Οσοι αγαπιούνται, αλληλοπειράζονται.... ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΥ ΧΑΜΜΟΝΔ

Κάθε μεσημέρι που περνώ απο το πάρκο, βλέπω το ζευγάρι αυτό των δύο νέων, που είναι υπάλληλοι στα γραφεία της γειτονικής μεγάλης Εταιρείας και επωφελούνται της μεσημβρινής διακοπής της εργασίας, για να κάνουν εναν μικρόν περίπατο στο ύπαιθρον.

Ο νέος φαίνεται λιγάκι ντροπαλός και δεν είναι και πολύ ωραίος, αλλά μόλις τον ιδή κανείς, θα σκεφθή, ότι είναι καλό παιδί. Νοερώς, τον έχω βαφτίσει...Αλέκο και βρίσκω ότι το όνομα αυτό του ταιριάζει καλλίτερα από κάθε άλλο. Δεν είναι όμως, εξ ίσου εύκολο, να διαβάση κανείς τον χαρακτήρα της νεαράς φίλης του, από το πρόσωπό της. Είναι αρκετά νόστιμη, ζωηρή και ντυμένη πολύ κομψά. Άλλο τίποτε δεν θα μπορούσε να πή κανείς γι' αυτήν. Της έχω δώσει, ενδομύχως, το όνομα Νίνα...

Τις πρώτες εβδομάδες, ο Αλέκος και η Νίνα επήγαιναν, πάντα, πλάι-πλάι, σαν καλοί φίλοι. Μιλούσαν με πρακτικό υφος, πιθανώτατα για ζητήματα της δουλειάς τους... Έπειτα ένα μεσημέρι παρετήρησα, ότι έκαμναν αστεία μεταξύ τους: Η Νίνα εκρατούσεν ένα δεματάκι στο χέρι της και ο Αλέκος προσπαθούσε να της το πάρη. Χμ !....σκέφτηκα. Πως το λένε οι Γάλλοι; Όσοι αγαπιούνται, αλληλοπειράζονται. Και συνεχάρην ενδομύχως τον Αλέκο, για την τύχη του. Το παιχνίδι αυτό φαίνεται, ότι τούς άρεσε πολύ και το επανέλαβαν, την επομένη. Προσχήματα βρίσκονται, βέβαια, πάντοτε. Δεν τους επείραζε καθόλου, αν μερικοί διαβάται τους έριχναν αποδοκιμαστικά βλέμματα. Ούτε κάν το επρόσεχαν !...Τα πράγματα προχωρούν κανονικά, εσκέφτηκα εγώ...

Και, πραγματικώς, επροχώρησαν κανονικά. Έπειτα από δυό-τρείς μέρες, τούς είδα πιασμένους από το χέρι, και γρήγορα διεπίστωσα, ότι ήρχοντο και το πρωί μαζί. Εφαίνετο να λένε, μεταξύ τους, του κόσμου τα πράγματα και εγελούσαν αδιάκοπα...Ο Αλέκος δεν εφαινόταν πλέον καθόλου δειλός. Μα την αλήθεια, αυτές οι "Νίνες" ξέρουν θαυμάσια, πως να δίνουν κουράγιο στούς ντροπαλούς ερωτευμένους !..

Ένα μεσημέρι, όμως, είδα τον Αλέκο μόνο του.

-Μπά !...είπα μέσα μου. Δεν έχει σημασία, ίσως ν' αδιαθέτησεν η Νίνα...Αύριον θα είναι πάλιν μαζί !..

Αυτό, όμως, δεν έγινεν. Ο Αλέκος έμεινε μόνος. Έκανε τους μεσημεριανούς περιπάτους του, χωρίς συνοδείαν, επί πολλάς ημέρας. Ίσως να εγελιόμουν, αλλά η έκφρασις του προσώπου του μου εφαινόταν, τώρα, πολύ σοβαρότερη απο πρίν...

Αφού επί τόσες εβδομάδες είχα παρακολουθήσει, με σχεδόν πατρικό ενδιαφέρον, την τύχη των δύο νέων, έκρινα, ότι είχα το δικαίωμα, να κάνω τουλάχιστον, μιαν ερώτησιν. Και, πραγματικώς, ένα μεσημέρι, επήρα την απόφασιν μου και, εσταμάτησα τον Αλέκο, χαιρετώντας τον ευγενικά:

-Με συγχωρείτε κύριε !..Μη με θεωρήσετε αδιάκριτο, αλλά σας έβλεπα, πάντοτε, μαζί με μίαν όμορφη νέα. Τώρα πηγαίνετε περίπατο μόνος σας...Συνέβη τίποτε δυσάρεστο; Δεν υπάρχει τρόπος να διορθωθή το κακό ;..Εύρισκα ότι ταιριάζατε τόσο πολύ, οι δυό σας !..

Ο Αλέκος εγέλασε, και αμέσως έπειτα, μου απήντησε σοβαρά:

-Ναί, πράγματι, συνέβη κάτι, αλλά...όσο για να διορθωθεί...δεν διορθώνεται πλέον: 

Την νέα, που εβλέπατε μαζί μου...την επήρα γυναίκα μου !..