Οσοι αγαπιούνται, αλληλοπειράζονται.... ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΥ ΧΑΜΜΟΝΔ

Κάθε μεσημέρι που περνώ απο το πάρκο, βλέπω το ζευγάρι αυτό των δύο νέων, που ειναι υπάλληλοι στα γραφεία της γειτονικής μεγάλης Εταιρείας και επωφελούνται της μεσημβρινής διακοπής της εργασίας, για να κάνουν εναν μικρόν περίπατο στο υπαιθρον.

Ο νέος φαίνεται λιγάκι ντροπαλός και δεν ειναι και πολύ ωραίος, αλλά μόλις τον ιδή κανείς, θα σκεφθή, οτι ειναι καλό παιδί. Νοερώς, τον εχω βαφτίσει...Αλέκο και βρίσκω οτι το ονομα αυτό του ταιριάζει καλλίτερα απο κάθε άλλο. Δεν ειναι όμως, εξ ισου εύκολο, να διαβάση κανείς τον χαρακτήρα της νεαράς φίλης του, απο το πρόσωπό της. Ειναι αρκετά νόστιμη, ζωηρή και ντυμένη πολύ κομψά. Αλλο τίποτε δεν θα μπορούσε να πή κανείς γι' αυτήν. Της εχω δώσει, ενδομύχως, το όνομα Νίνα....

Τις πρώτες εβδομάδες, ο Αλέκος και η Νίνα επήγαιναν, πάντα, πλάι-πλάι, σαν καλοί φίλοι. Μιλούσαν με πρακτικό υφος, πιθανώτατα για ζητήματα της δουλειάς τους... Επειτα ενα μεσημέρι παρετήρησα, οτι εκαμναν αστεία μεταξύ τους: Η Νίνα εκρατούσεν ενα δεματάκι στο χέρι της και ο Αλέκος προσπαθούσε να της το πάρη. Χμ !....σκέφτηκα. Πως το λένε οι Γάλλοι; Οσοι αγαπιούνται, αλληλοπειράζονται. Και συνεχάρην ενδομύχως τον Αλέκο, για την τύχη του. Το παιχνίδι αυτό φαίνεται, οτι τούς αρεσε πολύ και το επανέλαβαν, την επομένη. Προσχήματα βρίσκονται, βέβαια, πάντοτε. Δεν τους επείραζε καθόλου, αν μερικοί διαβάται τους εριχναν αποδοκιμαστικά βλέμματα. Ούτε κάν το επρόσεχαν !...Τα πράγματα προχωρούν κανονικά, εσκέφτηκα εγώ....

Και, πραγματικώς, επροχώρησαν κανονικά. Επειτα απο δυό-τρείς μέρες, τούς ειδα πιασμένους απο το χέρι, και γρήγορα διεπίστωσα, οτι ήρχοντο και το πρωί μαζί. Εφαίνετο να λένε, μεταξύ τους, του κόσμου τα πράγματα και εγελούσαν αδιάκοπα...Ο Αλέκος δεν εφαινόταν πλέον καθόλου δειλός. Μα την αλήθεια, αυτές οι "Νίνες" ξέρουν θαυμάσια, πως να δίνουν κουράγιο στούς ντροπαλούς ερωτευμένους !.....

Ενα μεσημέρι, ομως, ειδα τον Αλέκο μόνο του.

-Μπά !...είπα μέσα μου. Δεν εχει σημασία, ισως ν' αδιαθέτησεν η Νίνα...Αυριον θα ειναι πάλιν μαζί !...Αυτό, ομως, δεν εγινεν. Ο Αλέκος εμεινε μόνος. Εκανε τους μεσημεριανούς περιπάτους του, χωρίς συνοδείαν, επί πολλάς ημέρας. Ισως να εγελιόμουν, αλλά η εκφρασις του προσώπου του μου εφαινόταν, τώρα, πολύ σοβαρότερη απο πρίν....

Αφού επι τόσες εβδομάδες ειχα παρακολουθήσει, με σχεδόν πατρικό ενδιαφέρον, την τύχη των δύο νέων, εκρινα, οτι ειχα το δικαίωμα, να κάνω τουλάχιστον, μιαν ερώτησιν. Και, πραγματικώς, ενα μεσημέρι, επήρα την απόφασιν μου και, εσταμάτησα τον Αλέκο, χαιρετώντας τον ευγενικά:

-Με συγχωρείτε κύριε !...Μη με θεωρήσετε αδιάκριτο, αλλά σας εβλεπα, πάντοτε, μαζί με μίαν όμορφη νέα. Τώρα πηγαίνετε περίπατο μόνος σας....Συνέβη τίποτε δυσάρεστο; Δεν υπάρχει τρόπος να διορθωθή το κακό ;.....Εύρισκα οτι ταιριάζατε τόσο πολύ, οι δυό σας !....

Ο Αλέκος εγέλασε, και αμέσως επειτα, μου απήντησε σοβαρά:

-Ναί, πράγματι, συνέβη κάτι, αλλά....-οσο για να διορθωθεί...δεν διορθώνεται πλέον : Την νέα, που εβλέπατε μαζί μου.....την επήρα γυναίκα μου !.......