ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

23 Ιανουαρίου 2009

Αλήθεια , που ειναι ; ! ! !

Πού είναι οι «πνευματικοί άνθρωποι»;


















Επιφυλλίδα
Του Χρήστου Γιανναρά
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11.01.2009

Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα σήμερα εί­ναι εξόφθαλμη: Τα υπάρχοντα κόμματα αδυνατούν να δώσουν λύσεις (ή να τις υποδείξουν με ρεαλισμό) σε βασικά και στοιχειώδη προβλήματα του κράτους και της κοινωνίας.
Αδύνατο να πετύχουν και το ελάχι­στο της συναίνεσης προκειμένου να αντιμετωπιστούν εφιαλτικά συμπτώ­ματα κοινωνικής διάλυσης - η αλογία και βία της οχλοκρατίας, η εγκληματι­κή καπηλεία του πανεπιστημιακού α­σύλου, η επιμονή της κομματικής ιδιοτέλειας να ασελγεί στον ψυχισμό της νεολαίας.
Η αδυναμία συναίνεσης στα στοι­χειώδη συνοδεύεται (ή και προκαλεί­ται) από την κραυγαλέα ανικανότητα και ολιγότητα των κομματικών αρχη­γών, τα σπιθαμιαία τους (ως προς τις απαιτήσεις των καιρών και το παρελ­θόν πολιτισμού της χώρας) αναστή­ματα. Πανικοβάλλει τον πολίτη η τέ­λεια ανυπαρξία κριτικών διεργασιών στο εσωτερικό των κομμάτων: η δει­λία των στελεχών και των μελών να κρίνουν τον αρχηγό, νηφάλια και υ­πεύθυνα να τον αμφισβητήσουν, ό­ταν αποδείχνεται ανίκανος. Απελπίζει - το γεγονός ότι οι κομματικοί αρχη­γοί εκλέγονται με κριτήριο, κυρίως ή και αποκλειστικά, τον εντυπωσιασμό των ολιγοφρενών: Για το οικογενεια­κό τους όνομα ή για το νεαρό της ηλικίας τους και το «κοκοράκι» των μαλ­λιών τους ή για τον τσαμπουκά μιας «αριστεροσύνης» που χυδάΐζει στο κοινοβούλιο με λόγο και εμφάνιση.


Εχοντας δεδομένη (και στατιστικά) την απαξίωση των κομμάτων κάποιοι πολίτες στρέφονται απεγνωσμένα, σαν σε σανίδα σωτηρίας, στους «πνευματικούς ανθρώπους». Τους ζη­τούν να βγουν μπροστά, να εκφρά­σουν τη λαϊκή αγανάκτηση, την ορ­γή, τις απαιτήσεις της κοινωνίας των πολιτών, αυτοί να ηγηθούν καινούρ­γιων πολιτικών σχηματισμών ενάντια στον φασισμό της συνδικαλισμένης ιδιοτέλειας, της ψηφοθηρίας που κολακεύει την κτηνωδία και την παρά­νοια. Τέτοιες προσδοκίες από τους «πνευματικούς ανθρώπους» ίσως υ­ποδηλώνουν νοσταλγικές αναγωγές σε αγλαϊσμένα συμβάντα του παρελθόντος: Στη δήλωση του Σεφέρη ενά­ντια στη δικτατορία ή, προγενέστερα, στην πολιτική επιφυλλιδογραφία του Γιώργου Θεοτοκά, πιθανόν και στο εξοχότερο πολιτικό κείμενο της σύγχρονης Ελλάδας: «Τα δημόσια και τα ιδιωτικά» του Οδυσσέα Ελύτη.


Ξεχνούν όσοι προσβλέπουν στους «πνευματικούς ανθρώπους» ότι και τα τρία αυτά συγκινητικά παραδείγματα πολιτικής παρέμβασης έμειναν παντελώς ατελέσφορα - καμιά εξουσία δεν υπολογίζει κρίσεις, προτάσσεις, υπογραφές διανοουμένων. Ακόμα και η καθολική θεωρητική καταδίκη του μαρξιστικού - λενινιστικού - σταλινι­κού ολοκληρωτισμού και των φρικω­δών εγκλημάτων του δεν εμποδίζει να υπάρχουν ακόμα κόμματα που ευ­αγγελίζονται αυτή τη φρίκη ως οδό σωτηρίας και να ψηφίζονται σταθερά από το 10% περίπου των Ελλαδιτών.


Επίσης καθολικά, από στοχαστές και ιστορικούς, έχει καταδικαστεί το ένοπλο πραξικόπημα, μετά τον Δεύ­τερο Παγκόσμιο Πόλεμο, του Κομ­μουνιστικού Κόμματος στην Ελλάδα- απέβλεπε να ενσωματώσει στανικά τη χώρα στον εφιάλτη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και προκάλεσε πολυαίμακτο εμφύλιο πόλεμο. Κι όμως, η πάγκοινη θεωρητική κα­ταδίκη δεν εμποδίζει τους ηττημένους του πραξικοπήματος (που εκ των υστέρων και οι ί­διοι αναγνωρίζουν ότι «ευτυχώς νικηθήκαμε») να είναι, τριάντα χρόνια τώρα, οι νικητές στο ιδεολογικό πεδίο. Εμπρακτα νικητές,
δηλαδή αφέντες και κυρίαρχοι στα πανεπι­στήμια, στα σχολειά, σε κάθε χώρο καλλιτεχνικής δήμιουργίας, στα μέσα ενημέρωσης, στον έλεγχο των προϋ­ποθέσεων δημόσιας προβολής οποι­ουδήποτε. Και μιλάμε όχι για τους κά­ποτε ανιδιοτελείς της Αριστεράς, αλ­λά για τους συμφεροντολόγους καριερίστες επιγόνους.

Φτάσαμε στο σημείο, ακόμα και της Ακαδημίας Αθηνών τα λογοτεχνικά βραβεία να δίνονται στα απονέρια της μαρξιστικής φενάκης και μάλιστα οι βραβευμένοι να απολογούνται δημό­σια σαν υπόλογοι, επειδή δέχθηκαν να βραβευθούν από θεσμό - σύμβολο της «συντήρησης»! Σε ποια μετερίζια λοιπόν να αναζητήσουν οι πολίτες τους «πνευματικούς ανθρώπους» που με την ανιδιοτέλεια, την οξυδέρκεια, το κύρος ενός Σεφέρη, Ελύτη, Θεοτο­κά θα μπορούσαν σήμερα να υποδείξουν ή να σαρκώσουν λύσεις εξόδου από το αδιέξοδο της κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος;
Θέλει τόλμη για να ισχυριστεί κανείς ότι τον ρόλο που οι πολίτες προσ­δοκούν από τους «πνευματικούς ανθρώπους» τον αναλαμβάνουν σήμερα, σποράδην και χωρίς τυμπανοκρουσίες, κάποιες γραφίδες επαγγελματικής δημοσιογραφίας. Θέλει τόλμη ο ισχυρισμός γιατί σαν δημοσιογραφία φτά­σαμε να λογαριάζουμε την κυρίαρχη στη δημοσιότητα εκδοχή του αδίστακτου κιτρινισμού, την πλημμυρίδα της ευτέλειας, το πρακτοριλίκι συμφε­ρόντων, ντόπιων και ξένων. Γιατί κατεξοχήν η δημοσιογραφία, μαζί με τα πανεπιστήμια και τα σχολειά, δυνα­στεύεται από τις συντεχνίες και την τρομοκρατία της δήθεν Αριστεράς. Όμως δημοσιογραφικός λόγος άπροκατάληπτος, κριτικής τόλμης και θετικών ρεαλιστικών προτάσεων αρ­θρώνεται και κατατίθεται. Και είναι χρέος ελπίδας να τον εντοπίζουμε, να τον ξεχωρίζουμε να τον τιμάμε. Είμαι έτοιμος να δεχθώ επίμεμψη για πε­ριορισμένη οπτική, ίσως και για μερο­ληπτική προκατάληψη, αλλά καταθέ­τω όσα ο ίδιος πιστοποίησα - άλλοι ας διευρύνουν την πιστοποίηση. Θέλω λοιπόν να πω στον αναγνώστη μου ό­τι μέσα στον εφιάλτη της βίας, της παράνοιας, του αδίστακτου σε εγκλή­ματα φασισμού όπου βυθίστηκε η Ελλάδα από τη νύχτα της 6ης Δεκεμ­βρίου, αυτή εδώ η εφημερίδα που κρατάει στα χέρια του, η «Καθημερι­νή», κρίνω ότι λειτούργησε, πραγμα­τικά, όπως οι πολίτες περιμένουν να λειτουργήσει η συνείδηση ευθύνης των «πνευματικών ανθρώπων».
Τα ανώνυμα κύρια άρθρα της εφημερίδας στίς 9/12 (για την ανάγκη οικουμενικής κυβέρνησης), στίς 11/12 (για το αδιανόητο να λειτουργήσει δημοκρατία χωρίς αστυνομία), στίς 13/12 (για τη νομιμοποίηση της βίας από τον λαϊκισμό «προοδευτικών» καναλιών και ραδιοφώνων), στίς 14/12 (με έκκληση στον πρωθυπουργό επιτέλους να τολμήσει), στίς 16/12 (με έκκληση στους ψοφοδεείς πρυτάνεις να περιφρουρήσουν την ακαδημαϊκή ελευθερία), στίς 21/12 (για την παρα­νοϊκή καπηλεία του ακαδημαϊκού α­σύλου), στίς 24/12 (για την υστερική δαιμονοποίηση της αστυνομίας), στίς 30/12 (για την ανάγκη να δημοσιοποι­ηθούν τα οικονομικά μεγέθη της καταστροφής που επέφερε σε πανεπι­στημιακά κτήρια η τάχα «οργισμένη» νεολαία). Κείμενα κορυφαίας πολιτι­κής εντιμότητας, σπάνιας ποιότητας Δημοσιογραφικού λόγου. Τα άρθρα του Αντώνη Καρκαγιάννη, στίδ 7/12 (για τα νεοσοβιετικά οράματα που με στυλ φρικιού εξαγγέλλει ο Αλ. Αλαβάνος), στις 9/12 (για τις χιτλερικές «Νύχτες των Κρυστάλλων» που αναβίωσαν στην Αθήνα), στίς 11/12 (για τη δημόσια ασφάλεια ως το πρώτο δικαίωμα που αφαιρούν από τον λαό οι δικτατορίες), στίς 13/12 (για την τυμβωρυχία που αποτολμά ο κ. Αλ. Αλαβάνος), στίς 14/12 (για τον φασισμό που κυοφορήθηκε με την, επί χρόνια τώρα, καταστροφή του σχολείου, της αυτοπειθαρχίας, του ασκητισμού της γνώσης), στίς 18/12 (για το πελώριο ψέμα του «πανεπιστημιακού ασύλου» θεσμού βίας και τραμπουκισμού), στίς 20/12 (για τις καταλήψεις ως προσχήματα κοπάνας και μόνο), στίς 23/12 (για το φαινόμενο που λέγεται Τσίπρας). Συγκλονιστικές καταθέσεις μνημεία τόλμης.
Τα κείμενα του Αλέξη Παπαχελά, στίς 14/12 (για τους ανίκανους πολιτικούς, φιγούρες σε επιθεώρηση), στίς 21/12 (για τον μηδενισμό της μεταπολίτευσης που φτάνει να χαρίζει τη νεολαία στους τρομοκράτες), στίς 24/12 (για τη σήψη που συνεπιφέρει η απονομιμοποίηση της αστυνομίας και του κράτους). Κριτική οξυδέρκεια και αμείλικτη διαστολή της παράνοιας από την πολιτική διαμαρτυρία.
Ενδεικτικές παραπομπές. Υπάρχει δημοσιογραφία που λειτουργεί με τη συνείδηση της ευθύνης των «πνευματικών ανθρώπων». Να την τιμούμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: