Μάγος Ερωτας........

 
Μια συνεχής αγωνία, μια έκσταση και ένα μουρμουρητό, μια δύσπνοια, μια αφόρητη αφηρημάδα και ένα συνεχές κλάμα καταγράφουν το χαρακτήρα, την αισθητική και την αντίληψη που έχουμε για το τι «εστί έρως». «Έπεσε έρωτας, μεγάλη ανασφάλεια» κάτι σαν crash test, αδύνατον να εξηγηθεί λογικά μέχρι που έρχεται ο καιρός της αποκαθήλωσης και μαρμαρώνουμε σαν τη γυναίκα του Λωτ. «Αυτό ήταν λοιπόν, πάει το παραμύθι!» λέμε συχνά, προσδοκώντας μια επιβεβαίωση έστω, ότι έχουμε κάνει λάθος.

  Τέλος πάντων...

Είναι σαφές ότι η μέθη του έρωτα δεν συζητείται, απλώς βιώνεται. Άλλωστε τι να πει κανείς περί συντριβής και ταπείνωσης, περί προδοσίας και αυτογνωσίας, πώς να περιγράψει κανείς τον μέγιστο πόνο, τι να πεις όταν η «έκσταση» μεταφράζεται σε πραλίνες και πλαστικά λουλούδια, όταν μπερδεύονται μεταξύ τους αρχετυπικές έννοιες, βιολογικές ανάγκες, σύμβουλοι σχέσεων, όταν όλα υπόκεινται στη λογική του «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε;».
Έτσι και αλλιώς, όμως, πάντα θα γίνεται λόγος για τον έρωτα. Παιδί της στέρησης, «τα θέλει όλα και δεν συμβιβάζεται στα λίγα. Αρρωσταίνει στα χέρια μας, απόλυτα ελπίζει, απόλυτα τραυματίζεται». Εμείς απλώς διαβάσαμε, ακούσαμε, είδαμε και προπάντων βιώσαμε. Εσείς καλού κακού ρωτήστε (ξανά) τον εαυτό σας ...;

Εγώ για σένα θα πάθω έρωτα !

Ναι. Αλλά εσύ δεν ξέρεις ότι ο «ανεμοστρόβιλος» του έρωτα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ...; χημικό κοκτέιλ, μια χημική εξίσωση την οποία οι επιστήμονες έχουν λύσει εδώ και καιρό. (Αντε καλέ ! Τόσο απλά, ε; ) Τα κύτταρά μας «λεηλατώνται» από εκκρίσεις νευροδιαβιβαστών όπως ντοπαμίνη, αδρεναλίνη και φαινυλεθυλαμίνη. Αν ήσουν καλός στη Βιολογία, θα θυμάσαι πως πρόκειται για αμφεταμίνες εξ ου και η γλυκιά ζάλη, τα μάγουλα που καίνε και η ...ανορεξία. Η «πάθησή μου» μπορεί να διαγνωστεί άλλωστε σε φυσιολογικό επίπεδο στη μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου (MRI). Αυτό διαπίστωσαν ερευνητές του University College London οι οποίοι έκαναν MRI στους εγκεφάλους γυναικών και ανδρών, καθώς τους έδειχναν φωτογραφίες από «αγαπημένα» και φιλικά τους άτομα. Μην τα μπερδέψεις λοιπόν. Άλλο μου αρέσει κάποιος-α και άλλο είμαι ερωτευμένη-ος μαζί του-της.

Κι όμως επέλεξα εσένα !

«Ερωτευόμαστε τον εαυτό μας καθώς αντανακλάται στο ερωτευμένο βλέμμα του άλλου. Είμαστε ευτυχισμένοι, ξετρελαμένοι που μας διάλεξε, που τον διαλέξαμε. Επιλέγοντας τον άλλον προβάλλουμε επάνω του την ιδανική εκδοχή του εαυτού μας». Ποιες είναι όμως οι σκοτεινές δυνάμεις που συνωμοτούν ώστε να ερωτευόμαστε τους πιο απίθανους ανθρώπους; Οι ερευνητές μάλλον δεν έχουν καταλήξει αφού οι μεν ισχυρίζονται ότι ερωτευόμαστε αυτούς που διεγείρουν τη μύτη μας και οι δε αυτούς που διεγείρουν τα μάτια μας.
Καθώς οι αντρικές φερομόνες εκκρίνονται με τον ιδρώτα, να είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι «αναστατώνομαι» ακόμα και με την μυρωδιά των ρούχων σου; Απ΄την άλλη στον εγκέφαλό μας υπάρχει μια ειδική ζώνη που αναγνωρίζει τις εικόνες, συνεπώς η «οπτική ταυτότητα» είναι που μετράει. Αλλά «ο έρωτας με την πρώτη ματιά μάλλον είναι μύθος που συγκαλύπτει τα σεξουαλικά αισθήματα συνεπώς ο χρόνος θα δείξει εάν πρόκειται για έρωτα ή σεξουαλική έλξη».

Έρωτας- χρόνος-προδοσία ...

Φθάνω πρώτη στο ραντεβού, δεν έχει περάσει ούτε ένα λεπτό και με πιάνει πανικός. Αισθάνομαι η πιο προδομένη γυναίκα στον κόσμο. «Στον έρωτα δεν υπάρχει προδοσία υπάρχει μια αυτούσια ζωή που τελειώνει την ώρα που είναι να τελειώσει. Πρέπει κανείς να δεχτεί τις αρχές της γέννησης, της ανάπτυξης και του θανάτου. Εμείς τα βάζουμε είτε με τον εαυτό μας, είτε με τον άλλον επειδή τελείωσε». Τα χέρια μου τρέμουν, ελέγχω συνεχώς το κινητό μου. Ο χρόνος διαστέλλεται, ατελείωτος, βασανιστικός, τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες. Τον βλέπω να φθάνει, τρέμω από συγκίνηση, θολώνω εν ολίγοις, ένας κόμπος η χαρά μου, όταν ξαφνικά εκείνος κάνει τη μοιραία κίνηση. Κοιτάζει το ρολόι ...και με στέλνει στην άβυσσο. «Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί εκείνο το θαυμαστό «τώρα» του έρωτα». Ο χρόνος «δεν σκοτώνεται, σκοτώνει» για αυτό μετρώ το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς μου, για αυτό ζητώ να τον θανατώσω για να μην σε πάρει μακριά μου. Για αυτό -αν δεν το κατάλαβες- σου ζητώ συνεχώς υποσχέσεις ...

Ζήλια μου ...

Η ζήλια είναι πάθος, είναι υπερδιέγερση και τη ζω με όλες μου τις αισθήσεις. Ασθενεί η καρδιά μου και «σπαράζει το μέσα μου για σένα». Κάθε σου κίνηση, κάθε σου ματιά, κάθε σου άγγιγμα μου προκαλεί πόνο στο στομάχι. Βυθίζομαι στον πόνο αλλά θέτω σε επιφυλακή όλες μου τις αισθήσεις μήπως και σε χάσω. Η ανασφάλειά μου «φωνάζει» δυνατά αλλά εγώ δεν την ακούω. «Που να είναι τώρα; Τι να κάνει; Πως μπορεί να είναι ευτυχισμένος χωρίς εμένα; Πως γίνεται να μη μ΄αγαπά; Η πληγή του εγωισμού και το μαρτύριο της ζήλιας μέσα μου καρκινώματα». Παρηγοριέμαι όμως γιατί η ζήλια μου δεν είναι νευρωτική, δεν είναι παθολογική, «είναι τόσο απαραίτητη όσο η αγάπη και το σεξ» τονίζουν οι ειδικοί ...

Κι όταν τελειώσει ο έρωτας; 

Μπορεί θεωρητικά το ζητούμενο να είναι η διάρκειά του, αλλά φαντάζεσαι να μετράω συνεχώς σφυγμούς, να σκουπίζω ιδρώτα, να μην μπορώ να φάω, να αναπνεύσω η να θολώνω; Η φύση προέβλεψε και οι νευροδιαβιβαστές που προκαλούν όλη αυτή τη διέγερση εκκρίνονται όλο και πιο αραιά για να δώσουν τη θέση τους σε μια άλλη ουσία, την οξυτοκίνη η οποία δημιουργεί αισθήματα τρυφερότητας και συντροφικότητας. Οι επιστήμονες μάλιστα ισχυρίζονται πως οι εγκεφαλικές ουσίες που δημιουργούν όλη αυτή την «παρενέργεια» εξαντλούνται μετά τρία χρόνια. Οι περισσότερες φίλες μου «έκλεισαν» στους επτά μήνες. Τότε τι γίνεται ο έρωτας; «Γίνεται μια τρυφερή πάχνη αναμνήσεων και άδολων συναισθημάτων ή μεταμορφώνεται σε παροργισμένη εμμονή, σε πληγή που πυοφορεί και που επιστρέφει μίσος στο μίσος;». Μπορείς όμως να αφήσεις μια μικρή φλόγα «την οποία έχει ανάγκη η αγάπη μόνο που η φλόγα διατηρείται όταν παίζεις διαρκώς τα πράγματα κορώνα-γράμματα. Όταν δεν θυσιάζεις την ουσία στο βόλεμα ...;».

Σ΄αγαπώ-Μ΄αγαπάς ...

«Η ποιότητα μιας αγάπης κρίνεται από την ικανότητά της να υπάρχει και μετά από τη δύση του έρωτα. Αλλιώς το περισσευούμενο μίσος αποδεικνύει το βαθμό αναπηρίας των αισθημάτων που προϋπήρξαν». Ειδικοί κάνουν λόγο για διαχωρισμό ανάμεσα στη ρομαντική ή παθιασμένη αγάπη και τη συντροφική. Λένε ότι «το πάθος, η έξαψη και η συγκίνηση σπάνια διαρκούν πολύ. Μετά από λίγα χρόνια το πάθος δίνει τη θέση σε ένα διαφορετικό είδος αγάπης, τη συντροφική που βασίζεται στην κατανόηση, τη στοργή, την εμπιστοσύνη, τη συνεννόηση και το αίσθημα του «μαζί». Αυτού του είδους η αγάπη δεν αποκλείει μάλιστα μια ευχάριστη, «γεμάτη», σεξουαλική ζωή». Ακόμα αναρωτιέστε γιατί δεν είστε ερωτευμένη μαζί του; Φαίνεται πως.. τον αγαπάτε , αφήστε που σύμφωνα με τους ειδικούς ενισχύετε με τον καλύτερο τρόπο το ανοσοποιητικό σας σύστημα αφού η αγάπη δρα ως ισχυρό αντιβιοτικό.

Τι είναι αγάπη ; 

«Δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται ...; Πάντα ανέχεται, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». «Κάνε τα στραβά μάτια» λέει η μητέρα μου. Δύσκολο ...πολύ δύσκολο ...Εντάξει. Σκέψου ότι «η αγάπη είναι ανθρωπίνως αδύνατη- αγάπη είναι ο Θεός, επομένως ο άνθρωπος μπορεί να τη βιώσει μόνο μετέχοντας στη χάρη Του. Αλλιώς είναι ανέφικτο, γιατί πρέπει να προσφέρεσαι στον άλλον χωρίς αντάλλαγμα, να τον δέχεται χωρίς προϋποθέσεις και όρους, και να τον αγαπάς ακόμα και αν δεν είναι αξιαγάπητος. Αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να παίρνεις τίποτα». Τόσο απλή , τόσο μεγάλη η άνευ όρων αγάπη, έξοδος λυτρωτική από τον εγωισμό του έρωτα αλλά «γιατί τη φοβάμαι;» ρωτά η Σιμόνη την ψυχαναλύτριά της. «Γιατί η αγάπη είναι καμιά φορά τρομαχτική. Είναι ανατρεπτική η αγάπη. Μπορεί να τσακίσει την εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας».

Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα ( ; ) 

«Η παραφορά του να μ΄αγαπά» μου είχε πει όταν την πρωτοείδα, συνεχίζει η Σιμόνη. Η παραφορά του που με τη ρουτίνα του γάμου καταλάγιασε κι εκείνη τώρα δεν μπορεί να ζει άλλο κοντά του, θέλει να φύγει». Να πάει που; Σε μια καινούργια σχέση ίσως,«αναστατωτική», αναζητώντας την ένταση της πρώτης φοράς μέχρι να οδηγηθεί (ξανά) στην ρουτίνα. «Επιπόλαια θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως είναι στις καλλιτεχνικές φύσεις ή δίψα για εντάσεις» αλλά ως γνωστόν ο έρωτας δεν εγκλωβίζεται στη λογική του γάμου και των προγαμιαίων συμβολαίων, τα οποία εξορίζουν το μυστήριο και τον μύθο των ερωτευμένων. Υπάρχουν όμως και αυτοί που αντιμετωπίζουν το γάμο σαν ερωτικό γεγονός. Οι ίδιοι αρκούνται στο να λειτουργούν «συμπληρωματικά» μέσα στη σχέση σε ένα συναισθηματικό πάρε δώσε (εσύ δεν είσαι εγώ), κάποιοι «συγχωνεύονται» ψυχολογικά σε ένα άτομο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διακρίνουν τα όρια της σχέσης τους και άλλοι αναζητούν διέξοδο στα ... όνειρά τους. Καληνύχτα!

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς .

«Είναι άγριο πράγμα ο γάμος. Κι η αυτοδέσμευση της ζωής σου παντοτινά, επειδή μια εποχή από την πίεση μιας ανάγκης ή απ΄την μέθη ενός έρωτα αποφάσισες έτσι ...». Γυρίζω στο παρελθόν άλλωστε, πιστεύω, πως ποτέ δεν ξεπερνάς αυτούς που αγάπησες πραγματικά. «Ξέρεις τι είναι η νοσταλγία μάτια μου; Χειρότερο φαρμάκι δεν υπάρχει». Ναι. «Υπάρχουν αγάπες γεμάτες γλύκα και τρυφερότητες. Αυτές αγγίζουν την ψίχα της ζωής. Κι όταν τελειώνουν, δεν σβήνουν. Μένουν σαν αύρα ψυχής, σαν μέσα δρόσος. Αλλά υπάρχουν και αγάπες σαρκοβόρες. Που θέλουν αίμα για να μεγαλώσουν, αίμα για να δουν το πρόσωπό τους ...Όταν τελειώσουν, γίνονται φαρμάκι. Η αδιαφορία ή η αποξένωση, η καλύτερη εκδοχή τους. Το μίσος, ο κανόνας τους».
Τον συναντώ ξανά έπειτα από χρόνια. «Είχαμε αγαπηθεί απεριόριστα, χωρίσαμε βίαια και καταπληγιασμένοι ...Περπάτησα..μέχρι το καφενείο του ραντεβού μας» ...Μάταια όμως. Μπορεί να είμαστε και οι δυο αντίκρυ αλλά «εκείνος ο καιρός που μας άναψε, που μας κάρφωσε, που έπεσε μαγιά ανάμεσα στα μάτια μας και κόλλησε τις ματιές μας, δεν είχε έρθει στο ραντεβού τούτο ...».

 Γιατρός δεν ωφελεί...
Πόσο υποφέρει η ψυχή και το σώμα. Και αυτός ο πόνος είναι που μας διασώζει τελικά. Αλίμονο σε αυτούς που μπαίνουν στη δίνη των ψυχώσεων, της κατάθλιψης και της νευρωτικής συμπεριφοράς εξ αιτίας του. «Δεν μου αρέσει να δουλεύω με ερωτευμένους. Ίσως γιατί τους ζηλεύω- και εγώ ο ίδιος λαχταράω να μαγευτώ. Ίσως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ τους ασύμβατα. Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φως, ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και αρχίζει να καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά. Και εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι ο δήμιος του έρωτα». Άλλωστε «πώς να τις εφαρμόσεις μετά -τις επιστημονικές γνώσεις- χωρίς προσωπική υγεία ή χωρίς προσωπική σοφία που πουθενά δεν διδάσκονται, στην ανεπανάληπτη περίπτωση ενός ανεπανάληπτου ανθρώπου;».

EΘΝΟΣ- Της Ελένη Καλογερίνη
Permalink

Απο το φιλικό ιστολόγιο:
http://nostou-algos.pblogs.gr/2010/02/magos-erwtas.html

 

 Σημείωση δική μου !

Ενας ερωτας ειναι αιώνια μοναδικός ! Δεν επαναλαμβάνεται, δεν αντιγράφεται, δεν αντικαθίσταται ! Και κυρίως δεν περιγράφεται ! Μην το αποτολμήσετε, γιατί θα τον γκρεμίσετε απο το βάθρο του ! Και , επιμένω εγώ, δεν μεταπίπτει σε φιλία ! 

Ποτέ ! 

Ι.Β.Ν.