Ναπολέων Λαπαθιώτης

Τα καημένα τα πουλάκια
Κρύο βαρύ, χειμώνας οξω,
τρέμουν οι φωτιές στα τζάκια,
τώρα ποιός τα συλλογιέται
τα καημένα τα πουλάκια!

Τα πουλάκια ειναι στα δένδρα,
τα πουλάκια ειναι στα δάση,
τα πουλάκια θα τα πάρει
ο βοριάς που θα περάσει,

η βροχή και το χαλάζι
κι ο βοριάς που θα περάσει,
και το χιόνι που το παίρνουν
στις αυλές με το φαράσι...

Κι αν η νύχτα ειναι μεγάλη,
κι ερχεται γιομάτη τρόμους,
κι αν ο θάνατος απόψε,
φέρνει γύρα μες τους δρόμους,

κι αν η παγωνιά θερίζει
κι ειναι δίχως ρουχαλάκια,
δε βαριέσαι, ποιός θυμάται
τα καημένα τα πουλάκια...

Τα πουλάκια ειναι στα δένδρα,
τα πουλάκια ειναι στα δάση,
τα πουλάκια θα τα πάρει
ο βοριάς που θα περάσει.

Στα παιδάκια ειναι τα χάδια,
στα παιδάκια τα φιλάκια,
τώρα ποιός τα συλλογιέται
τα καημένα τα πουλάκια!

Κι οταν γίνει, πάλι, βράδυ
κι ολοι πάνε να πλαγιάσουν,
να χωθούν μες τα κρεβάτια,
μη τυχόν και ξεπαγιάσουν,

τα πουλάκια τα καημένα,
τα πουλάκια, τώρα, πέρα
θα χαθούν χωρίς ελπίδα
να φανούν την αλλη μέρα...