Ήρθε ένας φίλος μου παλιός - Γιάννης Λεμπέσης -Video 1987

ΤΟ ΜΑΡΑΜΕΝΟ ΚΛΗΜΑ ! ! ! Πολύ όμορφο κείμενο-ποίημα που συγκινεί !!!

 

.

 

Νοστάλγησα μανούλα μου να πάω στο χωριό μας

και βρέθηκα ένα σούρουπο, έξω απ' το φτωχικό μας.

Βλέπω το κλήμα στην αυλή, χλωμό και μαραμένο,

το τζάκι μας χωρίς καπνό και μισογκρεμισμένο.

 Η πόρτα τρίζει και βροντά, λές και μ' αναγνωρίζει

κι όλοκληρο το σπιτικό, απ'τη χαρά ραγίζει....

Εδώ ακούγονταν φωνές, γέλια και φασαρία,

τώρα αράχνες κατοικούν, σκόνη και ηρεμία.

 

Σ' ένα σκαμνάκι κάθισα που μου 'φτιαξες πατέρα,

σαν έργο τέχνης έμοιαζε!... θυμάμαι αυτή τη μέρα.

Με πήρε το παράπονο, άρχισα να δακρύζω

κ' εκεί που το 'παιζα σκληρή, νιώθω ότι λυγίζω!

 

Νομίζω όλα με κοιτούν, το κάθε τι ρωτάει:

-Αυτοί που ζούσανε εδώ, τώρα που έχουν πάει;

Απάντηση γυρεύουνε μα ποιος να τους την δώσει,

οι αναμνήσεις μαχαιριές που μ' έχουνε σκοτώσει.

 

Για σένα μάνα με ρωτούν αν θα ξαναγυρίσεις,

σε περιμένει στην αυλή, το κλήμα να ποτίσεις... !!

 

Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη

 

https://www.facebook.com/ZoiStoHorio/posts/3619725411394261/

 

 

 

Την ώρα που...

 Την ώρα που...

 

Την ώρα που πλανιέται απάνω στην ψυχή μας

ο πόθος κάποιου ονείρου

και είμαστε σαν σε φυλακή μόνοι στη σιωπή μας

και στη σιωπή του απείρου....

 

Την ώρα που ο ανασασμός ηχεί βαρειά εντός μας

και φλύαρες οι έννοιες

τριγύρω αραδιάζονται και κλείνουνε το φώς μας

σαν θύρες σιδερένιες ....

Την ώρα που περίδειλα τα λόγια τρεμοσβύνουν

όπως ο αποσπερείτης

και ράθυμα τα γήινα τη σκέψη μας αφήνουν

...εγώ μιλώ μαζί Της ! ! !....

ΚΡΑΤΗΣ ΔΑΝΗΛΟΣ

Σημείωση δική μου :

Πόσοι και πόσες φορές δεν εχουμε μιλήσει- ο καθένας μας -μαζί της ! ! ! !

Ι.Β.Ν.

 

«Και μια φορά ειν' η λεβεντιά...», τσάμικο (Πελοπόννησος) ~ Χαράλαμπος Γιαννόπουλος

Το Χιόνι-Οδηγώντας το κοπάδι !

 

Ο πίνακας είναι του Βασίλη Γερμενή

Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.

Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.
Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.
Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.

Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,
την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό
μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενε
τίποτα πια θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήταν
μια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,
μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.

Βγήκε λοιπόν αμήχανος στο δρόμο, κι όπως είδε το χιονάνθρωπο
που φτιάχναν τα παιδιά, πλησίασε και του ‘βαλε
δυο σβηστά κάρβουνα για μάτια, χαμογέλασε αόριστα
κ’ έπαιξε χιονοπόλεμο μαζί τους ως τα’ απόγευμα.

(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τομ. 3ος, Κέδρος)

 

Σημείωση δική μου:

Ο ένας απο τους δυό τσοπάνηδες ίσως να είμαι εγώ, σε νεαρή ηλικία ...στα μαθητικά μου χρόνια...

..Τότε πού μας λείπανε πολλά...(με τα σημερινά δεδομένα), αλλά που τα είχαμε όλα ! 

Και κυρίως τη φύση με όλες της τις ομορφιές...

Ι.Β.Ν.

 

Τα τείχη-Του Καβάφη !

 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ :  

ΑΠΑΝΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1897-1933

 Σημείωση δική μου !

Κάθε συσχετισμός με επίκαιρες καταστάσεις είναι, αν μη τι άλλο, αυθαίρετος ! 

Ι.Β.Ν.

Έχω μια εγγονούλα 3 ετών...

 Έχω μια εγγονούλα 3 ετών...

... και κάθε φορά που χαϊδεύω το προσωπάκι της κλαίει.... 

Μου λέει ότι τα χέρια μου έχουν αγκάθια...

Ο γέροντας νοιώθοντας άβολα μπήκε στο φαρμακείο και έδειξε το χέρι του στον υπεύθυνο, αμίλητος.
- Θέλετε κάτι κύριε; ρώτησε ο υπάλληλος.
Ναι, απάντησε ο γέροντας αισθανόμενος άβολα με την εμφάνισή του.
- Ξέρετε δουλεύω εδώ πιο κάτω στο καρβουνιάρικο. Τα χέρια μου έχουν γίνει πολύ σκληρά και θα ήθελα κάτι να μαλακώσουν..

Ο υπάλληλος με ύφος ειρωνικό, μάλλον ενοχλημένο και απαξιωτικό απάντησε:

- Και ποιο είναι το πρόβλημά σου, η κυρία του σπιτιού θέλει χεράκια απαλά;
- Όχι ακριβώς.... 

Έχω μια εγγονούλα 3 ετών και κάθε φορά που χαϊδεύω το προσωπάκι της κλαίει... μου λέει ότι τα χέρια μου έχουν αγκάθια.

Ο υπάλληλος χαμήλωσε τα μάτια.... Ένα σφίξιμο στη καρδιά τον έκανε να μη μπορεί να κοιτάξει τον γέροντα... κατάφερε με κόπο να κρύψει ένα δάκρυ ντροπής που κύλισε φευγαλέα από τα μάτια του.

Έσκυψε, πήρε τη καλύτερη κρέμα που είχε στο κατάστημα και την έδωσε στον γέροντα που όλο αυτό το διάστημα μετρούσε ότι ψιλά είχε στο πορτοφολάκι του για να πληρώσει το φάρμακο.
- Δεν κοστίζει τίποτα παππού. Πήγανε μόνο γρήγορα στο σπίτι γιατί η μικρή κυρία των τριών ετών σε περιμένει... και ξέρεις καλέ μου γέροντα, σε ευχαριστώ που ήρθες σήμερα εδώ, μόλις σήμερα κατάλαβα πως μια ασήμαντη κίνηση μπορεί να δώσει τόση ζεστασιά και χαρά σε πολλούς..
Κοίταξε τον γέροντα που απομακρυνόταν. Τα ταλαιπωρημένα πόδια του είχαν κάνει φτερά.... Είμαι σίγουρος και η καρδιά του φτερούγιζε από χαρά και προσμονή να δει ξανά τα ματάκια της μικρής να λάμπουν, σκέφτηκε ο υπάλληλος.... Άλλωστε τα μάτια, αυτά και μόνο, δεν καθρεφτίζουν την ευτυχία χωρίς λόγια;

https://alkimoi.blogspot.com/2021/02/exo-mia-eggonoula-trion-eton.html
ksipnistere.com

ΔΙΒΡΗ-Γυμνάσιο Λ.Τ. Δίβρης - Διαγωνισμός P.A.T.H.

.

 Γυμνάσιο Λ.Τ. Δίβρης - Διαγωνισμός P.A.T.H.

Μιχάλης Καραγεωργίου

1ο Βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας Θα ήθελα να συγχαρώ θερμά τους μαθητές της Β΄ Λυκείου του Γυμνασίου Λαμπείας με Λ.Τ. για τη συμμετοχή και τη διάκριση στο διεθνή διαγωνισμό «Promoting Area Attractiveness through Hiking and Introducing a Different Touristic Approach (P.A.T.H.)», που διοργάνωσε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Εδαφικής Συνεργασίας INTERREG Ελλάδα – Ιταλία 2014-2020. 

Η ταινία που δημιούργησαν οι μαθητές μας έλαβε το 1ο βραβείο ανάμεσα σε τριάντα συμμετοχές από σχολεία της Ηλείας, της Αχαΐας και της Αιτωλοακαρνανίας. Γενεσιουργός δύναμη για τη δημιουργία της μικρής αυτής ταινίας αποτέλεσε η αγάπη των μαθητών μας για τον πανέμορφο αυτό τόπο, μια αγάπη που κατάφεραν να μετουσιώσουν σε εικόνα και ήχο. 

Ως Υπεύθυνος του Προγράμματος, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τη Διευθύντρια του σχολείου κ. Νεκταρία Κουτσοπούλου που αγκάλιασε και ενθάρρυνε έμπρακτα την προσπάθειά μας, αλλά και όλους τους συναδέλφους για την υποστήριξη σε όλη τη διαδικασία και τη βοήθεια που πρόσφεραν και με τις εύστοχες παρατηρήσεις τους! 

Πολλές ευχαριστίες οφείλουμε και στην Υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Αχαΐας κ. Ιωάννα Παπαϊωάννου και στην πρώην Υπεύθυνη Πολιτιστικών Θεμάτων Αχαΐας και νυν Σ.Ε.Ε. ΠΕ02 του ΠΕΚΕΣ Δυτικής Ελλάδας κ. Φρύνη Κωσταρά, που μέσα από την επιμόρφωση που υλοποίησαν για το διαγωνισμό έδωσαν σε εμάς και στα παιδιά το ερέθισμα να εκφραστούμε δημιουργικά. Αγαπημένοι μου μαθητές, πάντα επιτυχίες με όμορφες εμπνεύσεις και δημιουργικότητα!

 

Σημείωση δική μου :

Συγχαρητήρια στα παιδιά και στους εκπαιδευτικούς τους !

Αισθάνομαι ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί η Δίβρη είναι η αγαπημένη μου 

κωμόπολη, ως τόπος καταγωγής της μητέρας μου  και ως όμορφος τόπος που με φιλοξένησε στα πρώτα Γυμνασιακά μου χρόνια !

Ιωάννης Β.Ντινόπουλος

Η ημιμάθεια. Η τρομερότερη μάστιγα της ανθρωπότητας !

 Η ημιμάθεια.     Η τρομερότερη μάστιγα της ανθρωπότητας !

Η ημιμάθεια. 

Η τρομερότερη μάστιγα της ανθρωπότητας, χειρότερη από τον λοιμό, τον λιμό και τον πόλεμο.
Η ημιμάθεια εμφανίστηκε μόλις τώρα στον αιώνα μας.
Η ημιμάθεια είναι ένας τύραννος πρωτοφανής στα χρονικά.
Ένας τύραννος που έχει τους ιερείς και τους σκλάβους του, ένας τύραννος που τον προσκύνησαν όλοι με αγάπη και τυφλή πίστη- αγάπη και πίστη που ήταν αδύνατο να τη φανταστούμε ως τα τώρα -ένας τύραννος που τρέμει μπροστά του και η ίδια η επιστήμη και συμβιβάζεται επονείδιστα μαζί του.

 
Κι εγώ ο ίδιος δεν είμαι παρά ημιμαθής και γι' αυτό τη μισώ ιδιαίτερα.

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
Απόσπασμα από το βιβλίο:''Οι Δαιμονισμένοι''

https://proskynitis.blogspot.com/2021/02/blog-post_1.html

Τον αετό τον έκλεισαν...

 

Τον αετό τον έκλεισαν μέσα σ’ ένα  κοτέτσι .
Κι ο κόκορας τον ρώτησε:
« Γιατί πικραίνεσ’ έτσι,
που  τα ‘χεις όλα τώρα;

Και το νερό στον τόπο του, και το φαϊ στην ώρα,
και στα κατσάβραχα δεν πας ,
όπου μπορεί στο τέλος
μες στα καλά καθούμενα να φας κανένα βέλος.

Για πες μου τί σου λείπει
κι όλο σε δέρνει η λύπη
και την καρδούλα σου χαλάς;»

Κι εκείνος τ’ αποκρίθηκε: «Σαν κόκορας μιλάς».

Από το βιβλίο «Νεοελληνικά Αναγνώσματα 

Α΄ Γυμνασίου» ΟΕΔΒ 1976

Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά γιά να μπει ο ήλιος κι΄ ο Θεός...

 Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά γιά να μπει ο ήλιος κι΄ ο Θεός...

Τότες ήταν αλλιώς...Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά γιά να μπει ο ήλιος κι΄ ο Θεός...
Και οι καρέκλες αργά το απόγευμα, έβγαιναν στο πεζοδρόμιο...
Ήταν τότες που οι άνθρωποι μοιράζονταν τη χαρά και τη λύπη, την πείνα, τον καημό και τ' όνειρο...

 Σημείωση δική μου:

Το έχω επισημάνει και εγώ αλλού, μ αυτόν ακριβώς τον τίτλο !

 "Τότε που ο κόσμος ήταν αλλιώς !"

Ι.Β.Ν.

  https://proskynitis.blogspot.com/2021/01/blog-post_518.html

 

Η πανέμορφη, ετών... 106 !

 Η πανέμορφη, ετών... 106 !

Η γιαγιά Ανθή, κάθε μέρα προσεύχεται έξω στην αυλή κοιτώντας κατά τα Τζουμέρκα!

Σήμερα, μου ζήτησε να ανοίξω το παράθυρο και προσευχήθηκε μέσα, γιατί βρέχει  και κρύωνε… 

-Τι το θες ανοιχτό το παράθυρο, γιαγιά;
-Να γλιέπω τον Θιό, πιδάκι μ´!
Όλη η ομορφιά της Ελλάδας σε ένα σώμα 106 ετών…
στην πόλη Καταρράκτης Άρτας !

Σημείωση δική μου:

Καλό μήνα σε όλους..και όλοι να πλησιάσουμε τα χρόνια της γιαγιάς, αλλά και την καλή της την καρδιά !

...ή μήπως το δεύτερο είναι μια απο τις βασικές προϋποθέσεις για να πετύχουμε  το πρώτο; ! !

 https://anazhthseis-elena.blogspot.com/2021/02/106.html