Εγώ, ο ποιητής... Ν.Τσιφόρος

Εγω ειμαι εμπορος...Σταθήτε μια στιγμή. Χονδρέμπορος δηλαδή, ν'αμαστε ξηγημένοι...Χονδρέμπορος με περουσία, με ονομα και με μεγάλη πίστωση στην Τράπεζα.
Η γυναίκα μου η Ζωή-ζωή να 'χει -ειναι μορφωμένη..Τέλειωσε το Γυμνάσιο, ξέρει γαλλικά, παίζει και λιγάκι πιάνο. Πάει στις πρεμιέρες, στα θέατρα, κάνει περέα με ανθρώπους του πνεύματος, εχει γνώμη βαρύνουσα και τα ξέρει ολα. Δεν σηκώνει κουβέντα !
Ζαχαρία, μου λέει επιτακτικά, σαν επιλοχίας. Εσύ μη μιλάς, εισαι αμόρφωτος !
Αμόρφωτος; πως αμόρφωτος; Τέλειωσα το σχολαρχείο. Να μη λέμε και υπερβολές....θα μου πείς βεβαίως, "πως εκανες λεφτά;" Ε σήμερον δεν ειναι τα γράμματα που κάνουνε τα λεφτά. Ποιός μορφωμένος εχει λεφτά; Σήμερα ειναι να μπορείς να γυροφέρνεις καταλλήλως την πιάτσα. Και τα γράμματα βράστα....Κάτι ξέρω εγώ που σας τα λέω...
Πάντως η Ζωή, με περιφρονεί λιγάκι:
-Δεν μπορώ να σε παρουσιάσω πουθενά, λέει με στεναγμό βαθύ. Ντρέπομαι...
-Γιατί ρε Ζωή; Με μπαλωμένο παντελόνι θα με παρουσιάσεις;
-Οχι, αλλά αμα ανοίξεις το στόμα σου δεν ξέρεις τι να πείς !
-Και πως να το λέω; με κλειστό το στόμα;
Δυστυχώς δεν καταλαβαίνω την ανωτερότητα της Ζωής, ουτε αυτά που μου λέει:
-"Σήμερα το πάν ειναι το πνεύμα, η μόρφωση. Στο σαλόνι που πάς αυτό κυττάνε..."
Δεν τολμάω να της πώ οχι, διότι εγώ ξέρω οτι με με κυττάνε που εχω λεφτά και τα αλλα τα πετάνε στο καλάθι..Μάλιστα, κάτι αλλοι κύριοι, σαν κι εμένα πλούσιοι και χονδρέμποροι, δεν δίνουνε εναν παρά για το πνεύμα. Και αμα τυχαίνουνε με ανθρώπους του πνεύματος βήχουνε και τους μιλάνε στον ενικό και πολύ προστατευτικά, σαν να τούς λυπούνται....
Η Ζωή, ομως, ειναι η Ζωή, δεν ειναι αστεία. Και κάνει μεγαλεπίβολα σχέδια.

Κείνο το μεσημέρι που πήγα στο σπίτι (είχαμε και μπακαλιάρο σκορδαλιά, που τρελαίνουμαι) την βρήκα γεμάτη ενθουσιασμούς.
-Ζαχαρία, το βρήκα !
-Που ητανε;
-Οχι καλέ, δε χάσαμε τίποτα. Αλλο βρήκα.
-Αμ' αφού δε χάσαμε, πως το βρήκες;
-Αλλο, αλλο. Θα σε παρουσιάσω για σπουδαίο πνευματικό ανθρωπο σε ολο τον κόσμο.
-Εμένα;
-Εσένα !
Δεν μου αρέσουνε κάτι τέτοια και μυρίστηκα λαχτάρα τρομερή.
-Ακου Ζαχαρία, και πρόσεχέ με καλά, γιατί εχει μεγάλη σημασία αυτό που θα σου πώ, συνέχισε η Ζωή. Τέντωσα τ' αυτιά μου.
-Ξέρεις τι εισαι;
-Βλάκας ;
-Οχι καλέ, ποιητής !

Πάει τρελάθηκε η Ζωή !....Δεν μπορεί να ειναι καλά και να μου λέει τέτοιες κοτσάνες και μάλιστα με μπακαλιάρο σκορδαλιά. Κάτι της εχει χαλάσει...
-Τι.... ειμαι, ειπες;
-Ποιητής !
Χαμογέλασα, να να μην της πάω κόντρα και χειροτερέψει. Η Ζωή ομως , το εξηκολούθησε.
-Σκέφτηκα να σε παρουσιάσω στον κόσμο για ποιητή.
-Μα γιατί; τι εκανα;
-Δεν εκανες τίποτα, θα κάνεις....Θα γράφεις ποιήματα.
-Εγώ;
-Εσύ !
-Αυτά που λένε "κι αν ποταμούς περάσεις και θάλασσες διαβείς, το φίλο σου Θανάση ποτέ μη λησμονείς;"
-Οχι, αλλα, πιο βαριά, πιο σημαντικά ,πιο καλλιτεχνικά.
-Και θα γράψω εγώ;
-Μμμμ....μμμ
-Κύριε ελέησον ! Ν' αφήσω τα τεφτέρια στο μαγαζί και να αρχίσω να γράφω τέτοια. Τρελή ειναι η γυναίκα μου !
-Μα δε θα γράφεις εσύ !
-Αλλά;
-Περίμενε και θα σου εξηγήσω. Γνώρισα στα σαλόνια εναν ποιητή, σχεδόν αγνωστο, με πολύ ταλέντο και πολλή ποιότητα. Και αυτό το παιδί εχει μεγάλη ανάγκη απο χρήματα...
-Ε, καλά! Ολοι οι ποιητές εχουνε ανάγκη απο χρήματα.
-Περίμενε. Του λέω, λοιπόν: "Θα μου πουλήσετε προς χίλιες δραχμές το ενα, εικοσι πέντε ποιήματα"
-Στάσου, ρε γυναίκα ! Τι; Στρέμματα ειναι τα ποιήματα; Χίλιες δραχμές το ενα;
-Περίμενε, ειπα ! Την αγορά αυτή δεν θα την μάθει κανείς, θα πάρουμε, λοιπόν, τα ποιήματα και θα εκδόσουμε ενα βιβλίο με το ονομά σου. Οτι δήθεν τα εγραψες εσύ....
-Και θα πληρώσουμε και για το βιβλίο;
-Αμέ ;
-Τζάμπα λεφτά;
-Μα δεν ειναι τζάμπα. Εγώ, το βιβλίο θα αρχίσω να το μοιράζω. Και θα λέω: "Ο αντρας μου γράφει κρυφά, γιατί ειναι ποιητής και στο βάθος ειναι πολύ λεπτή ψυχή" Θα διαβάσουνε λοιπόν το βιβλίο, θα παραδεχτούνε, οτι εισαι μέγας και δε θάχουνε πιά να λένε οτι παντρεύτηκα εναν χοντρέμπορο χωρίς καμμιά μόρφωση...

Ειπα να πάρω τη σκορδαλιά να της τη φορέσω καπέλο και να τρέχουνε τα ζουμιά να καταχαρώ, αλλά κρατήθηκα.
-Οχι, εκανα ξερά
-Ναί !
Αμα λές εσύ " οχι" και η Ζωή λέει"ναί" στο τέλος θα νικήσει το "ναί", τα ξέρω εγώ αυτά....
Τρείς βδομάδες, κράτησε η μάχη και κατέληξε να παραδοθώ ανευ ορων.

Εδωσα , λοιπόν, πενήντα χιλιάδες στη Ζωή για τα ποιήματα και το βιβλίο, αλλά εκανα και μια τελευταία προσπάθεια.
-Για στάσου, βρέ Ζωή, εγώ και ποίηση ! Πάει;
-Θα πάει !
Η Ζωή εκανε καλή δουλειά και αυτό οφείλω να το ομολογήσω. Αφού σε λίγο καιρό, πρίν βγεί το βιβλίο, μπαίνανε ανθρωποι στο μαγαζί μου και μου χαμογελούσανε.
-Ωστε και ποιητής, ε;
Τα μάσαγα...
-Τι να κάνουμε; Το κατά δύναμιν....
-Και δεν εδειχνες τίποτα , τσαχπίνη !
Πρέπει να ομολογήσω οτι και τα σαλόνια τώρα με δεχόντουσαν με αλλου ειδους χαμόγελο. Βέεεεβαια !! Με καλοπιάνανε, με χαϊδεύανε, με εκτιμούσανε. Φαινότανε στη μούρη τους ολονών...
Η Ζωή μου καταχαιρότανε..
-Βλέπεις; Και που να βγεί το βιβλίο...
Βγήκε και το βιβλίο κι απο δώ και πέρα πιά εγινα ηρωας. Βέεεβαια ! ! Τα δυό χέρια δίνανε να με χαιρετήσουνε. Λέγανε:
-Καλέ, τι φωτιά ειναι αυτή ! Τι ταλέντο ! Τί ποίηση ! Που τα κρύβατε τόσον καιρό;
-Τα ειχα σ' ενα βαρέλι με μούσκιο...
Γελάγανε που ημουνα αστείος και τα πράγματα πηγαίνανε πρίμα. Κύτα, ρε φίλε μου, με πενήντα χιλιάδες πως μπορείς να αποχτήσεις δόξα ποιητή !

Ενα μήνα κράτησε ο θρίαμβός μου κι επειτα πήρα κλήση απο τον εισαγγελέα...
Πήγα και απορούσα: "Τι θέλει απο μένα ο εισαγγελεύς;" Ο εισαγγελεύς με κύτταξε αυστηρά.
-Βγάλατε ενα βιβλίο;
-Μάλιστα.
-Ποίηση;
-Ποίηση !
-Εσείς το γράψατε;
-Ιδιοχείρως.
-Πως τα γράψτε, αφού τα εχει γράψει ο ποιητής Ακης Καραμπουμπούνας; Ανοιξε το συρτάρι του, πήρε ενα αλλο βιβλίο που ειχε βγεί δυό μέρες πρίν απο το δικό μου και μου το εδειξε.
-Κλέψατε τον Ακη Καραμπουμπούνα και σας εχει κάνει μήνυση επι λογοκλοπή. Ζητάει και αποζημίωση πεντακόσιες χιλιάδες ! Ετρεξα στη Ζωή.
-Ποιός ειναι μωρέ , ο Καραμπουμπούνας;
-Ο ποιητής που εγραψε τα δικά σου ποιήματα.
-Ετσι κι ετσι...
Κι ετσι ητανε. Γιατί ο Καραμπουμπούνας, με τα λεφτά που πήρε απο μένα, εβγαλε το βιβλίο του και εβαλε τα "δικά μου " ποιήματα μέσα...Βλέπεις η Ζωή δεν του εκανε συμφωνητικό...
Και τώρα θα πληρώσω αποζημίωση και το χειρότερο, στα σαλόνια, αμα με βλέπουν, ξεκαρδίζονται στα γέλια...
...Και δεν εχω μούτρα να ξαναπάω στον....ανώτερο κόσμο. Τον εκοψε και η Ζωή και τώρα παίζει κουμκάν βίδο του δίφραγκου.......

Απο το προσωπικό μου αρχείο