Τα Ντινέϊκα

Nτινέικα :

 Σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων από το Πανόπουλο -έδρα του Δήμου Λασιώνος- και την 111 που συνδέει την Πάτρα με την Τρίπολη, βρίσκονται τα Ντινέικα.

Ο συνοικισμός ανήκει διοικητικά στην πρώην κοινότητα Κακοταρίου, στο σχολείο και στην εκκλησία του οποίου φοίτησαν και λειτουργήθηκαν αντίστοιχα όλοι οι Ντιναίοι και οι Αναγναίοι που κατοικούν τον συνοικισμό για περισσότερα από 180 χρόνια. Οι γνώμες για την ακριβή καταγωγή μας διίστανται.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι έλκουμε την καταγωγή από το Αρκουδόρεμα Αρκαδίας,- λέγεται μάλιστα ότι κάποιος «Ντίνος» ανήκε στα πρωτοπαλλήκαρα του Κολοκοτρώνη- και άλλοι λένε ότι είμαστε Τσιπιαναίοι που εγκατασταθήκανε στην περιοχή που προσφερόταν για ποιμνιοστάσια και βοσκοτόπια.( βρισκόμαστε ήδη στα όρια των κοινοτήτων Κακοταρίου-Τσιπιάνων). Αν οι Τσιπιαναίοι ήσαν η «μετοίκησις» των κατοίκων του κάστρου της Οχιάς η Ωρειάς κατά τον αρχαιολόγο Cooper και αν το κάστρο λεγόταν κατά μιαν άλλη εκτίμηση Zippiana, τότε κατά αυτήν την εκδοχή είμαστε Zippanei Ωρειοκαστρίτες.

Τα σπίτια του συνοικισμού είναι χτισμένα στην αριστερή πλευρά του Πηνειού ποταμού σε μια από τις πλαγιές του Ερυμάνθου και σε υψόμετρο 700 μ. περίπου. Απέναντι από τον συνοικισμό, βορειότερα βέβαια, και στην δεξιά πλευρά του Πηνειού βρίσκεται το κάστρο που ανέφερα, και ο ιστορικός συνοικισμός Ζωδότι, ο οποίος βρίσκεται μέσα στην ευρύτερη περιοχή του κάστρου.

Εκεί στο Διπόταμο κάτω από το κάστρο και για τρία συνεχή καλοκαίρια ο κ. Cooper είχε κατασκηνώσει με την πανεπιστημιακή του ομάδα ερεύνης και αναζητούσε την μορφή και την ιστορία του κάστρου μέσα στο ομιχλώδες φυσικό και ιστορικό του τοπίο. Ο ίδιος αναζητούσε και την ιστορία στο « Σταυράκι» εκεί που βρίσκεται και η γνωστή σε όλους μας, “του Τουρκοπαναή η σπηλιά.

O συνοικισμός Ντινέικα με τον συνοικισμό Ζωδότι, με τους κατοίκους του οποίου είχαμε και έχουμε συγγενικές και φιλικές σχέσεις, συνδέεται οδικά μέσω του γνωστού Δερβινέικου δρόμου που περνά από το Πετρωτό και πάνω από το πέτρινο γεφύρι μας (είναι το μεγάλο μας αρχαιολογικό καμάρι). Πάνω από το συνοικισμό βρίσκεται το οροπέδιο Γερακαρίου oπου πριν από 30-40 χρόνια ζούσε μια πολυμελής οικογένεια Αναγναίων και πολλοί –κυρίως την άνοιξη- φιλοξενούμενοι τσοπάνηδες με τα κοπάδια τους .

Από το Γερακάρι η θέα είναι καταπληκτική, όπως εξ΄ άλλου καταπληκτικοί και φιλόξενοι είναι και οι κάτοικοι όλης της ευρύτερης περιοχής. Το Πανόπουλο ήταν και είναι ακόμη για τους Ντιναίους το πλησιέστερο εμπορικό -τώρα- και διοικητικό κέντρο, λόγω εύκολης πρόσβασης σ΄ αυτό και λόγω συγκοινωνιακής κάλυψης. Ήδη είναι ο κόμβος της περιοχής, μέσα στο μοναδικής ομορφιάς δρυοδάσος της Φολόης η Κάπελης. Για το λόγο αυτό πολλοί Ντιναίοι χτίσανε σπίτια και μένουν μόνιμα στο Πανόπουλο.

Η σύνδεσή μας με το Κακοτάρι και κυρίως τον χειμώνα όπου το ποτάμι ήταν αδιάβατο, εξασφαλιζόταν από το « Μύλο» δηλαδή το δρόμο που περνούσε δίπλα από το μύλο όπου υπάρχει κι άλλο ιστορικό πέτρινο γεφύρι. Ο μύλος μας, ο μύλος όλης της περιοχής έχει ερειπωθεί, θύμα κι΄αυτός του σύγχρονου πολιτισμού που κατέστρεψε έναν άλλον πολιτισμό μη περιγράψιμης –για μένα- γοητείας.

Για τους λάτρεις της περιοχής μας και των φυσικών της ομορφιών ( συγχωρήστε μου την υπερβολή όπου υπάρχει), παραθέτω αρκετές φωτογραφίες και ευχαριστώ τον φίλο και συμμαθητή μου Κώστα Παπαντωνόπουλο για το βήμα που μου έδωσε στην καταπληκτική ιστοσελίδα που δημιούργησε και προβάλει τον ιερό μας τόπο.

Ι.Β.Ντινόπουλος 

 

 

(Το αρθρο μου αυτό και οι φωτογραφίες απο το αρχειο μου, φιλοξενούνται στην ιστοσελίδα του φίλου και συμμαθητού μου κ.Κώστα Παπαντωνόπουλου). www.antroni.gr/