απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.
2 σχόλια:
"Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε".
Δεν υπάρχει πιο δυνατός στίχος από αυτόν! Μας τσάκισες!!!
:-)
Την ζεστή μου την καλημέρα αγαπημένε μου φίλε!
Η ζωή έχει δυσκολίες και στενοχώριες.Πάντα αναρωτιόμουν γιατί να διαβάσω κάτι, το οποίο να με λυπήσει!Δεν είμαι του εύπεπτου έργου άλλα προτιμώ αυτά με το αίσιο τέλος ή τουλάχιστον ικανοποιητικό βάσει της πλοκής.
Δημοσίευση σχολίου