Την παραμονή.... Του Χριστού....τα μεσάνυχτα !..

Όση γαλήνη και να κάνη, όση καλοκαιρία και αν υπάρχη, πάντα στις δώδεκα τα μεσάνυχτα κάθε παραμονής Χριστουγέννων θα ιδήτε εδώ τη θάλασσα να φουσκώνη, να αφρίζη χωρίς βοή και αντάρα και να γεμίζη άσπρα κύματα, λέτε και είναι κοπάδια πρόβατα, που βόσκουν σε λιβάδι. Και πάλι, σιγά-σιγά, τα κύματα σβήνουν και χάνονται στα βάθη του πελάγου...

Έτσι μας έλεγεν ο μπάρμπα Ηλίας ο Σερεμέτης, στρίβοντας με τα ροζάριακα, χονδροπετσιασμένα χέρια του σιγάρο. Και εξακολούθησε:

-Και μη θαρρείτε πως είναι τα πεύκα τότε, που βουίζουν εδώ...Είναι ο βοσκός, που σαλαγάει τα πρόβατα επάνω κάτω στο περιγιάλι... Εμείς το ξεύρουμε πάππου προς πάππου και το είδαμε με τα μάτια μας...

Απίθωσε το σιγάρο στο πλαίσιο του παραγωνιού, όπου εσπιθοβολούσαν τα λιόκλαρα, και εσταυροκοπήθηκε μ' ευλάβεια. Το πρόσωπό του, που το είχαν ψήσει η άλμη, το λιοπύρι και τα ξηροβόρια, ανυψώθηκε με μιάν ενατένιση κάποιας οπτασίας. Και τα μάτια του, που τα εσκίαζαν πυκνά, ακατάστατα φρύδια, επήραν μιάν ημερότητα και μιάν αγαλίασι, ωσάν να έβλεπαν στα Θεοφάνεια ολάνοικτο τον ουρανό...

-Έτσι είναι, είπε, ξαναπαίρνοντας το σιγάρο και τραβώντας βαθειές ρουφηξιές...Μου τα έλεγεν η κυρούλα μου...Εκαθόμουνα δίπλα της και άρχιζε την ιστορία:

-Το βλέπεις εκείνο εκεί το χάλασμα στην πέρα ράχη, επάνω απο της Μπίγλαινας το λιοστάσι; Εκεί ήταν τότε η στάνη του Χριστόγιωργα με τ΄ονομα, του πρώτου αρχιτσέλιγγα του τόπου...Γιατί τότε δεν είχαν τίποτε εδώ, μηδέ λιοστάσια, μηδέ χωριό...Έρχονταν, βλέπεις, οι "φούστες" με Αλγερίνους και εσκότωναν τα παλληκάρια και έπαιρναν από τα σπίτια ό,τι εύρισκαν...Γι' αυτό και το χωριό ήτο υψηλά στην Παλιοχώρα και είχε βίγλες, που εφύλαγαν και έδιναν είδησι.

Και όταν εφαίνονταν οι φούστες στο γιαλό, οι εξωμερίτες όπου φύγη φύγη...Άκουες θρήνο τα παιδιά και χάρχαλο τα πράγματα. Και έτρεχαν να κρυφθούν στο φρούριο...Ας είναι...

Που λές, σ' εκείνο το χάλασμα επάνω στην πέρα ράχη ήτο η στάνη του Χριστόγιωργα. "Είχε χιλιάδες πρόβατα και μυριάδες γίδια", που λέγει το τραγούδι... Μα ήταν άνθρωπος σκληρός και απόνετος και δεν έκαμνε καλό σε άνθρωπο. Μια βραδιά, που λές, μια παραμονή του Χριστού, κάποιος επήγε και κτύπησε τη θύρα του. Οι σκύλοι, που έσκιζαν άνθρωπο, ούτε έσκουξαν ούτε αγρίεψαν. Μόνο επήγαν και συμμαζεύτηκαν στα πόδια του Χριστόγιωργα.

-Ποιός είναι αυτού; εξεφώνησεν εκείνος αγριεμένος. Ποιός είσαι; Τι γυρεύεις τέτοια ώρα;

-Αν είσαι χριστιανός, άνοιξε, αποκρίθηκε μια φωνή. Μ΄έπιασε η νύχτα και το κρύο και δεν δεν ηξεύρω που να πάω. Εχιόνιζε κι όλας, εξέχασα να σου το ειπώ.

-Τράβα το δρόμο σου και εδώ δεν είναι χάνι, εξεφώνησε ο Χριστόγιωργας και εχούγιαξε τα σκυλιά. Μα εκείνα δεν εκουνήθηκαν !

-Για την αγάπη του Χριστού, που γεννιέται τώρα, είπε παρακαλεστά η φωνή, άνοιξε, δε βαστώ πιά...Μα πού ν' ανοίξη !

-Σύρε στο δρόμο σου, ξαναείπε αγριεμένα.

-Για την αγάπη του Χριστού, άνοιξε, είπε πάλι η φωνή. Μα πού εκείνος!...

Κι έξαφνα άκουσε ποδοβολητό των αρνιών, ωσάν να εβγαιναν απο το μαντρί. Και η θύρα άνοιξε μόνη της κι εβγήκαν έξω τα σκυλιά. Στην κατηφοριά, ωσάν φεγγερή σκιά, κατέβαινε ο ξένος. Και οπίσω του ακολουθούσαν τα πρόβατα... Μπροστά ο ξένος και πίσω αυτά και παραπίσω ο Χριστόγιωργας φωνάζοντας...

Όταν ο ξένος έφτασε στην θάλασσα, άρχισε να περπατά στα κύματα. Όπίσω του έρχονταν ένα-ένα τα πρόβατα. Και εγέμισεν η θάλασσα από πρόβατα, που ολοένα εξεμάκραιναν, ακολουθώντας την φωτερή σκιά, ώσπου εχάθηκαν στα βάθη του πελάγου...

Κι εχάθηκε κι ο Χριστόγιωργας.... Και ερήμαξε η στάνη του.... Και μόνον κάθε χρονιά, την παραμονή του Χριστού, στα μεσάνυχτα, πηγαινοέρχεται στο γιαλό και σαλαγά τα πρόβατα, που ακολουθούν το Χριστό. Γιατί ο Χριστός ήταν που είχεν έλθει για να το σώση η να τον τιμωρήση.

Και ο μπάρμπα Ηλίας εσταυροκοπήθηκε πάλι...

Περιοδικόν ¨Ναυτική Ελλάς" Γεράσιμος Αννινος

Απο το προσωπικό μου αρχείο.

(Το διήγημα αυτό το διδάχτηκα, μαθητής το πάλαι ποτέ, και ξαναγράφοντάς το τώρα, μου' φερε θύμησες γλυκές...

Καλά Χριστούγεννα σε ολους σας) 

Ι.Β.Ν.