χρόνια, μια καταπληκτική εξόρμηση «εξερεύνησης» που είχα κάνει το έτος 1978 στα άνω αναφερόμενα μέρη, δίπλα στα πεντακάθαρα ορμητικά νερά του ποταμού Πηνειού που πηγάζει από το όρος Ερύμανθος-Ολωνός (περιοχές Δερβινής, Τσιπιάνων, Κερτίζας, Κακοταρίου), αποτελεί στη συνέχεια το όριο Ηλείας-Αχαΐας διασχίζει την Πηνεία, σταματάει προσωρινά στην ομώνυμη τεχνητή Λίμνη, διαρρέει τον Κάμπο και χύνεται στο Ιόνιο πέλαγος κοντά στη Γαστούνη.

Όλη αυτή η περιοχή που βρεθήκαμε ήταν κατά τους αρχαιολόγους η λεγόμενη «Ακρώρεια», η ορεινή Ήλις ούτως ειπείν. Βεβαίως απροσδιόριστο ιστορικά είναι, για το ποια από τις τέσσερις πόλεις της Ακρώρειας ήταν κτισμένη στο λόφο του Κάστρο της Οχιάς (σ.σ. εδώ πρέπει να τονιστεί ότι υπήρξε μέγιστη ανοησία η πρόταση –ευτυχώς προσωρινή- να ονομαστεί ο πρώην Δήμος με το όνομα «Λασιώνος» που δεν έχει καμιά γεωγραφική σχέση με την Αρχαία Λασιώνα, αντί του σωστού «Ακρωρείας». Αλλά αυτό ανήκει στο παρελθόν).

Τότε το 1978, ξεκίνησα από τα Τσίπιανα (το χωριό της μάνας μου) με την επίμονη προτροπή και την παρέα του αείμνηστου αυτοδίδακτου Ιστοριοδίφη της περιοχής, αξέχαστου Νίκου Παπανικολάου («Ακρώρειου») με συνοδό τον σπουδαίο «αυτοσχέδιο καλαμπουριτζή» Νίκο Δούλο, επιλεγόμενο «Τσάλλα» με τα μουλάρια του. Εκείνη η διαδρομή Βελλησαρέϊκα σπίτια, Κερέσοβα, Διπόταμο, Ζωοδότη. Εκείνη η ξενάγηση στο Κάστρο, το γεφύρι Πετρωτού, εκείνη η φιλοξενία στο σπίτι του κουμπάρου μου μακαρίτη Βασιλόπουλου (αξέχαστο το κατσικάκι με χλωρή ρίγανη, φρέσκο βούτυρο της κάδης και το ευωδιαστό τυράκι) και της ανεψιάς μας Καλομοίρας (το γένος Μπαλιάκου) ήταν μια εμπειρία, μια ανεπανάληπτη στιγμή της ζωής μου βαθιά χαραγμένη στη μνήμη.

 

Η περιοχή της αρχαίας "Ακρώρειας" με δεσπόζον στη μέση το Κάστρο
της "Οχιάς" ή "Ωρηάς". Στο βάθος ο Ωλονός, δεξιά ο Αστράς και αριστερά
το Σκιαδοβούνι (που ανήκουν στο Λάμπειον όρος) και στη μέση η χαράδρα
του διαρρέοντος Πηνειού ποταμού

Έτσι φέτος, στο «φόρτε» της Άνοιξης ξεκίνησα με εκλεκτή παρέα και λάτρεις της ποταμοπορείας, από την «ανάποδη» μεριά και με το αυτοκίνητο ακολουθώντας την διαδρομή Πανόπουλο-Κακοτάρι-Ζωοδότη-Βυνίκο-Τσίπιανα-Δερβινή. Οι συμπολίτες μου ορεινοί των πιο πάνω χωριών, χρόνια τώρα μένουν με το όνειρο να γίνει …«η λεωφόρος ανάπτυξης και προόδου» των χωριών τους η διαδρομή αυτή και έδιδαν «γην και ύδωρ» στους πολιτικάντηδες (κυρίως ενός κόμματος με 80-90% των ψήφων τους!) προκειμένου να γίνει διάνοιξη και ασφαλτόστρωση της λεωφόρου. Πλην το όνειρο έμεινε κάπου στο «Βυνίκο» με την ασφαλτόστρωση 5-6 χιλιομέτρων και το υπόλοιπο έμεινε ένας δρόμος της συμφοράς και σκληρός τιμωρός οχημάτων και εποχουμένων… Ας είναι.

Εμείς όμως απτόητοι και αποφασισμένοι, ξεκινήσαμε μια λαμπρή ανοιξιάτικη μέρα. Πρώτη μας στάση στο Κακοτάρι που μας επεφύλασσε μια έκπληξη. Το παλιό ξερό, πανάσχημο χωριό του πρώην ιστορικού Δήμου Λαμπείας (1833-1912), τουλάχιστον στο κέντρο του έχει μεταμορφωθεί τελευταία σε μια αισθητική-περιβαλλοντική μικρή όαση.

Η ωραία πλατεία του Κακοταρίου με την κεντρική Εκκλησία του

Πιστεύω ότι κατάφεραν οι Κακοταραίοι να έχουν την ωραιότερη πλατεία από όλα τα άλλα χωριά της ορεινής Ηλείας, με την ανακαινισμένη-αναπαλαιομένη Εκκλησία τους και τα γύρωθεν περιποιημένα σπίτια τους.

Το "με πονηρίαν" ...υπεξαιρεθέν από το Δήμο Λαμπείας αυτοκίνητο
της "Βοήθειας στο Σπίτι"

Μάλιστα είδαμε εκεί αραγμένο σε υπηρεσία και το αυτοκινητάκι της «Βοήθειας στο Σπίτι» (ξέρετε αυτό που ανήκε στη Λαμπεία και …υπέκλεψε με πονηρία πρώην Δήμαρχος Λασιώνος από τον «κοιμώμενο» συνάδελφό του της Λαμπείας. Όχι δηλαδή για να μη λένε οι φίλοι συντοπίτες μας ότι η Δίβρη εκμεταλλεύεται τα γύρω χωριά… Εμ!, τώρα παρα-πονήρεψαν και βγάζουν τα απωθημένα τους, –τέλος ο αστεϊσμός…)

Συνεχίσαμε τον κακοτράχαλο δρόμο προς «Ζωοδότη». Αγκομαχώντας, και περνώντας από προχειροφραγμένες ή καλές μονάδες αγελαδοτροφίας και χοιροτροφίας, αντικρίσαμε με θαυμασμό τον μοναδικής ομορφιάς λόφο όπου τα αρχαία ερείπια του Κάστρου της Οχιάς (η της Ωρηάς=Ωραίας) και φτάσαμε στα λίγα σπίτια στη θέση «Ζωοδότη» κάτωθεν του Κάστρου.

Η κορυφή του λόφου του Κάστρου της "Οχιάς" και γύρωθεν τα πολλαπλά
χαλάσματα που σιγά-σιγά χάνονται.

Τα ελάχιστα Τσιπιαναίϊκα σπίτια (τώρα εξοχικά, γιατί οι σημερινοί νοικοκύρηδες Βασιλόπουλοι και Μιχαλόπουλοι έχουν μόνιμες κατοικίες στο Κακοτάρι και Πανόπουλο) είναι ανοιχτά. Μας υποδέχτηκε η ανεψιά μου Καλομοίρα (κόρη της Βιτώριας από το Μπαλιακαίϊκο σόι) του Νικολάκη Μιχαλόπουλου, χαρούμενη και φιλόξενη.

Ο υπογραφόμενος με την αγαπημένη μου ανεψιά Καλομοίρα, μπροστά στον
καταπληκτικό "γιούκο" της με τα κεντημένα υφαντά στο αργαλειό

Όπως ακριβώς και πριν 34 χρόνια, μόνο που τώρα έχει ηλεκτρικό ρεύμα και τρεχούμενο νερό στο όμορφο σπιτάκι της. Όμως, η Καλομοίρα με το ίδιο φιλόξενο χαμόγελο, με τον ίδιο πελώριο «γιούκο» των υφαντών στη θέση του, με ίδιο το πεντακάθαρο και περιποιημένο σπιτάκι εκεί στην ερημιά, κρατάει γερά και την νοικοκυροσύνη και την αρχοντιά. Ο καφές και το δροσερό νερό, η καλή κουβέντα και το περίσσευμα καρδιάς μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε την αποστολή μας.

Πήραμε με τα πόδια το δρόμο προς το γεφύρι του «Πετρωτού» στον ποταμό Πηνειό και την ομώνυμη βρύση στις όχθες του. Μετά λίγα λεπτά πεζοπορίας φτάσαμε εκεί σε ένα θεσπέσιο τόπο που αξίζει να τον επισκεφτεί κάποιος.

Το γεφύρι "Πετρωτο" από την κάτω μεριά

Μια ακόμη αναμνηστική φωτογραφία με φόντο την καμάρα του γεφυριού

Ένα πανέμορφο γεφύρι τοξωτό (μόνο οι παρατιθέμενες φωτογραφίες μπορούν να περιγράψουν την ομορφιά του…), προφανώς κατασκευασμένο πριν πολλούς αιώνες, γιατί εκεί περνούσε βασική αρχαία και σημαντική οδός. Σήμερα στέκει ακόμη περήφανο και περνούν κάτω από την καμάρα του τα ορμητικά, πεντακάθαρα γάργαρα νερά του Πηνειού. 

Από τη βάση του γεφυριού (πρώτο πλάνο) στο βάθος στεφανωμένο το Κάστρο της "Οχιάς"

Δίπλα ακριβώς η ομώνυμη βρύση του «Πετρωτού», έρημη με τα βρύα στον κάνταλό της περιμένει τους ξωμάχους περαστικούς να τους δροσίσει, Αλλά εις μάτην…

Η ομώνυμη βρύση του "Πετρωτού", βρήκε επί τέλους μια φυσιολάτρισσα,
τη Μαρία που θέλει να δροσιστεί και να ξεδιψάσει..

Όμως, για όποιον θέλει περισσότερα γιαυτήν την βρύση, ας ανατρέξει στην καλή ιστοσελίδα του συντοπίτη κ. Γιάννη Ντινόπουλου (βλ. , http://ligakaikala.blogspot.gr/2012/05/blog-post_10.html) που κατάγεται από τον άνωθεν της βρύσης μικρό συνοικισμό «Ντιναίϊκα» σε μια συγκινητική και εκ βάθους καρδίας αφήγηση που εντυπωσιάζει. Αφού για αρκετή ώρα χορτάσαμε το πανέμορφο τοπίο, αναχωρήσαμε με την υπόσχεση (αντάμα με την Μαρία βεβαίως και όποιον άλλο φυσιολάτρη) να κάνουμε στο μέλλον μια υπέροχη ποταμοπορεία από το «Πετρωτό» μέχρι «Διπόταμο». Άμποτε…, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Φτάσαμε και πάλι στο μικρό «αρχοντικό» της Καλομοίρας και του Νικολάκη, όπου μας περίμενε ένα απίθανης γαστριμαργικής ποιότητας κολατσιό, με μοσχαράκι της περιοχής της στιγμής «τσιγαρισμένο» πεντανόστιμο να μοσκοβολάει, ευωδιαστό τυράκι (μοναδικό για την γεύση του, λόγω μυρωδικών χορταρικών της ντόπιας βοσκής), ψωμί σταρένιο του φούρνου και καλό κρασάκι, συνευωχήθημεν αρκούντως… Ο ευχάριστος κάματος της μικρής πεζοπορίας αλλά και της «ραστώνης» του πλούσιου κολατσιού, αναβάλλαμε για άλλη φορά την άνοδο στην κορφή του λόφου, όπου υπάρχουν τα πολλά χαλάσματα του περίφημου Κάστρου της Οχιάς.

Συνεχίσαμε τον δύσκολο δρόμο μας προς τα Τσίπιανα. Πριν όμως είδαμε δυο ωραία και λίαν παράδοξα που συναντήσαμε και φωτογραφήσαμε. 

Ιδού! και η κομματική σημαία στο πουθενά της ερημιάς του Ζωοδότη....

Το πρώτο στην απέραντη ερημιά του «Ζωοδότη» παρατηρήσαμε πάνω σε ένα ιστό μια σημαία (!) με το «ήλιο του ΠΑΣΟΚ» και σκεφτήκαμε ότι εκεί δεν έχει φτάσει ακόμη ο απόηχος ότι αλλού στη χώρα έχει γίνει προ πολλού η χαλαρή …υποστολή της σημαίας αυτής. 

Αλλά και η ..."κοσμοπολίτισσα Γουρούνα" σε μια ρεματιά του Ζωοδότη,
που μόλις την ξεπέζεψε η γυναίκα αμαζόνα της περιοχής...

Το δεύτερο παράδοξο που είδαμε, ήταν μια «αμαζόνα» γυναίκα, ντόπια της περιοχής, να οδηγεί ένα πολύ σύγχρονο όχημα, με το κακόηχο όνομα «γουρούνα» (!) που συνήθως συναντάμε σε πολύ τουριστικές περιοχές π.χ. Σαντορίνη, Μάλια Κρήτης κλπ. Νέοι καιροί, νέα ήθη...

Η διαδρομή μέχρι να συναντήσουμε την άσφαλτο στο «Βυνίκο» ήταν λίαν επίπονη και βασανιστική. Πλην αποζημιωθήκαμε στο μέγιστο βαθμό, καθόσον η φύση οργίαζε στο ζωντανό κίτρινο χρώμα της ασφάκας και του σπάρτου πάνω σε ολόκληρες πλαγιές και παράλληλα να ακούμε το ευχάριστο βουητό των νερών του κάτωθεν ρέοντος ποταμού Πηνειού και να βλέπουμε την μεγαλοπρέπεια του άνωθεν επιβλέποντος Κάστρου, του οποίου η εξερεύνηση ήταν η μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε ο «Ακρώρειος» Νίκος Παπανικολάου.

Μιά αποψη των ανοιξιάτικων Τσιπιάνων με δεσπόζουσα την Εκκλησία του

Τέλος περάσαμε από τα τα Τσίπιανα. Επιστρέφοντας στη βάση μας (Δίβρη), μείναμε με έντονες εντυπώσεις αυτής της σύντομης περιήγησης.

Και μια ...αποχαιρετηστήρια πινελιά από το πανέμορφο "γαϊδουράγκαθο"

Ο γράφων και υπογράφων πέραν των περιγραφών αλλά και των παρακλήσεων για επισκέψεις στα μέρη αυτά όχι μόνο των συμπολιτών αλλά και φίλων τους, θέλω να κάνω και μια σοβαρή έκκληση. Να μπουν δυνατά στο αγώνα οι ενδιαφερόμενοι ορεινοί Ηλείοι για να διασωθεί ό,τι έχει απομείνει στη περιοχή αυτή στο σύνολό της, από τους κερδοσκόπους και τους ολετήρες της φύσης και του πολιτισμού. Αναφέρομαι στην επιχειρούμενη κατασκευή στον Πηνειό ποταμό πλησίον του Κακοταρίου ΜΥΕ (Μικρού Υδροηλεκτρικού Εργοστασίου) που θα καταστρέψει το περιβάλλον και την όμορφη φύση, όπως έγινε και στη Δίβρη. Αναφέρομαι και στο δεύτερο, την επιχειρούμενη τοποθέτηση τερατωδών Ανεμογεννητριών τόσο στο «Σκιαδοβούνι», όσο και στο Λάμπειον Όρος (Αστρά), επίσης με απρόβλεπτες συνέπειες στο περιβάλλον και τη φύση των μυθικών βουνών μας. Δυστυχώς τόσο οι απελθόντες ανεκδιήγητοι αλήστου μνήμης δημοτικοί άρχοντες Λασιώνος τε και Λαμπείας, όσο και κάποιοι που επαίρονται και κορδακίζονται ως «ιστορικολογούντες» ή «περιβαλλολογούντες» (αλλά και συκοφαντούντες διαρρήδην ανεξόδως) και στα δύο αυτά σημαντικά θέματα «ποιούν την νήσσαν», δεν ενδιαφέρονται για να μη πούμε το χειρότερο ότι συναινούν κιόλας!... Μπορεί μερικοί και με το αζημίωτο. Θού κύριε, φυλακήν τω στόματί μου!...

Συμπολίτες μου ορεινοί Ηλείοι, αυτό το ωραίο οδοιπορικό τελείωσε. Προς το παρόν θαυμάστε το φωτογραφικό υλικό και με την πρώτη ευκαιρία επισκεφτείτε την περιοχή (προσοχή, με ανάλογο όχημα). Κυρίως όμως συσπειρωθείτε για να διασωθεί η περιοχή και γίνετε συνειδητοί ενεργοί πολίτες, αντάξια τέκνα πανάξιων προγόνων.

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

 Σημείωση δική μου: Με την άδεια του γιατρού κυρίου Σωτηρόπουλου Σωτήρη αναδημοσιεύω και αυτήν του την ανάρτηση. Είναι το οδοιπορικό του στο "Πετρωτό, Ζωοδότη, κάστρο της Οχιάς και Βυνίκο" όπου εγωιστικά αποκαλώ δικούς μου τόπους, γιατί είναι γεμάτοι και με τη δική μου παιδική και νεανική παρουσία, όπως και εγώ είμαι γεμάτος από τη ομορφιά που εισέπραξα πατώντας τα όμορφα και ιερά τους εδάφη.

Κύριε Σωτηρόπουλε σας ευχαριστώ πολύ...με συγκινήσατε !

Ι.Β.Ν.