Η προς την πατρίδα αγάπη μου- Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Η προς την πατρίδα αγάπη μου

Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα 

σχίζει τα νέφη και περνά  γοργό σαν τον αγέρα,

ούτε κισσός, π’ αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει,

ούτ’ αστραπή, που σβήνεται χωρίς αστροπελέκι,

δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή χωρίς σεισμό,

νιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό. 

Η σημαία είναι απ έδώ

Ηταν σαν να σε πρόσμενα Κερά !-Του Μπαρμπα-Γιάννη του Σκαρίμπα !

Ουλαλούμ…

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά

απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,

κι έλεγα: Θά ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά

κι από τα δάσα.

Θά ‘ρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,

αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι

και θα μυρίζει ήλιο και βροχή

και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,

στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,

και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ

χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπά»

που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει

καπνός και – τάχας – σύγνεφα θαμπά

προς τη Σελήνη . . .

...................................

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·

κίνησα να σε βρω στο δρόμο – ωιμένα –

μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή

κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά,

που άκουγα διπλά τα βήματα μου!

Πάταγα γω – στραβός – μεσ’ τα νερά;

κι εσύ κοντά μου . . .

Πηγή-Εδώ