Ο πόνος....

Ο πόνος, σωματικός και ψυχικός, όπως όλοι -λίγο πολύ -τον έχουμε βιώσει, είναι φαινόμενο οικουμενικό και πανανθρώπινο. Όποιος σκεφτεί ότι μπορεί να τον καταργήσει, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την ουτοπία. (Ο πόνος αμβλύνεται μόνον, δεν καταργείται ! ! !) Και σίγουρα θα αντιστρατευτεί θεϊκό σχέδιο, γιατί και για αυτούς που τον υφίστανται και για αυτούς που τον παρατηρούν, ο πόνος λειτουργεί, η πρέπει να λειτουργεί, παιδαγωγικά, "να λειαίνει τις αιχμές των ανθρώπων"...και να τους ανεβάζει, καταξιωνοντάς τους ως ανώτερο είδος...( Έχετε σκεφτεί ποτέ να πίναμε όλοι έναν καφέ -μια φορά το μήνα-σε πλαστικό ποτήρι, όρθιοι ως επισκέπτες, στο διάδρομο ενός μεγάλου νοσοκομείου;...)

Να μας καταξιώνει και μέσα από την ανιδιοτελή προσπάθειά μας να αμβλύνουμε τον πόνο των ανθρώπων γύρω μας. Ποιός ξέρει, ίσως είναι θέμα χρόνου να βρεθούμε στη θέση του πάσχοντος, γιατί ο πόνος ως φαινόμενο είναι κυλιόμενο και οι ρόλοι πασχόντων και παρατηρητών εναλλάσσονται...

(Πασών των αρετών ηγεμών εστι η ευσέβεια, τω δυστυχούντι μη επιγέλα, κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον)

Είναι αλαζονικό, λοιπόν, και σ' αυτό στηρίζονται οι υπεύθυνοι των τηλεοράσεων, να μας προβάλλουν έντονα τον πόνο και τα "απλυτα" των συνανθρώπων μας. Αυτά τα δύο "πουλάνε πολύ", και εμείς οι απαίδευτοι και αλαζονικοί Νεοέλληνες -έτσι μας καταντήσανε- να τ' απολαμβάνουμε εκ του ασφαλούς...ανάμεσα σε πίτσες και μπύρες, με τη σκέψη ότι εμείς οι τυχεροί, δεν βρισκόμαστε στη κατάσταση αυτών που πονάνε ή στη θέση εκείνων που... ξεφτιλίζονται...

Ω ! τάλανες ! εμείς, όπως θα λέγανε και οι πρόγονοί μας...

Ιωάννης Β. Ντινόπουλος

Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο.