ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

30 Νοεμβρίου 2008

Εξομολόγηση-Μαρία Πολυδούρη



Ήμουν ανίδεη κι’ άπραγη, παρ’ όλο
που η παιδικότης  μούχε  πη το «χαίρε».
Ω, για να πω τα λόγια τούτα τώρα
θύμηση τις γλυκές πηγές σου φέρε.

Είχαμε οι δυό καθήσει στο γεφύρι
του έρημου δρόμου που έβγαζε στο ρέμα,
ακίνητοι και παραπονεμένοι,
με σκεφτικό παράξενα το βλέμμα.

Το σκεφτικό μας πρόσωπο η Σελήνη
το αγκάλιαζε με θέρμη και το εφίλει
μα εμείς μέναμε πάντα καθισμένοι
με σιωπηλά τα ξαφνισμένα χείλη.

Λιγάκι πριν δεν ήμαστε θλιμμένοι
μα μούπε ξαφνικά πως μ’ αγαπάει.
Αυτό ήταν! Τι να νοιώσαμε με τούτο;
Αχ! όλη η παιδική ψυχή μας πάει!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όσο τρυφερά ήταν τα ποιήματά της, τόσο σκληρή στάθηκε η τραγική της μοίρα.
Βλέπεις η ποίηση και η ζωή είναι έννοιες αντιστρόφως ανάλογες.
Καλή σου μέρα, και καλό μας μήνα!!!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο το blog σου και χαίρομαι που το ανακάλυψα.
Δεν έχει μόνο αυτό που υποσχεται ο τιτλος του, αλλά και ποιότητα προ πάντων.
Συγχαρητήρια!

Ανώνυμος είπε...

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ
ΜΑΖΙ ΚΟΥΡΝΙΑΖΟΥΝ.
ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΟΔΗΓΟ
ΚΑΡΔΙΕΣ ΓΛΥΚΑ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ
ΔΡΟΜΕΑΣ