Τα 7 Θανασιμα Αμαρτηματα.
Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα οφείλουν την "πατρότητά" τους σε δοξασίες αλλά και λογοτεχνικά κείμενα του μεσαίωνα για παράδειγμα, τη "Θεία Κωμωδία" του Δάντη, τον "Χαμένο Παράδεισο" του Μίλτον ή αν θυμάμαι καλά και το "Canterbury tales" του Chaucer. Για όποιον έχει δει την ταινία Seven θα του είναι γνωστά.
Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, το καθένα αποτελούμενο από 33 ωδές ή τραγούδια (cantos). Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή. Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. Οι ωδές είναι επίσης γραμμένες σε ενδεκασύλλαβο στίχο και η ρίμα ακολουθεί τη δομή ΑΒΑ ΒΓΒ ΓΔΓ . . . ΨΩΨ Ω, δηλαδή δομή τριών στίχων (terza rima). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση αυτής της ρίμας, αν και μία παρόμοια μορφή χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα από τους τροβαδόρους.
Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια.
Κατά το πέρασμα του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στην Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του Δάντη. O Δάντης έκανε επίσης αναφορά στη Βεατρίκη, στο έργο La Vita Nuova, ωστόσο στη Θεία Κωμωδία θεωρείται πως εκφράζεται με ιδανικό τρόπο ο έρωτας του προς το πρόσωπό της.
Μία από τις λεπτομέρεις της Θείας Κωμωδίας είναι πως κάθε ένα από τα τρία μέρη της κλείνει με την λέξη άστρα.
Η Θεία Κωμωδία (ιταλικά: La Divina Commedia, αρχικός τίτλος Commedia) είναι επικό, αφηγηματικό ποίημα του Δάντη. Γράφτηκε στο διάστημα 1308-1321 και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έχοντας χαρακτηριστεί ως η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Κωμωδία. Ο όρος Θεία προστέθηκε μεταγενέστερα από τον Βοκάκιο, τον 16ο αιώνα και συγκεκριμένα το 1555. Μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής ανάλυσης και ερμηνειών.
Υπάρχουν βιβλία στην παγκόσμια λογοτεχνία με τα οποία οι περισσότεροι σύγχρονοι αναγνώστες διστάζουν να έρθουν αντιμέτωποι συναισθανόμενοι - δικαιολογημένα ή όχι - ότι η ανάγνωσή τους δεν μπορεί να είναι απλή διαδικασία αλλά περιπέτεια από την οποία κανείς δεν βγαίνει εύκολα αλώβητος και σίγουρα δεν βγαίνει ο ίδιος· όταν μάλιστα οι δεκαετίες ή κι οι αιώνες έχουν επισωρεύσει γύρω τους χιλιάδες σελίδες με σχόλια και ερμηνείες, κρίσεις και αντεγκλήσεις (που δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις), γίνεται ακόμη πιο δυσχερής κάθε απόπειρα προσέγγισής τους. Η Ιλιάδα του Ομηρου και η Πολιτεία του Πλάτωνα, η Θεία Κωμωδία του Δαντη και ο Φάουστ του Γκαίτε, το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ και τα Κάντος στο σύνολό τους, οι Αδελφοί Καραμαζόφ του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ο Οδυσσέας του Τζόυς, Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες του Ρόμπερτ Μούζιλ και το Μαγικό βουνό του Thomas Mann και τα Nueve ensayos dantescos (Εννιά δαντικά δοκίμια) του Χόρχε Λουίς Μπόρχες είναι τέτοια βιβλία και ο κατάλογος, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, θα μπορούσε να περιλαμβάνει πολλά άλλα, που ακόμη και αν κυκλοφορούν ευρέως και σε χιλιάδες αντίτυπα και βρίσκονται, ενδεχομένως, σε πολλές βιβλιοθήκες, παραμένουν όμως αδιάβαστα, αν όχι και με τα φύλλα τους άκοπα - πόσο μάλλον κάποια άλλα για τα οποία δεν υπάρχει καν έστω μία σύγχρονη, σωστή και προσιτή μετάφραση στα ελληνικά.
Κάποιους λόγους που μας κάνουν να στερούμε τον εαυτό μας από αυτή την ηδονή έχω ήδη αναφέρει στην αρχή κι ο Μπόρχες, χωρίς αμφιβολία, τους γνωρίζει πολύ καλά και γι' αυτό, αν και έχει υπόψη του όλα σχεδόν τα σχόλια που έχουν γραφτεί για τη Θεία Κωμωδία (αν αυτό είναι δυνατόν για κάποιον, αυτός χωρίς αμφιβολία θα είναι ο Μπόρχες), τα παραμερίζει και, αρχικά τουλάχιστον, μιλάει για το ποίημα όπως θα έπρεπε να το πρωτοδιαβάσουμε, σαν μια εκπληκτική αφήγηση και σαν μια εκπληκτική ποίηση, απαλλαγμένο από το βάρος των θεολογικών, πολιτικών, βιογραφικών ή όποιων άλλων ερμηνειών που κατά καιρούς έχουν δοθεί. Αν η πρώτη ανάγνωση είναι τέτοια που προτείνει ο Μπόρχες, προσανατολισμένη δηλαδή προς την απόλαυση, είναι σίγουρο πως θα ακολουθήσουν και άλλες και τότε πια τα σχόλια και οι ποικίλες ερμηνείες θα είναι σίγουρα χρήσιμες και καλοδεχούμενες.
Στα εννέα δαντικά του δοκίμια ο Μπόρχες πλησιάζει ορισμένα από τα κορυφαία επεισόδια της Κωμωδίας (ενός έργου που αποτελείται εξ ολοκλήρου από κορυφές), και, αφού παρουσιάσει συνοπτικά το περιεχόμενό τους, μας τα δείχνει από μια άλλη οπτική γωνία, φωτίζει σκοτεινά τους σημεία, προτείνει προφανείς και όχι και τόσο προφανείς ερμηνείες τους, συνδέει το περιεχόμενό τους με λογοτεχνικές αναφορές που μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να σκεφτεί κι, ακόμα, προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τους όρους γέννησης του έργου. Προτείνει ή επαναλαμβάνει την υπόθεση ότι ο Δάντης έγραψε ολόκληρη τη Θεία Κωμωδία μόνο και μόνο για να πραγματοποιήσει στο πλαίσιό της μια συνάντηση με την αγαπημένη του Βεατρίκη που η αληθινή ζωή τού στέρησε. Ή, διαφορετικά, απλώς για να βρει την ευκαιρία να μιλήσει γι' αυτήν, όπως της άξιζε. Λέει ο Μπόρχες αναφερόμενος ακριβώς σε αυτή την υπόθεση: στην αρχή της Νέας Ζωής διαβάζουμε ότι μια φορά σε μια επιστολή ανέφερε ο Δάντης εξήντα γυναικεία ονόματα για να περιλάβει, μυστικά, το όνομα της Βεατρίκης. Πιστεύω ότι και στην Κωμωδία επανέλαβε αυτό το μελαγχολικό παιχνίδι.
Ο Νίτσε ονόμασε τον Δάντη μια ύαινα που κάνει ποίηση μέσα στους τάφους, ενώ ο Καζαντζάκης υποστηρίζει ότι το κυρίαρχο κίνητρο για να γράψει ο φλωρεντινός συγγραφέας το μέγιστο έργο του ήταν η επιθυμία του για εκδίκηση, η λύσσα του ενάντια στους εχθρούς του, που τον είχαν εξορίσει από την αγαπημένη του Φλωρεντία και του είχαν στερήσει τις τιμές που άξιζαν σε έναν ποιητή του μεγέθους του. Η θεωρία του Μπόρχες, που δεν είναι στην πραγματικότητα, όπως κι ο ίδιος παραδέχεται, ολότελα δική του, φωτίζει το ποίημα από μια άλλη πλευρά και μας οδηγεί να το διαβάσουμε εκ νέου και με διαφορετική διάθεση. Αυτό νομίζω είναι το περισσότερο που μπορούν να προσφέρουν τα οποιαδήποτε σχόλια, όσο ιδιοφυή κι αν είναι, σε ένα τέτοιο μεγαλειώδες έργο, να μας οδηγήσουν να το ξαναδιαβάσουμε με ένα διαφορετικό ενδεχομένως βλέμμα.
Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, το καθένα αποτελούμενο από 33 ωδές ή τραγούδια (cantos). Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή. Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. Οι ωδές είναι επίσης γραμμένες σε ενδεκασύλλαβο στίχο και η ρίμα ακολουθεί τη δομή ΑΒΑ ΒΓΒ ΓΔΓ . . . ΨΩΨ Ω, δηλαδή δομή τριών στίχων (terza rima). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση αυτής της ρίμας, αν και μία παρόμοια μορφή χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα από τους τροβαδόρους.
Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια.
Κατά το πέρασμα του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στην Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του Δάντη. O Δάντης έκανε επίσης αναφορά στη Βεατρίκη, στο έργο La Vita Nuova, ωστόσο στη Θεία Κωμωδία θεωρείται πως εκφράζεται με ιδανικό τρόπο ο έρωτας του προς το πρόσωπό της.
Μία από τις λεπτομέρεις της Θείας Κωμωδίας είναι πως κάθε ένα από τα τρία μέρη της κλείνει με την λέξη άστρα.
Η Θεία Κωμωδία (ιταλικά: La Divina Commedia, αρχικός τίτλος Commedia) είναι επικό, αφηγηματικό ποίημα του Δάντη. Γράφτηκε στο διάστημα 1308-1321 και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έχοντας χαρακτηριστεί ως η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Κωμωδία. Ο όρος Θεία προστέθηκε μεταγενέστερα από τον Βοκάκιο, τον 16ο αιώνα και συγκεκριμένα το 1555. Μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής ανάλυσης και ερμηνειών.
Υπάρχουν βιβλία στην παγκόσμια λογοτεχνία με τα οποία οι περισσότεροι σύγχρονοι αναγνώστες διστάζουν να έρθουν αντιμέτωποι συναισθανόμενοι - δικαιολογημένα ή όχι - ότι η ανάγνωσή τους δεν μπορεί να είναι απλή διαδικασία αλλά περιπέτεια από την οποία κανείς δεν βγαίνει εύκολα αλώβητος και σίγουρα δεν βγαίνει ο ίδιος· όταν μάλιστα οι δεκαετίες ή κι οι αιώνες έχουν επισωρεύσει γύρω τους χιλιάδες σελίδες με σχόλια και ερμηνείες, κρίσεις και αντεγκλήσεις (που δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις), γίνεται ακόμη πιο δυσχερής κάθε απόπειρα προσέγγισής τους. Η Ιλιάδα του Ομηρου και η Πολιτεία του Πλάτωνα, η Θεία Κωμωδία του Δαντη και ο Φάουστ του Γκαίτε, το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ και τα Κάντος στο σύνολό τους, οι Αδελφοί Καραμαζόφ του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ο Οδυσσέας του Τζόυς, Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες του Ρόμπερτ Μούζιλ και το Μαγικό βουνό του Thomas Mann και τα Nueve ensayos dantescos (Εννιά δαντικά δοκίμια) του Χόρχε Λουίς Μπόρχες είναι τέτοια βιβλία και ο κατάλογος, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, θα μπορούσε να περιλαμβάνει πολλά άλλα, που ακόμη και αν κυκλοφορούν ευρέως και σε χιλιάδες αντίτυπα και βρίσκονται, ενδεχομένως, σε πολλές βιβλιοθήκες, παραμένουν όμως αδιάβαστα, αν όχι και με τα φύλλα τους άκοπα - πόσο μάλλον κάποια άλλα για τα οποία δεν υπάρχει καν έστω μία σύγχρονη, σωστή και προσιτή μετάφραση στα ελληνικά.
Κάποιους λόγους που μας κάνουν να στερούμε τον εαυτό μας από αυτή την ηδονή έχω ήδη αναφέρει στην αρχή κι ο Μπόρχες, χωρίς αμφιβολία, τους γνωρίζει πολύ καλά και γι' αυτό, αν και έχει υπόψη του όλα σχεδόν τα σχόλια που έχουν γραφτεί για τη Θεία Κωμωδία (αν αυτό είναι δυνατόν για κάποιον, αυτός χωρίς αμφιβολία θα είναι ο Μπόρχες), τα παραμερίζει και, αρχικά τουλάχιστον, μιλάει για το ποίημα όπως θα έπρεπε να το πρωτοδιαβάσουμε, σαν μια εκπληκτική αφήγηση και σαν μια εκπληκτική ποίηση, απαλλαγμένο από το βάρος των θεολογικών, πολιτικών, βιογραφικών ή όποιων άλλων ερμηνειών που κατά καιρούς έχουν δοθεί. Αν η πρώτη ανάγνωση είναι τέτοια που προτείνει ο Μπόρχες, προσανατολισμένη δηλαδή προς την απόλαυση, είναι σίγουρο πως θα ακολουθήσουν και άλλες και τότε πια τα σχόλια και οι ποικίλες ερμηνείες θα είναι σίγουρα χρήσιμες και καλοδεχούμενες.
Στα εννέα δαντικά του δοκίμια ο Μπόρχες πλησιάζει ορισμένα από τα κορυφαία επεισόδια της Κωμωδίας (ενός έργου που αποτελείται εξ ολοκλήρου από κορυφές), και, αφού παρουσιάσει συνοπτικά το περιεχόμενό τους, μας τα δείχνει από μια άλλη οπτική γωνία, φωτίζει σκοτεινά τους σημεία, προτείνει προφανείς και όχι και τόσο προφανείς ερμηνείες τους, συνδέει το περιεχόμενό τους με λογοτεχνικές αναφορές που μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να σκεφτεί κι, ακόμα, προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τους όρους γέννησης του έργου. Προτείνει ή επαναλαμβάνει την υπόθεση ότι ο Δάντης έγραψε ολόκληρη τη Θεία Κωμωδία μόνο και μόνο για να πραγματοποιήσει στο πλαίσιό της μια συνάντηση με την αγαπημένη του Βεατρίκη που η αληθινή ζωή τού στέρησε. Ή, διαφορετικά, απλώς για να βρει την ευκαιρία να μιλήσει γι' αυτήν, όπως της άξιζε. Λέει ο Μπόρχες αναφερόμενος ακριβώς σε αυτή την υπόθεση: στην αρχή της Νέας Ζωής διαβάζουμε ότι μια φορά σε μια επιστολή ανέφερε ο Δάντης εξήντα γυναικεία ονόματα για να περιλάβει, μυστικά, το όνομα της Βεατρίκης. Πιστεύω ότι και στην Κωμωδία επανέλαβε αυτό το μελαγχολικό παιχνίδι.
Ο Νίτσε ονόμασε τον Δάντη μια ύαινα που κάνει ποίηση μέσα στους τάφους, ενώ ο Καζαντζάκης υποστηρίζει ότι το κυρίαρχο κίνητρο για να γράψει ο φλωρεντινός συγγραφέας το μέγιστο έργο του ήταν η επιθυμία του για εκδίκηση, η λύσσα του ενάντια στους εχθρούς του, που τον είχαν εξορίσει από την αγαπημένη του Φλωρεντία και του είχαν στερήσει τις τιμές που άξιζαν σε έναν ποιητή του μεγέθους του. Η θεωρία του Μπόρχες, που δεν είναι στην πραγματικότητα, όπως κι ο ίδιος παραδέχεται, ολότελα δική του, φωτίζει το ποίημα από μια άλλη πλευρά και μας οδηγεί να το διαβάσουμε εκ νέου και με διαφορετική διάθεση. Αυτό νομίζω είναι το περισσότερο που μπορούν να προσφέρουν τα οποιαδήποτε σχόλια, όσο ιδιοφυή κι αν είναι, σε ένα τέτοιο μεγαλειώδες έργο, να μας οδηγήσουν να το ξαναδιαβάσουμε με ένα διαφορετικό ενδεχομένως βλέμμα.
Seven Deadly Sins.
1.Αvarice-Φιλαργυρία.
2.Εnvy-Φθόνος.
3.Gluttony -Λαιμαργία.
4.Lust -Λαγνεία.
5.Sloth- Oκνηρία.
6.Vanity- Mαταιοδοξια.
7. Wrath- Oργή.
απο το ιστολόγιο zeroliner
1.Αvarice-Φιλαργυρία.
2.Εnvy-Φθόνος.
3.Gluttony -Λαιμαργία.
4.Lust -Λαγνεία.
5.Sloth- Oκνηρία.
6.Vanity- Mαταιοδοξια.
7. Wrath- Oργή.
απο το ιστολόγιο zeroliner
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου