Οι Μοίρες...απο την Αρχαιότητα ως σήμερα.....

  Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος

 

....Όπως έχουν αποτυπωθεί, σε διαφορετικές εποχές από διαφορετικούς ανθρώπους, οι τρείς μοίρες της Αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας, "υιοθετημένες" από πολλούς λαούς που τις κάνανε έργα τέχνης, από πίνακες ζωγραφικής ,αγάλματα και τοιχογραφίες ως και χαλιά, και κυρίως μέρος της κουλτούρας τους και της ψυχοσύνθεσης τους, ανάλογα βέβαια με την παιδεία τους.

Αλλά που ποτέ οι άνθρωποι δεν πάψανε να εύχονται τύχη αγαθή και καλή τύχη κλπ... όποια μόρφωση κι αν είχαν. Τρείς γυναίκες, λοιπόν, που "γνέθουν" τη ζωή και άρα την τύχη των ανθρώπων , από τη στιγμή που γεννιούνται μέχρι το τέλος.....οι τρείς κυρίες ...οι Μοίρες, είναι παρούσες ! ! !
Η Κλωθώ από το κλώθω=επωάζω, περιστρέφομαι, άρα είμαι υπεύθυνος για το ό,τι μου συμβεί...
Η Λάχεσις, που σημαίνει ότι θα έχω ο,τι μου έδωσε (ο,τι μου έλαχε δηλαδή) και δεν είμαι υπεύθυνος γι 'αυτό. Στα ορεινά χωριά της Ηλείας τις μικρές λωρίδες γής τις λένε "λαχίδες" δηλαδή λαχνίδες, που σημαίνει ότι όταν το χωράφι κόπηκε σε λωρίδες για να μοιραστεί στα παιδιά ( κληρονόμους), για να μην αδικηθούν έριχναν κλήρο και ο,τι "λάχαινε" στον καθένα ήταν η λαχνίδα του, η λαχίδα του όπως λέγεται ακόμη και σήμερα....
Η τρίτη κυρία είναι η Άτροπος, που σημαίνει αυτή που "εξασφαλίζει" το αναπόφευκτο, εκείνο δηλαδή που δεν μπορεί να αν-ατραπεί, το μη αναστρέψιμο...
...και ούτε γι' αυτό είναι κάποιος υπεύθυνος, αφού βάσει της ιδιότητός της η τρίτη κυρία η Άτροπος, δίνει στον άνθρωπο "κάτι" , μάλλον κακό, που δεν μπορεί να το αποφύγει..
(Ι.Β.Ν.)

Λαογραφικό ενδιαφέρον έχει το περιστατικό που θα σας διηγηθώ, καταγεγραμμένο στη μνήμη μου, ως δήθεν πραγματικό γεγονός που συνέβη στο "τάδε" χωριό, όπως μας το παρουσίαζε η Μητέρα μου στα παιδικά μου χρόνια..

Πήγανε -λέει- δύο, πατέρας και γιός, ν' αγοράσουνε αρνιά , που ήσαντε ζωέμποροι, για να τα μεταπουλήσουνε τη Λαμπρή. Τα αρνιά τα αγοράζανε ζωντανά, καθ' υπολογισμόν, "κούτσουρο" λέγεται η συγκεκριμένη αγοραπωλησία. Οι έμποροι τα ταϊζανε καλά για λίγες μέρες, για να πάρουνε βάρος και τα σφάζανε για τις ανάγκες του Πάσχα, κερδίζοντας από τη διαφορά του βάρους και της τιμής αγοράς...Κλείστηκε, γύρω στο απόγευμα λοιπόν, η συμφωνία και ο αγοραστής με το γιό του, αφού πληρώσανε τον κτηνοτρόφο, εμείνανε εκεί το βράδυ, μήν έχοντες άλλη επιλογή, μέχρι να φωτίσει ο Θεός την ημέρα, να πάρουνε τ' αρνιά και να πάνε στην ευχή Της Παναγίας...
Εκείνο το βράδυ όμως, στο σπίτι του πωλητή κτηνοτρόφου, γεννήθηκε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι στο διπλανό δωμάτιο...και ο δεκαεξάχρονος γιός του αγοραστή, "αλαφροϊσκιωτος" κατά πως λέγεται, άκουσε τις Μοίρες που πήγανε να μοιρώσουνε το νεογέννητο....
-Εσύ, ξεκίνησε η Λάχεσις, μόλις μεγαλώσεις θα παντρευτείς τον νεαρό γιό του ζωέμπορα που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο.....
...Ο νεαρός, "ανδροποιημένος πρώϊμα", βρήκε τη μικρούλα πολύ μικρή για γυναίκα του, "πότε θα μεγαλώσει αυτό το πράμα να γίνει γυναίκα, που εγώ είμαι ήδη άντρας και κλπ.", σκέφτηκε και δεν έκλεισε μάτι , ώσπου πήρε την απόφασή του...
.....Ενώ όλοι είχαν "αποκάμει" και τους είχε πάρει ο ύπνος, ξύπνησε τον πατέρα του, που σαστισμένος προσπαθούσε να καταλάβει τι ήθελε να κάνει ο γιός του, και βγήκανε έξω από το σπίτι, ενώ ο νεαρός είχε αρπάξει ήδη το μωρό από την κούνια και με το χέρι του κλείνοντας το στόμα του, για να μην ακουστούνε τα κλαματάκια του, αφού απομακρυνθήκανε λίγο, το πέταξε στο λαγκάδι που περνούσε στην άκρη του χωριού, και φύγανε σα κυνηγημένοι μέσα στη νύχτα.....

...........Περάσανε τα χρόνια, (σα νερό περνάνε τ' άτιμα) και μια προξενήτρα πήγε να ζητήσει μια όμορφη κοπέλα από τους γονείς της για λογαριασμό του ανηψιού της που ήτανε καλό παιδί και είχε και τη "σειρά του", ήτανε πιασμένος για τα καλά, είχε χασάπικο στην Πάτρα, από τα καλλίτερα.....
Το προξενειό πέτυχε και η εικοσάχρονη δεσποινίδα , μετά από λίγο καιρό, παντρεύτηκε τον κύριο Χ (που ήτανε και καλό παιδί κατά τη θειά του, όπως σας είπα), μάλιστα δεν "πείραξε" την κοπέλα μέχρι που παντρευτήκανε....
....Και την πρώτη νύχτα του γάμου, "όπου αι δύο σάρκες έσονται μία", κάποια στιγμή ψηλάφησε μια μεγάλη ουλή στο δεξιό υπογάστριο της γυναίκας του....
-Τι εναι αυτό γλυκειά μου; τη ρώτησε, με πολλή τρυφερότητα, ο ώριμος τριανταπεντάρης άντρας.....
-Τι να σου ΄πώ , του απήντησε με φυσικότητα, εκείνη.....μήπως ξέρω; ! ! !
Λένε ότι, μόλις γεννήθηκα, είχαμε ξένους στο σπίτι, και οτι φύγανε άρον-άρον μέσα στη νύχτα, παίρνοντας και μένα μαζί τους και με πετάξανε στο ποταμάκι στην άκρη του χωριού...
Οι φασκιές -τα σπάργανα δηλαδή-, πιαστήκανε σ' ένα κομμένο κλαδί ενός δέντρου και μου σώσανε τη ζωή. Το ξύλο όμως μπήκε στην τρυφερή κοιλιά μου, αφήνοντάς μου βαθύ σημάδι....
Δεν πειράζει όμως, συνέχισε να λέει η νεαρά κυρία στον άφωνο από έκπληξη και συγκίνηση σύζυγό της, να είναι καλά οι άνθρωποι, φτάνει που σώθηκα...και βρίσκομαι τώρα στην αγκαλιά σου......................

Όχι ! που θα ' κανε λάθος η Λάχεσις !!!!

(Ι.Β.Ντινόπουλος)

Οι τρείς Μοίρες

Οι Μοίρες ήταν χαρακτήρες της ελληνικής μυθολογίας. Οι Μοίρες παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Ήταν τρεις, η Κλωθώ, η Λάχεση και η Άτροπος, και οι αρχαίοι τις φαντάζονταν σαν τρεις γυναίκες που κλώθουν τα νήματα της ζωής των ανθρώπων. Η Κλωθώ έγνεθε το νήμα της ζωής, η Λάχεση μοίραζε τους κλήρους με το τι ήταν γραφτο να λάχει στον καθένα, ενώ η Άτροπος έκοβε το νήμα της ζωής. Η λέξη "μοίρα" παράγεται από το ρήμα "μοιράζω", και αντικατοπτρίζει την αντίληψη των αρχαίων ελλήνων σχετικά με το τυχαίο και το ασήμαντο τόσο της ανθρώπινης ζωής, όσο και της ευτυχίας ή δυστυχίας του κάθε ανθρώπου κατά τη διάρκειά της.