Εξομολόγηση-Μαρία Πολυδούρη

Ήμουν ανίδεη κι’ άπραγη, παρ’ όλο
που η παιδικότης  μούχε  πη το «χαίρε».
Ω, για να πω τα λόγια τούτα τώρα
θύμηση τις γλυκές πηγές σου φέρε.

Είχαμε οι δυό καθήσει στο γεφύρι
του έρημου δρόμου που έβγαζε στο ρέμα,
ακίνητοι και παραπονεμένοι,
με σκεφτικό παράξενα το βλέμμα.

Το σκεφτικό μας πρόσωπο η Σελήνη
το αγκάλιαζε με θέρμη και το εφίλει
μα εμείς μέναμε πάντα καθισμένοι
με σιωπηλά τα ξαφνισμένα χείλη.

Λιγάκι πριν δεν ήμαστε θλιμμένοι
μα μούπε ξαφνικά πως μ’ αγαπάει.
Αυτό ήταν! Τι να νοιώσαμε με τούτο;
Αχ! όλη η παιδική ψυχή μας πάει!

Εγώ, ο ποιητής... Ν.Τσιφόρος

Εγω ειμαι εμπορος...Σταθήτε μια στιγμή. Χονδρέμπορος δηλαδή, ν'αμαστε ξηγημένοι...Χονδρέμπορος με περουσία, με ονομα και με μεγάλη πίστωση στην Τράπεζα.
Η γυναίκα μου η Ζωή-ζωή να 'χει -ειναι μορφωμένη..Τέλειωσε το Γυμνάσιο, ξέρει γαλλικά, παίζει και λιγάκι πιάνο. Πάει στις πρεμιέρες, στα θέατρα, κάνει περέα με ανθρώπους του πνεύματος, εχει γνώμη βαρύνουσα και τα ξέρει ολα. Δεν σηκώνει κουβέντα !
Ζαχαρία, μου λέει επιτακτικά, σαν επιλοχίας. Εσύ μη μιλάς, εισαι αμόρφωτος !
Αμόρφωτος; πως αμόρφωτος; Τέλειωσα το σχολαρχείο. Να μη λέμε και υπερβολές....θα μου πείς βεβαίως, "πως εκανες λεφτά;" Ε σήμερον δεν ειναι τα γράμματα που κάνουνε τα λεφτά. Ποιός μορφωμένος εχει λεφτά; Σήμερα ειναι να μπορείς να γυροφέρνεις καταλλήλως την πιάτσα. Και τα γράμματα βράστα....Κάτι ξέρω εγώ που σας τα λέω...
Πάντως η Ζωή, με περιφρονεί λιγάκι:
-Δεν μπορώ να σε παρουσιάσω πουθενά, λέει με στεναγμό βαθύ. Ντρέπομαι...
-Γιατί ρε Ζωή; Με μπαλωμένο παντελόνι θα με παρουσιάσεις;
-Οχι, αλλά αμα ανοίξεις το στόμα σου δεν ξέρεις τι να πείς !
-Και πως να το λέω; με κλειστό το στόμα;
Δυστυχώς δεν καταλαβαίνω την ανωτερότητα της Ζωής, ουτε αυτά που μου λέει:
-"Σήμερα το πάν ειναι το πνεύμα, η μόρφωση. Στο σαλόνι που πάς αυτό κυττάνε..."
Δεν τολμάω να της πώ οχι, διότι εγώ ξέρω οτι με με κυττάνε που εχω λεφτά και τα αλλα τα πετάνε στο καλάθι..Μάλιστα, κάτι αλλοι κύριοι, σαν κι εμένα πλούσιοι και χονδρέμποροι, δεν δίνουνε εναν παρά για το πνεύμα. Και αμα τυχαίνουνε με ανθρώπους του πνεύματος βήχουνε και τους μιλάνε στον ενικό και πολύ προστατευτικά, σαν να τούς λυπούνται....
Η Ζωή, ομως, ειναι η Ζωή, δεν ειναι αστεία. Και κάνει μεγαλεπίβολα σχέδια.

Κείνο το μεσημέρι που πήγα στο σπίτι (είχαμε και μπακαλιάρο σκορδαλιά, που τρελαίνουμαι) την βρήκα γεμάτη ενθουσιασμούς.
-Ζαχαρία, το βρήκα !
-Που ητανε;
-Οχι καλέ, δε χάσαμε τίποτα. Αλλο βρήκα.
-Αμ' αφού δε χάσαμε, πως το βρήκες;
-Αλλο, αλλο. Θα σε παρουσιάσω για σπουδαίο πνευματικό ανθρωπο σε ολο τον κόσμο.
-Εμένα;
-Εσένα !
Δεν μου αρέσουνε κάτι τέτοια και μυρίστηκα λαχτάρα τρομερή.
-Ακου Ζαχαρία, και πρόσεχέ με καλά, γιατί εχει μεγάλη σημασία αυτό που θα σου πώ, συνέχισε η Ζωή. Τέντωσα τ' αυτιά μου.
-Ξέρεις τι εισαι;
-Βλάκας ;
-Οχι καλέ, ποιητής !

Πάει τρελάθηκε η Ζωή !....Δεν μπορεί να ειναι καλά και να μου λέει τέτοιες κοτσάνες και μάλιστα με μπακαλιάρο σκορδαλιά. Κάτι της εχει χαλάσει...
-Τι.... ειμαι, ειπες;
-Ποιητής !
Χαμογέλασα, να να μην της πάω κόντρα και χειροτερέψει. Η Ζωή ομως , το εξηκολούθησε.
-Σκέφτηκα να σε παρουσιάσω στον κόσμο για ποιητή.
-Μα γιατί; τι εκανα;
-Δεν εκανες τίποτα, θα κάνεις....Θα γράφεις ποιήματα.
-Εγώ;
-Εσύ !
-Αυτά που λένε "κι αν ποταμούς περάσεις και θάλασσες διαβείς, το φίλο σου Θανάση ποτέ μη λησμονείς;"
-Οχι, αλλα, πιο βαριά, πιο σημαντικά ,πιο καλλιτεχνικά.
-Και θα γράψω εγώ;
-Μμμμ....μμμ
-Κύριε ελέησον ! Ν' αφήσω τα τεφτέρια στο μαγαζί και να αρχίσω να γράφω τέτοια. Τρελή ειναι η γυναίκα μου !
-Μα δε θα γράφεις εσύ !
-Αλλά;
-Περίμενε και θα σου εξηγήσω. Γνώρισα στα σαλόνια εναν ποιητή, σχεδόν αγνωστο, με πολύ ταλέντο και πολλή ποιότητα. Και αυτό το παιδί εχει μεγάλη ανάγκη απο χρήματα...
-Ε, καλά! Ολοι οι ποιητές εχουνε ανάγκη απο χρήματα.
-Περίμενε. Του λέω, λοιπόν: "Θα μου πουλήσετε προς χίλιες δραχμές το ενα, εικοσι πέντε ποιήματα"
-Στάσου, ρε γυναίκα ! Τι; Στρέμματα ειναι τα ποιήματα; Χίλιες δραχμές το ενα;
-Περίμενε, ειπα ! Την αγορά αυτή δεν θα την μάθει κανείς, θα πάρουμε, λοιπόν, τα ποιήματα και θα εκδόσουμε ενα βιβλίο με το ονομά σου. Οτι δήθεν τα εγραψες εσύ....
-Και θα πληρώσουμε και για το βιβλίο;
-Αμέ ;
-Τζάμπα λεφτά;
-Μα δεν ειναι τζάμπα. Εγώ, το βιβλίο θα αρχίσω να το μοιράζω. Και θα λέω: "Ο αντρας μου γράφει κρυφά, γιατί ειναι ποιητής και στο βάθος ειναι πολύ λεπτή ψυχή" Θα διαβάσουνε λοιπόν το βιβλίο, θα παραδεχτούνε, οτι εισαι μέγας και δε θάχουνε πιά να λένε οτι παντρεύτηκα εναν χοντρέμπορο χωρίς καμμιά μόρφωση...

Ειπα να πάρω τη σκορδαλιά να της τη φορέσω καπέλο και να τρέχουνε τα ζουμιά να καταχαρώ, αλλά κρατήθηκα.
-Οχι, εκανα ξερά
-Ναί !
Αμα λές εσύ " οχι" και η Ζωή λέει"ναί" στο τέλος θα νικήσει το "ναί", τα ξέρω εγώ αυτά....
Τρείς βδομάδες, κράτησε η μάχη και κατέληξε να παραδοθώ ανευ ορων.

Εδωσα , λοιπόν, πενήντα χιλιάδες στη Ζωή για τα ποιήματα και το βιβλίο, αλλά εκανα και μια τελευταία προσπάθεια.
-Για στάσου, βρέ Ζωή, εγώ και ποίηση ! Πάει;
-Θα πάει !
Η Ζωή εκανε καλή δουλειά και αυτό οφείλω να το ομολογήσω. Αφού σε λίγο καιρό, πρίν βγεί το βιβλίο, μπαίνανε ανθρωποι στο μαγαζί μου και μου χαμογελούσανε.
-Ωστε και ποιητής, ε;
Τα μάσαγα...
-Τι να κάνουμε; Το κατά δύναμιν....
-Και δεν εδειχνες τίποτα , τσαχπίνη !
Πρέπει να ομολογήσω οτι και τα σαλόνια τώρα με δεχόντουσαν με αλλου ειδους χαμόγελο. Βέεεεβαια !! Με καλοπιάνανε, με χαϊδεύανε, με εκτιμούσανε. Φαινότανε στη μούρη τους ολονών...
Η Ζωή μου καταχαιρότανε..
-Βλέπεις; Και που να βγεί το βιβλίο...
Βγήκε και το βιβλίο κι απο δώ και πέρα πιά εγινα ηρωας. Βέεεβαια ! ! Τα δυό χέρια δίνανε να με χαιρετήσουνε. Λέγανε:
-Καλέ, τι φωτιά ειναι αυτή ! Τι ταλέντο ! Τί ποίηση ! Που τα κρύβατε τόσον καιρό;
-Τα ειχα σ' ενα βαρέλι με μούσκιο...
Γελάγανε που ημουνα αστείος και τα πράγματα πηγαίνανε πρίμα. Κύτα, ρε φίλε μου, με πενήντα χιλιάδες πως μπορείς να αποχτήσεις δόξα ποιητή !

Ενα μήνα κράτησε ο θρίαμβός μου κι επειτα πήρα κλήση απο τον εισαγγελέα...
Πήγα και απορούσα: "Τι θέλει απο μένα ο εισαγγελεύς;" Ο εισαγγελεύς με κύτταξε αυστηρά.
-Βγάλατε ενα βιβλίο;
-Μάλιστα.
-Ποίηση;
-Ποίηση !
-Εσείς το γράψατε;
-Ιδιοχείρως.
-Πως τα γράψτε, αφού τα εχει γράψει ο ποιητής Ακης Καραμπουμπούνας; Ανοιξε το συρτάρι του, πήρε ενα αλλο βιβλίο που ειχε βγεί δυό μέρες πρίν απο το δικό μου και μου το εδειξε.
-Κλέψατε τον Ακη Καραμπουμπούνα και σας εχει κάνει μήνυση επι λογοκλοπή. Ζητάει και αποζημίωση πεντακόσιες χιλιάδες ! Ετρεξα στη Ζωή.
-Ποιός ειναι μωρέ , ο Καραμπουμπούνας;
-Ο ποιητής που εγραψε τα δικά σου ποιήματα.
-Ετσι κι ετσι...
Κι ετσι ητανε. Γιατί ο Καραμπουμπούνας, με τα λεφτά που πήρε απο μένα, εβγαλε το βιβλίο του και εβαλε τα "δικά μου " ποιήματα μέσα...Βλέπεις η Ζωή δεν του εκανε συμφωνητικό...
Και τώρα θα πληρώσω αποζημίωση και το χειρότερο, στα σαλόνια, αμα με βλέπουν, ξεκαρδίζονται στα γέλια...
...Και δεν εχω μούτρα να ξαναπάω στον....ανώτερο κόσμο. Τον εκοψε και η Ζωή και τώρα παίζει κουμκάν βίδο του δίφραγκου.......

Απο το προσωπικό μου αρχείο

Για να μη γίνει ...επίορκος

Απο το ημερολόγιο του Σκώκου του 1910

Απορία !

Απο το ημερολόγιον του Σκώκου του 1910

Ο χρυσός αριθμός Φ

Ο χρυσός αριθμός φ ανιχνεύθηκε για πρώτη φορά από τους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι παρατήρησαν ότι όλα πάνω στην γη,από τα φυτά μέχρι το ίδιο το ανθρώπινο σώμα,αναπτύσσονται βάσει μίας αναλογίας.
 
Ο Πυθαγόρας ήταν ο πρώτος που διατύπωσε τον μαθηματικό ορισμό της αναλογίας χρησιμοποιώντας δύο ευθύγραμμα τμήματα. Η σκέψη του ήταν πως αν υπάρχει ένα ευθύγραμμο τμήμα και ένα σημείο τομής να το τέμνει ασύμμετρα έτσι ώστε το μήκος του μεγαλύτερου τμήματος προς όλο το μήκος του τμήματος να είναι ίσο με το μήκος του μεγαλύτερου τμήματος προς το μήκος του μικρότερου,τότε ο λόγος τους φανερώνει κάποιους είδους αναλογία. Υπέθεσε ότι υπάρχει ένα τμήμα ΑΒ. Τέμνοντάς το σε δύο μέρη τα οποία δεν είναι ίσα μεταξύ τους στο σημείο Γ, δημιουργούνται δύο ευθύγραμμα τμήματα.

Έστω ότι ΑΓ>ΒΓ τότε ΑΒ/ΑΓ=ΑΓ/ΒΓ. Το σημείο τομής Γ δίνει την χρυσή αναλογία γιατί ο λόγος των ΑΒ/ΑΓ και ΑΓ/ΒΓ δίνει αποτέλεσμα 1.618 που είναι και ο χρυσός αριθμός φ. Ο αριθμός αυτός φανερώνει την αρμονία που διακατέχει ένα αντικείμενο το οποίο εξετάζεται. Είναι ο μοναδικός αριθμός για τον οποίο ισχύει η σχέση:

φ =φ+1 και φ=1+√5/2.

Η κυριότερη διαπίστωση είναι ότι το αποτέλεσμα είναι άρρητος αριθμός. Αυτό δείχνει ότι δεν είναι δυνατόν ένα μικρότερο ευθύγραμμο τμήμα να χωράει σε ένα μεγαλύτερό του ακριβώς. Συνεπώς υπάρχουν και κάποιοι αριθμοί που η λειτουργία τους είναι έξω από το ανθρώπινα αντιληπτό και πεδίο ορισμού τους είναι το ιδεατό.
Έτσι ανακαλύφθηκε και η έννοια της ιδέας,την οποία ερεύνησε ο Πλάτων και διατύπωσε την θεωρία των ιδεών. Είναι φανερό ότι ήξεραν τα πάντα για την χρήση του αριθμού φ γιατί και το πεντάγραμμα που ήταν το σύμβολο της σχολής των πυθαγορείων υπόκειται σε αυτή την αναλογία.

Μετά από πάρα πολλά χρόνια ο Fibonacci ανακάλυψε μία ακολουθία αριθμών που είχαν την ιδιότητα να εμφανίζουν την χρυσή αναλογία. Είναι η ακολουθία α =α +α . Για να προκύψει νέος αριθμός θα πρέπει να προστεθούν μεταξύ τους οι δύο προηγούμενοι με μοναδικό περιορισμό ότι για τον πρώτο αριθμό της ακολουθίας (α )δεν ισχύει η σχέση και για τον δεύτερο ισχύει α =2α .

Ξεκινώντας από το 1 η ακολουθία είναι 1,2,3,5,8,13,21,34,55,89,144,233,377, 610, 987, 1597, 2584, 4181, 6765, 10946, 17711, 28657 και συνεχίζει επ’ άπειρον. Αν χ=α /α τότε παρατηρείται το εξής:Για α =1 χ=1/1=1,για α =1 και α =2 χ=2/1=2,για α =2 και α =3 χ=3/2=1.5, για α =3 και α =5 χ=5/3=1.67, για α =5 και α =8 χ=8/5=1.6 και από εκεί και πέρα για οποιαδήποτε διαίρεση μεταξύ δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας όσο η ακολουθία προχωρά τόσο το αποτέλεσμα συγκλίνει όλο και με μεγαλύτερη ακρίβεια στον χρυσό αριθμό, το 1.618. Ομοίως και για οποιαδήποτε άλλη ακολουθία με σημείο εκκίνησης οποιονδήποτε αριθμό.

Η χρήση του αριθμού φ στην αρχαιότητα είναι εντυπωσιακή. Στον Παρθενώνα από τα αετώματα και τα σκαλίσματα σε αυτά μέχρι τα κιονόκρανα, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, σε όλα τα αγάλματα, στις Πυραμίδες της Αιγύπτου που ακολουθούν την δομή ισοσκελούς τριγώνου.

Όμως όλα αυτά φαντάζουν μηδαμινά μπροστά στο μέγιστο επίτευγμα των αρχαίων Ελλήνων. Την κατασκευή της Ελληνικής γλώσσας η οποία είναι καθαρά μαθηματική γλώσσα και αποδεικνύεται μέσω των λεξαρίθμων. Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα που μία λέξη ισούται με καποια άλλη λεξαριθμητικά και ενώ έχουν διαφορετικό νόημα ως αυτόνομες λέξεις σαν λεξάριθμοι σχηματίζουν ένα νόημα και σχετίζονται άμεσα με τον χρυσό αριθμό φ αλλά και το π=3.14.

Σε καμία άλλη γλώσσα δεν ισχύει κάτι παρόμοιο και καμία άλλη γλώσσα δεν έχει θεωρηθεί σαν ένα αριστούργημα παγκοσμίως. Το ότι η μελέτη των αρχαίων Ελληνικών έχει αποδειχθεί ότι βοηθά στην ανάπτυξη νευρώνων του εγκεφάλου κάνοντας τους ανθρώπους πιο έξυπνους είναι αποτέλεσμα της πολυπλοκότητας κατασκευής της γλώσσας. Με την βοήθεια των φ και π και των πράξεων μεταξύ των λέξεων λειτουργεί και σαν μέσο κρυπτογράφησης. Όλα αυτά ουσιαστικά είναι αποδείξεις που ακυρώνουν την ανακάλυψη του Fibonacci γιατί χρησιμοποιούνταν ήδη σε μέγιστο βαθμό οι συγκεκριμένες ακολουθίες με κύριο παράδειγμα την ίδια την γλώσσα και την διάταξη των διαζωμάτων στο θέατρο της Επιδαύρου.

Ήταν ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο κείμενα που είχαν χαθεί στο πέρασμα των αιώνων ή τα είχαν κρύψει σκόπιμα κάποιοι για να αποκρύψουν την γνώση, όταν έρχονταν ξανά στην επιφάνεια, αυτοί που τα κατείχαν να έθεταν τους εαυτούς τους ως τους μεγάλους επιστήμονες που δήθεν ανακάλυψαν μόνοι από το πουθενά κάποια πολύ σημαντικά για την ανθρωπότητα στοιχεία χωρίς να το δικαιολογεί ούτε το υπόβαθρό τους αλλά ούτε και ο πρώτερος βίος τους, ενώ είχαν γραφεί πριν από αιώνες.

Είναι τυχαίο ότι όλοι σχεδόν οι μεγάλοι ερευνητές των προηγούμενων χιλίων χρόνων ήταν είτε πλούσιοι με μεγάλες συλλογές ελληνικών συγγραμμάτων, είτε ανήκαν σε κάποια μυστική οργάνωση που είχε σχέση και με την απόκρυψη ανώτερης γνώσης;

Στην μεταγενέστερη εποχή χρησιμοποιείται στους πίνακες μεγάλων ζωγράφων όπως του Da Vinci που δόμησε την Mona Lisa με βάση ένα χρυσό τρίγωνο και την ζωγράφισε επεκτείνοντάς το με άλλα χρυσά τρίγωνα,σε σχέδια που βασίζονται σε γεωμετρικά σχήματα όπως τα Fractals. Επίσης ανακαλύφθηκε ότι και το DNA ακολουθεί την αναλογία αλλά και ολόκληρο το σύμπαν. Μέχρι και η κίνηση των πλανητών γίνεται βάσει της χρυσής αναλογίας.

Ο χρυσός αριθμός φ είναι μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της Γεωμετρίας. Φαίνεται ότι ήδη ίσχυε και ο Πυθαγόρας διατύπωσε κάτι το κοινά χρησιμοποιούμενο και αποδεκτό. Τα οφέλη από από αυτή την διατύπωση του Πυθαγόρα είναι πάρα πολλά. Θεμελιώθηκε η χρυσή αναλογία σαν αριθμός ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κατασκευές στα μεταγενέστερα χρόνια γιατί οι αρχαίοι Έλληνες ήδη γνώριζαν, αναπτύχθηκε η θεωρία περί αναλογιών τμημάτων και πλευρών που οδήγησε στην διατύπωση πληθώρας θεωρημάτων και το κυριότερο ότι διατυπώθηκε η θεωρία των ιδεών.

πηγή: http://www.diodos.gr/

Ο Σόλων στην Αιγυπτο !

Κριτίας:

Εις την Αίγυπτον, εις το Δέλτα, εκεί που στην κορυφήν του διαχωρίζεται το ρεύμα του Νείλου, υπάρχει μια έκτασις που ονομάζεται Σαϊτικός νομός. Η μεγαλύτερη πόλη του νομού αυτού, ήταν η Σαϊς. Οι κάτοικοι θεωρούν ως αρχηγό της πόλης μία θεά, η οποία στην Αιγυπτιακή γλώσσα ονομάζεται Νηϊθ, στην Ελληνική δε όπως υποστηρίζουν αυτοί, Αθηνά. Αγαπούν πολύ τους Αθηναίους, και ισχυρίζονται ότι κατά κάποιο τρόπο είναι συγγενείς τους. 

Εκεί λοιπόν όταν πήγε ο Σόλων, καθώς είπε, τιμήθηκε με εξαιρετικές τιμές από τους κατοίκους και ζητώντας πληροφορίες για την παλιά ιστορία της χώρας από τους ιερείς, ανακάλυψε ότι ούτε αυτός ο ίδιος, αλλά ούτε και κανείς άλλος Έλληνας, δε γνώριζε τίποτα για τα παλιά. Και όταν κάποτε θέλησε να τους παρασύρει σε συζήτηση για τα παλιά, άρχισε να τους λέει για τις αρχαιότατες παραδόσεις των Αθηνών, για τον Φορωνέα ο οποίος θεωρήθηκε ως ο πρώτος άνθρωπος. Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλλίωνα και την Πύρραν πως δηλαδή διαβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, και για τους απόγονούς τους, προσπαθώντας έτσι να καθορίσει πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Κάποιος από τους ιερείς, πολύ ηλικιωμένος, του είπε: "Σόλων, Σόλων σεις οι Έλληνες είσθε Αιωνίως Παιδιά' κανείς Έλλην δεν είναι Γέρων". 

Ο Σόλων όταν τα άκουσε αυτά, του είπε: "Πως γίνεται αυτό; Τι εννοείς με αυτά που λες;". Κι εκείνος απάντησε: "Όλοι είσθε νέοι κατά την ψυχήν διότι μέσα στην ψυχήν σας δεν έχετε καμία παλιά γνώση για την αρχαία παράδοση, ούτε και κανένα μάθημα παλιό από την πολυκαιρία. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η εξής: πολλές καταστροφές ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτερες από πυρκαγιές και κατακλυσμούς, και άλλες μικρότερες από αμέτρητα άλλα αίτια. Παραδείγματος χάριν η παράδοσις που επικρατεί στην χώραν σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων, ο γιός του Ήλιου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε τη δυνατότητα να ακολουθήσει τον ίδιο με τον πατέρα του δρόμο, και τα επι γης επυρπόλησε, και αυτός κτυπηθείς από κεραυνό εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότητα είναι η μεταβολή των περι τη γη περιφερομένων ουρανίων σωμάτων, και η καταστροφή από το άφθονο πυρ κατά μακροχρόνια διαστήματα, των επί της γης ευρισκομένων όντων. [...] Όσα ωραία ή μεγάλα έχουν γίνει στη χώρα σας, ή στη δική μας, ή σε άλλο τόπο απ' όσους γνωρίζουμε εξ' ακοής, είναι γραμμένα από τους παλιούς χρόνους εδώ στους ναούς μας, κι έχουν διασωθεί. 

Εις την χώραν σας όμως, καθώς και εις άλλας χώρας όσα έχουν διοργανωθεί ώστε να είναι κατάλληλα για τα γράμματα και για άλλα, έρχεται κατά καθορισμένα χρονικά διαστήματα σαν φοβερή ασθένεια εναντίον τους, ρεύμα από τον ουρανό, και αφήνει ζωντανούς μόνο τους αγράμματους και αμόρφωτους από εσάς, ώστε γίνεσθε από την αρχή πάλι, σαν νέοι, χωρίς να γνωρίζετε τίποτε από τα παλιά που τυχόν έγιναν είτε στη δική μας είτε στη δική σας χώρα. 

Όσα λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, για τις δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια' διότι εσείς θυμάστε μόνο έναν κατακλυσμό της Γης. Μολονότι προηγουμένως έχουν γίνει πολλοί. Κατόπιν, δε γνωρίζετε ότι στη χώρα σας έζησε το πλεον ωραιότερο, και το πλέον καλύτερο ανθρώπινο γένος, από το οποίο κατάγεσθε εσύ και οι συμπολίτες σου, διότι τέλος πάντων, διεσώθη λίγο σπέρμα, σεις όμως το ξεχάσατε, αφού και οι απόγονοι των διασωθέντων για πολλές γενιές πέθαιναν χωρίς να γνωρίζουν να γράφουν. Διότι κάποτε Σόλων, πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό, η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξε άριστη στον πόλεμο και στη διακυβέρνησή της ήταν τέλεια. Στην πόλη εκείνη λέγεται ότι έγιναν τα καλύτερα έργα και διαμορφώθηκαν τα καλύτερα πολιτεύματα από όσα εμείς έχουμε ακούσει ότι υπήρξαν πάνω στη Γη. 

Όταν τα άκουσε αυτά ο Σόλων, θαύμασε και έδειξε πολύ μεγάλη προθυμία για να μάθει περισσότερα, παρακαλώντας του ιερείς να του διηγηθούν όλα και γενικά με κάθε λεπτομέρεια για τους αρχαίους συμπολίτες του. Ο ιερέας λοιπόν των Αιγυπτίων του είπε: «Θα σου τα πω όλα Σόλωνα, και προς χάριν σου, και προς χάριν της πόλεώς σου. Κυρίως δε, προς χάριν της Θεάς, η οποία, και τη δική σας, και τη δική μας χώρα προστάτεψε, ανάθρεψε και μόρφωσε, τη δική σας, χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού πήρε το σπέρμα για σας, από τη Γη και τον Ήφαιστο. Στα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένο ότι η διοργάνωση της πόλεώς μας έγινε πριν οχτώ χιλιάδες χρόνια.

Απόσπασμα από τον Τίμαιο του Πλάτωνα στίχοι 22β-23ε

Τι κρύβεται στη Σελήνη.... μύθοι και αποδείξεις (Ι).

Mια πολύ παλιά Σουδανική παράδοση της φυλής Σιλλούκ αναφέρει: «Τον παλιό καιρό οι άνθρωποι ανέβαιναν στο φεγγάρι από κάποιο ανηφορικό δρόμο αλλά μετά κουράστηκαν και δεν μπορούσαν ν' ανέβουν». Τα Ινδικά χειρόγραφα αναφέρουν ότι «οι Έλληνες θεοί πολέμησαν εναντίον των κατοίκων της σελήνης και των συμμάχων της.» Οι Έλληνες φιλόσοφοι γνώριζαν πάρα πολλά για την σελήνη. Ο Σωκράτης την χαρακτηρίζει: «Μεγάλη κούφια σφαίρα που στο εσωτερικό της υπάρχουν θάλασσες και στεριές και κατοικούν άνθρωποι σαν εμάς». Αυτά αναφέρει ο Ξενοφάνης για τον δάσκαλο του. Αυτά που έλεγε ο Σωκράτης τα υποστηρίζουν και σύγχρονοι αστρονόμοι. Ο Έλληνας θεός Ορφέας, γιος του Απόλλωνα, ο πιο τακτικός ταξιδιώτης της Σελήνης και του Σειρίου, και μας λέει: «Η Σελήνη έχει βουνά πολιτείες και σπίτια, η επιφάνεια της είναι έδαφος όπως της γης και καιοικεκαι από θεϊκούς κατοίκους.» Τις πληροφορίες αυτές μας τις δίνουν Πλούταρχος και Διογένης ο Λαέρτιος. Ο Ορφέας γνώριζε το σεληνιακό ημερολόγιο των 12 μηνών και τις φάσεις της σελήνης. Μιλά για την περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο, τις εύκρατες, τροπικές και πολικές ζώνες της γης, τις εκλείψεις της σελήνης, τα ηλιοστάσια, τις ισημερίες, τις κινήσεις των πλανητών και την παγκόσμια έλξη και επιμένει στο θέμα των κατοίκων της σελήνης, ότι είναι αυτοί που περιπλανήθηκαν από πλανήτη σε πλανήτη. Οι Τελχίνες της Ρόδου και οι Κάβειροι της Σαμοθράκης εξαφανίστηκαν μετά τον μεγάλο κατακλυσμό. Η τεχνολογική τους εξέλιξη ήταν τέτοια που τους επέτρεπε να εγκαταλείψουν την γη και να σωθούν στην Σελήνη ή τον Αρη. Η άποψη μου είναι ότι επέστρεψαν στις βάσεις τους στην Σελήνη και τον Αρη αντίστοιχα, βάσεις που χρησιμοποιήθηκαν από τους θεούς κατά τον εποικισμό της γης. Ο Νόνος αναφέρει ότι ο Φαέθων έκανε 30 περιστροφές γύρω από το φεγγάρι, ταξίδεψε στην Αφροδίτη και επισκεπτόταν τον Β. και Ν. Πόλο. Ο Διόνυσος και ο Ηρακλής πήγαν στην Σελήνη και ο Ίδμων όπως αναφέρει ο Νόνος ταξίδεψε στην Σελήνη με το άρμα του που έμοιαζε με απαστράπτοντα κομήτη και δίνει ακριβέστατες πληροφορίες για την αθέατη πλευρά της σελήνης κάτι, που πριν λίγα χρόνια έκανε ο σύγχρονος άνθρωπος. Ο Ελληνικής καταγωγής Λουκιανός από την Σαμοσάτα της Συρίας έζησε το 120 μ.χ. Στο βιβλίο του «Αληθινή Ιστορία» αν και το χαρακτηρίζει παραμύθι, εν τούτοις δίνει πληροφορίες επιστημονικά απόλυτα ακριβείς, οι οποίες επαληθεύτηκαν στην εποχή μας. Τις πληροφορίες αυτές εάν δεν υπήρχαν ανάλογες εμπειρίες, ήταν αδύνατον να τις φαντασθεί άνθρωπος. «Πήγαινε με ένα καράβι που το πήρε ο αέρας για εφτά μερόνυχτα και την όγδοη ημέρα έφτασε στο φεγγάρι. (Τόσο κάνουν τα σύγχρονα διαστημόπλοια του ανθρώπου για το φεγγάρι). Μπήκε μέσα σ' ένα πηγάδι που από πάνω είχε καθρέφτες και έβλεπε όλη τη γη. (Πρόκειται για υπερσύγχρονο τηλεσκόπιο που ο άνθρωπος ακόμη δεν το έχει φτιάξει γιατί με αυτό έβλεπε και τους ανθρώπους στην γη). Βασιλιάς της Σελήνης ήταν ο Ενδυμίωνας που τον πήραν από την γη και τον πήγαν στο φεγγάρι και τον έκαναν βασιλιά.» Περιγράφει τρικινητήρια αεροπλάνα (τρικέφαλοι αλογογύπες που πετούσαν) περιγράφει σύγχρονες διόπτρες (έβαζαν και έβγαζαν τα μάτια τους που μπορούσε να τα φορά ο καθένας και έβλεπαν πολύ μακρυά) περιγράφει πολεμιστές με διαστημική στολή που είχε δύο κέρατα "κεραίες". Ο στρατός αυτός ήταν του Φαέθοντα και επειδή ήταν άνθρωποι σαν εμάς και η θερμοκρασία της σελήνης μεγάλη γι αυτό φορούσαν τις διαστημικές στολές. Περιγράφει ταξίδια στ' άστρα του ζωδιακού καθώς και προσθαλάσσωση ίδια με αυτή των συγχρόνων κοσμοναυτών και μάλιστα στην περιοχή των Βερμούδων. Επισκέφθηκε τα νησιά των Μακάρων (Σείριος) και δεν ήθελε να φύγει αφού σε λίγα χρόνια θα γύρναγε πίσω. Τέλος περιγράφει πόλεμο μεταξύ των κατοίκων της Σελήνης και του Σειρίου όπου έγιναν αερομαχίες και χρησιμοποιήθηκαν τρομερά όπλα και νίκησαν οι Σείριοι. Όπως φαίνεται ο Λουκιανός διάβασε κάποιο χειρόγραφο που έγραφε για όλα αυτά και επειδή του φαινόταν εξωφρενικά τα αποκάλεσε παραμύθι τα έγραψε και τα ονόμασε αληθινή ιστορία. Η δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα, η Αρτεμη, χρημάτισε βασίλισσα της σελήνης. Ο Πυθαγόρας, γιος του Απόλλωνα κατά μία παράδοση, επέμενε ότι η Σελήνη κατοικείται από όντα θεϊκά όμοια με τους ανθρώπους της γης. Ο Πυθαγόρας αφηγείται επίσης ότι έκανε στροφές γύρω από την σελήνη με τα αστρόπλοια των θεών που κατοικούσαν στο φεγγάρι και με τα όντα αυτά είχε δημιουργήσει φιλία, ενώ αναφέρει ότι η σεληνιακή ημέρα είναι 15 φορές μεγαλύτερηαπό της γης όπως και είναι. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι όπως άκουσε από μαρτυρίες πολλές φορές, ο Πυθαγόρας μπορούσε την ίδια στιγμή να βρίσκεται σε δύο διαφορετικό μέρη - ιδιότητα που έχει μόνο το ηλεκτρόνιο του ατόμου - και έκανε ταξίδια στον Άδη ακολουθώντας την διαδρομή του Προμηθέα. Ο Πυθαγόρας μπορούσε να αιωρείται και να γίνεται αόρατος ή να βρίσκεται ταυτόχρονα σε δύο μέρη. Τον δίδαξε ο Απόλλωνας όπως τον Αρισταία και τον ιερέα του 'Αβαρι. Οι θεϊκοί κάτοικοι της σελήνης είναι πιο ψηλοί από τους κατοίκους της γης, ξανθοί και πολύ όμορφοι. Όλες οι γνώσεις του Πυθαγόρα, Μαθηματικά, Μουσική, Γεωμετρία, Φυσική είναι δοτές γνώσεις που πήρε από τους ουράνιους με τους οποίους είχε συνεχή επαφή. Το 1950 σε ναό των Μάγιας στο Μεξικό βρέθηκε χάρτης της αθέατης πλευράς της σελήνης, ο οποίος αποδείχτηκε απόλυτα ακριβής συγκρινόμενος με τους πρόσφατους που έφεραν τα διαστημόπλοια. Η πρώτη χαρτογράφηση της αθέατης πλευράς της σελήνης από τον άνθρωπο έγινε την 7.10.1959, επομένως ο παλαιός χάρτης βρέθηκε στην γη ή από επίσκεψη γήινων στο φεγγάρι ή από επίσκεψη εξωγήινων στην γη. Η σελνη σύμφωνα πάντα με τα Σανσκριτικά κείμενα και την Ινδουϊστική θρησκεία, σε κάποια απώτατη εποχή δεν υπήρχε σαν δορυφόρος της γης. Αργότερα η γη είχε τρεις δορυφόρους. Την εποχή που η γη δεν είχε δορυφόρους, οι άνθρωποι είχαν ανάστημα ύψους 1.20-1.50 μέτρων. Όταν είχε τρεις δορυφόρους τότε οι άνθρωποι είχαν ανάστημα 2.50-12.00 μέτρα και τέλος με ένα δορυφόρο έχουν το ύψος του σημερινού ανθρώπου 1.60-2.00 μέτρα, λόγω βαρύτητας (g=9.81m/sec2). Πηγή: Ελληνες γιοί των θεών Γεράσιμος Καλογεράκης

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Τα καημένα τα πουλάκια
Κρύο βαρύ, χειμώνας οξω,
τρέμουν οι φωτιές στα τζάκια,
τώρα ποιός τα συλλογιέται
τα καημένα τα πουλάκια!

Τα πουλάκια ειναι στα δένδρα,
τα πουλάκια ειναι στα δάση,
τα πουλάκια θα τα πάρει
ο βοριάς που θα περάσει,

η βροχή και το χαλάζι
κι ο βοριάς που θα περάσει,
και το χιόνι που το παίρνουν
στις αυλές με το φαράσι...

Κι αν η νύχτα ειναι μεγάλη,
κι ερχεται γιομάτη τρόμους,
κι αν ο θάνατος απόψε,
φέρνει γύρα μες τους δρόμους,

κι αν η παγωνιά θερίζει
κι ειναι δίχως ρουχαλάκια,
δε βαριέσαι, ποιός θυμάται
τα καημένα τα πουλάκια...

Τα πουλάκια ειναι στα δένδρα,
τα πουλάκια ειναι στα δάση,
τα πουλάκια θα τα πάρει
ο βοριάς που θα περάσει.

Στα παιδάκια ειναι τα χάδια,
στα παιδάκια τα φιλάκια,
τώρα ποιός τα συλλογιέται
τα καημένα τα πουλάκια!

Κι οταν γίνει, πάλι, βράδυ
κι ολοι πάνε να πλαγιάσουν,
να χωθούν μες τα κρεβάτια,
μη τυχόν και ξεπαγιάσουν,

τα πουλάκια τα καημένα,
τα πουλάκια, τώρα, πέρα
θα χαθούν χωρίς ελπίδα
να φανούν την αλλη μέρα...  

Σκεπτομορφές....και καλή καρδιά...

...Οι  σκεπτομορφές είναι τριών κατηγοριών:
1/ Αυτή που παίρνει τη μορφή του σκεπτόμενου ατόμου. Όταν ο άνθρωπος σκέφτεται πως βρίσκεται σε κάποιο μακρινό μέρος η επιθυμεί ειλικρινά να βρεθεί εκεί, τότε δημιουργεί μια σκεπτομορφή με δική του εικόνα, η οποία εμφανίζεται εκεί. Μια τέτοιου είδους μορφή έχει γίνει συχνά αντιληπτή από άλλους και μερικές φορές θεωρήθηκε σαν το αστρικό σώμα η το φάντασμα του ιδίου του ανθρώπου..

Εδώ θα σας αναφέρω περιστατικό του οποίου ήμουν αυτήκοος  μάρτυρας όταν ήμουν μικρό παιδί, τότε που ακούγαμε ιστορίες που μας κάνανε να ανατριχιάζουμε από φόβο, αλλά που επιμέναμε ν' ακούσουμε κι' άλλες... Συγγενής του παππού μου αγαπούσε πολύ το κοπάδι με τα πρόβατά του και το φύλαγε μόνος του χειμώνα -καλοκαίρι. Τότε υπήρχαν ζωοκλέφτες που θα πρέπει να ήταν κατάλοιπο των κλεφτών της επαναστάσεως του 21, γιατί το θεωρούσαν παλληκαριά και όχι ατιμία....Του παππού μου λοιπόν δεν μπορούσαν να του κλέψουν πρόβατα από το κοπάδι του γιατί ήταν συνεχώς κοντά τους, κάτι σαν τον ευτυχή Αγλαό της Aρχαίας Ψωφίδος... Μέχρι που ένα βράδυ έπρεπε να απουσιάσει οπωσδήποτε για να παρευρεθεί στο γάμο στενού συγγενή του, να ξενυχτήσει δηλαδή στο τραπέζι της νύφης το Σάββατο το βράδυ..(Έτσι γινόταν τότε, καθένας των νεονύμφων έκανε ξεχωριστό τραπέζι,..) Το έμαθαν λοιπόν κάποιοι επίδοξοι ζωοκλέφτες και, ocazione data- δοθείσης ευκαιρίας, τρέξανε να κλέψουν από το κοπάδι του παππού για να καυχηθούν για το κατόρθωμά τους ότι κλέψανε επιτέλους από το κοπάδι το "άκλεφτο". Πλησιάσανε λοιπόν με όλες τους τις προφυλάξεις το κοπάδι, που αφού είχε νυχτοβοσκήσει, είχε πιάσει ένα" ξάριο" μέρος και κοιμότανε...Και όταν φτάσανε σε απόσταση "κλοπής", και τα πρόβατα "προγκίξανε"-ξαφνιαστήκανε δηλαδή- είδαν τον παππού να σηκώνεται όρθιος , από το σημείο που είχε ξαπλώσει πάνω στην κάπα του, δίπλα στο κοπάδι του και να κοιτάζει δεξιά αριστερά να δει, μέσα στη νύχτα, με το ντουφέκι προτεταμένο, το λόγο που ανησυχησε τον ύπνο του κοπαδιού του, σφυρίζοντάς τους με τον γλυκό του ρυθμό σαν να τους έλεγε … Μη φοβάστε .. Εγώ είμαι εδώ ! ! !.....
Το ερώτημα που γεννάται  είναι το εξής: Ο παππούς ήταν στο γάμο εκείνο το βράδυ, ή  είχε μείνει στο κοπάδι του; Στο "λόγο της τιμής τους"- και είχαν εκείνη την εποχή- διαβεβαίωναν αυτοί που το αφηγούντο, ότι ο παππούς ήταν όλο το βράδυ στο τραπέζι του γάμου....αλλά και οι παρ΄ ολίγον κλέφτες ορκίζονταν ότι "καθώς περνούσαν τυχαία" από την περιοχή, τον είδαν δίπλα στο κοπάδι και τον άκουσαν μάλιστα να σφυρίζει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.....και τους έκανε ,τάχα, εντύπωση πως και δεν είχε πάει στο γάμο....
2/ Αυτή που παίρνει την εικόνα κάποιου υλικού αντικειμένου. Όταν ο άνθρωπος σκέφτεται κάποιο φίλο του, τότε σχηματίζει μέσω του νοητικού σώματος μιά στιγμιαία εικόνα αυτού του φίλου, η οποία συχνά εξωτερικεύεται και αιωρείται στον αέρα μπροστά του.

3/Εκείνη που λαμβάνει μια μορφή  από μόνη της, εκφράζοντας τις ενυπάρχουσες ποιότητες μέσα στην ύλη στην οποία μορφοποιείται...

Επώνυμος και καταξιωμένος καθηγητής Υψηλών Ενεργειών του οποίου παρηκολούθησα σειρά διαλέξεων, επιμένει πως δεν μπορεί να δοθεί ακριβής ορισμός της υλης και της ενεργείας, (συμπυκνωμένη ενέργεια η ενεργειακή συμπύκνωση;) και κατά κάποιους αλλους -λέγεται - οτι και η σκέψη μπορεί να ειναι μιά μορφή λεπτοφυούς υλης-ενεργείας, αρα μια αγνή καρδιά , οπως την εννοεί ενας αλλος δικός μας αστροφυσικός , ή ενας αγνός νούς μπορεί να ειναι οι καλύτεροι προστάτες απέναντι σε οποιοδήποτε εχθρικό επιδρομέα. Επειδή για μια αγνή καρδιά και εναν αγνό νού θα δομηθούν αντίστοιχα ενα αστρικό και ενα νοητικό σώμα απο τέλεια και λεπτοφυή υλικά, ετσι ωστε δεν ειναι δυνατή η ανταπόκριση σε κραδασμούς που απαιτούν χονδροειδή και πυκνή υλη. Εάν μια κακή σκέψη προβληθεί με εντονη ισχύ και προσκρούσει σε ενα τέτοιο σώμα (ευγενούς υφής), το μόνο που μπορεί να συμβεί ειναι να αναπηδήσει και να εκσφενδονιστεί πίσω με ολη της την ενέργεια. Στη συνέχεια κινείται προς τα πίσω κατα μήκος της μαγνητικής γραμμής με τη μικρότερη αντίσταση, η οποία προφανώς ειναι η γραμμή που μόλις διέτρεξε και χτυπά τον πομπό της. Αυτός , εχοντας στο αστρικό και νοητικό του σώμα "υλικό" παρόμοιας υφής με εκείνο της σκεπτομορφής που πρόβαλλε, περιπλέκεται ανάμεσα στις ανταποκρινόμενες δονήσεις και υπομένει τα καταστροφικά αποτελέσματα που σκόπευε να δημιουργήσει σε κάποιον αλλον. Ετσι λοιπόν, "οι κατάρες και οι ευχές ερχονται σπίτι να κουρνιάσουν". Οσο τα χονδροειδέστερα ειδη της υλης που συνδέονται με κακές και εγωιστικές σκέψεις παραμένουν στο σώμα κάποιου ανθρώπου, τόσο αυτός ειναι ευάλωτος στις επιθέσεις εκείνων που θέλουν το κάκό του. Αν ομως μεσω αυτοεξαγνισμού καταφέρει να τα εξαλείψει τελείως (εγωισμό και κακία δηλαδή), τότε οι εχθροί του δεν μπορούν να τον βλάψουν και ζεί ηρεμα και ειρηνικά ανάμεσα σε ολα τα πυρά της κακεντρέχειάς τους ! ! ! ! Επιπλέον προκαλεί κακό σ' αυτούς που θέλουν το δικό του ! ! ! ! (Αγαπάτε τους εχθρούς σας, αν θέλετε να τους πλήξτε...σοβαρά.....)

Κύρια πηγή: Σκεπτομορφές-Annie Besant-C.W.Leadbeater-
Νανόπουλος
Δανέζης
Μαρτυρίες συγγενών μου.
(Ι.Β.Ν)

Ε ! Εσείς οι μεγάλοι, μας βλέπετε !

give me a hug!

η φωτογραφία ειναι από ένα άρθρο που περιγράφει την πρώτη εβδομάδα της ζωής ενός ζεύγους διδύμων στην Αμερική. Αρχικά, ήταν το κάθε βρέφος μέσα στη θερμοκοιτίδα του και το ένα αναμενόταν να μη ζήσει. Μια νοσοκόμα ενήργησε ενάντια στους κανονισμούς του νοσοκομείου και τοποθέτησε και τα δύο βρέφη στην ίδια θερμοκοιτίδα. Όταν βρέθηκαν μαζί, το πιο υγιές από τα δύο άπλωσε το χεράκι του και αγκάλιασε το αδελφάκι του.
Οι κτύποι της καρδιάς του αδύναμου μωρού σταθεροποιήθηκαν και η θερμοκρασία του αυξήθηκε στα κανονικά επίπεδα. Ας μην ξεχνάμε να αγκαλιάζουμε αυτούς που αγαπάμε !

Η ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ Η ΑΣΧΗΜΗ !

Η ασχήμια διεκδικεί συχνά και με απεγνωσμένο τρόπο, τα δικαιώματά της στη ζωή και στον έρωτα. Γι΄αυτό θα 'πρεπε οι άντρες να είναι πάντα ευγενικοί και να δείχνουν κατανόηση μπροστά σε μια άσχημη γυναίκα, που η φύση της στέρησε το θείο δώρο της ομορφιάς. Μια άσχημη γυναίκα έχει κάθε δικαίωμα να ερωτευθεί και να αγαπήσει. Και αυτό δεν πρέπει να το αγνοούν οι άνδρες που συχνά με τη στάση τους, αντίκρυ σε μια γυναίκα που δεν είναι όμορφη, την πληγώνουν και την τραυματίζουν θανάσιμα...

Η συντροφιά αποτελούνταν μόνο από άντρες και κουβέντιαζαν για χίλια δυό πράγματα. Σε μιά στιγμή η συζήτηση ήρθε και στην ομορφιά.

-Α ! Να σου πώ, πετάχτηκε τότε ο Σωτήρης. Εγώ είμαι εξαιρετικά ευαίσθητος στην ομορφιά. Ισως μάλιστα να είμαι και παθολογικά ευαίσθητος.

-Δηλαδή;

-Να ! Μια άσχημη γυναίκα, ένα άκομψο σώμα, μεγάλα άχαρα χέρια, χοντρά πόδια, είναι πράγματα που μου φέρνουν ρίγη απέχθειας...Νιώθω σχεδόν μίσος για γυναίκες που δεν πλάστηκαν για να ευχαριστούν τα μάτια, την ορασή μας... Βέβαια προσπαθώ να κατανικήσω αυτό το αίσθημα που στο βάθος του θα πρέπει να είναι παράλογο.. Και μπορώ να σας βεβαιώσω ότι δεν αποκλείω μια φιλία και μια συμπάθεια πρός τις άσχημες γυναίκες... Έρωτα γι' αυτές ομως ποτέ...

Ο Σωτήρης έμεινε για λίγο σιωπηλός με το ποτήρι το ουίσκυ στο χέρι. Και μετά συνέχισε: Κι όμως, τα βάζω πολύ συχνά με τον εαυτό μου για αυτήν την υπερβολική μου λατρεία πρός την ομορφιά. Το βρίσκω απάνθρωπο, ανόητο, βάρβαρο. Αποτελεί εξύβριση πρός τόσα άλλα πλάσματα, που, αν και δεν έχουν ωραίες γραμμές, όμορφα μάτια, κομψή σιλουέτα, έχουν πάρει από τη φύση άλλα της δώρα... Άλλοτε δικαιολογούσα τον εαυτό μου, λέγοντας ότι η ομορφιά είναι το δέλεαρ που ελκύει το σεξουαλικό ένστικτο για τη διαιώνιση του είδους. Και ότι χωρίς αυτήν οι διάφορες φυλές της Γής θα είχαν εκφυλισθεί...

Όμως, ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που μου συνέβει με έκανε να αλλάξω γνώμη...Εκανα από τότε πολλές παρατηρήσεις και διαπίστωσα ότι οι περισσότερες όμορφες γυναίκες ούτε ευαίσθητες είναι, ούτε εξυπνες. Και παραδέχτηκα ότι η ομορφιά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ασήμαντο πράγμα και πως το μεγαλοποιούν, υπερβολικά αυτοί οι απαίσιοι τύρανοί μας, τα μάτια μας...

Η φιλοσοφία για την ομορφιά του Σωτήρη ήταν κάπως περίεργη, γι' αυτό και κάποιος από την παρέα τον διέκοψε.

-Βρέ αδερφέ ! του είπε, άσε τις φιλοσοφικές αναλύσεις και διηγήσου μας αυτό το περιστατικό που σε έκανε ν' αλλάξης γνώμη για τη γυναικεία ομορφιά.

-Θα σας το διηγηθώ ευχαρίστως, απάντησε ο Σωτήρης, σηκώνοντας τους ώμους του. θα σας το διηγηθώ, αν και η σημασία του περιστατικού αυτού βρίσκεται προπαντός στις αισθήσεις και στην αισθησιακή συγκίνηση που δοκίμασα. Και τέτοιου είδους συναισθήματα, δύσκολα περιγράφονται. Θα αποφύγω να σας πώ και την χρονολογία και τον τόπο που συνέβη αυτό το περιστατικό και θα αλλάξω και τα ονόματα των προσώπων...

Κάποιο καλοκαίρι, λοιπόν, παραθέριζα σε μιά ομορφη εξοχική βίλα σ' ένα γραφικό προάστιο της Αθήνας, που ανήκε σε μιά πλούσια γνώριμή μου κυρία... Στη βίλα φιλοξενούνταν μια παρέα από άντρες και γυναίκες, που χαλούσαν τον κόσμο, γιατί η οικοδέσποινα τους επέτρεπε τα πάντα...Απο όλες τις φιλοξενούμενες γυναίκες, μόνον μία, η Βέρα, μου είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση. Και είχε τραβήξει την προσοχή μου...Ήταν ένα θεσπέσιο πλάσμα...Λές και κάποιος ουράνιος τεχνίτης είχε υφάνει τα ολόξανθα μαλλιά της, είχε χρωματίσει το κοραλένιο στόμα της, είχε λαξέψει τους αλαβάστρινους ώμους της, την λυγερή μέση της, τα καλλίγραμα πόδια της. Ήταν χήρα, ελεύθερη σαν το κύμα και, απ' όσα έλεγαν για αυτήν, χωρίς αυστηρές αρχές για την ηθική...

Άναψε ένα τσιγάρο για να συγκεντρώσει τη σκέψη του ο Σωτήρης και συνέχισε: 

-Ήταν μια θαυμάσια εποχή, τέλειωνε ο Αύγουστος, και η εξοχή ήταν γεμάτη μεθυστικά αρώματα και ερωτική πρόκληση. Τα λουλούδια στους γύρω κήπους σκορπούσαν στον αέρα μυρωδιές που καλούσαν σε ερωτικές πανδαισίες και ο ουρανός το βράδυ, με τους διάφανους αστερισμούς του παρέσυρε σε γοητευτικές ονειροπολήσεις...

Η όμορφη Βέρα, όμως, αν και της είχα στήσει την πιό στενή πολιορκία, έμενε ολότελα αδιάφορη στις ερωτικές μου επικλήσεις...Αυτό μου είχε κορυφώσει το ερωτικό πάθος και το είχε κάνει ασίγαστο. Δεν ήξερα πια, ποιόν άλλο τρόπο να βρώ για να λυγίσω την άκαμπτη αντίστασή της. Είχα αρχίσει πιά να απελπίζομαι, όταν άνα απόγευμα γεμάτο αρώματα και γοητεία, καθώς κάναμε μαζί τον περίπατο μας σ' ενα κοντινό αλσάκι και για πολλοστή φορά τη διαβεβαίωσα για τον παράφορο άρωτά μου, άφησε, επιτέλους τα χείλη της να μιλήσουν:

-Ε, λοιπόν ! Θα σε περιμένω απόψε τα μεσάνυχτα στο δωμάτιό μου, μου ειπε ναζιάρικα.! !

Τράβηξε μερικές ρουφηξιές απανωτές ο Σωτήρης μέσα σε μιά νευρικότητα φανερή και συνέχισε: Εκείνο το βράδυ, όπως καταλαβαίνετε, ήμουνα ο πιό ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου...Περίμενα να νυχτώσει με αγωνία και να ησυχάσει κάθε θόρυβος και κίνηση στη βίλα. Η βίλα ήταν θεόρατη και πολυδαίδαλη και δεν ήταν εύκολο να περάσει κανείς απαρατήρητος απο τους διαδρόμους. Εγώ όμως, ήξερα καλά τη διαρύθμιση της βίλας κι επί πλέον είχα έτοιμη και μια δικαιολογία για να εξηγήσω, αν χρειαζόταν, τη νυχτερινή εκείνη περιοδεία μου. Έτσι, έφτασα χωρίς κανένα εμπόδιο ως την πόρτα του δωματίου της Βέρας...Εσπρωξα την πόρτα που άνοιξε μόνη της... Βρέθηκα τότε σ' ενα δωμάτιο κατασκότεινο, με τις κουρτίνες όλες κατεβασμένες. Τίποτα δε σάλευε εκεί μέσα, καθώς μπήκα...Άκουγα μόνο μιά γοργή αναπνοή και τους χτύπους της ίδιας μου της καρδιάς...Ψηλαφιστά, και με τα χέρια απλωμάνα μπροστά, σαν 'παιζα τυφλόμυγα, έφτασα σ' ενα φαρδύ καναπέ. Αμέσως δυό καλλίγραμμα χέρια, που που ευωδίαζαν από άρωμα, τυλίχτηκαν ολόγυρα στο λαιμό μου και δυό χείλη καυτά κόλλησαν με πάθος και απερίγραπτη λαχτάρα πάνω στα δικά μου...Υστερα μια σιγανή φωνή μου σύστησε σιωπή...Σσσσσσσ !!!!!!!!

Δεν θα περιμένετε βέβαια να σας περιγράψω τις θεσπέσιες στιγμές που πέρασα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι...Και όταν κατά τα χαράματα υποχρεώθηκα να φύγω, μου φαινόταν ότι ήμουν κάποιος κολασμένος του Δάντη, στον οποίο είχε επιτραπεί για λίγο να επισκεφθεί τον Παράδεισο...

Η παρέα τώρα του Σωτήρη είχε στενέψει ακόμη περισσότερο τον κύκλο, γεμάτη αγωνία να μάθει τη συνέχεια της παράξενης αυτής περιπέτειας.

-Λοιπόν; ρώτησε ο πιο ανυπόμονος της παρέας.

-Α ! Η συνέχεια είναι τόσο παράξενη και αναπάντεχη...Το πρωί στο σερβίρισμα του πρωινού ξαφνιάστηκα αληθινά, ξαναβλέποντας την όμορφη Βέρα δροσερή, φρέσκια και χωρίς ούτε σκιά κακονυχτίσματος γύρω στα μάτια. Και ο πιο προκατειλημμένος παρατηρητής θα ορκιζόταν ότι το θαυμάσιο αυτό πλάσμα είχε κοιμηθεί κανονικά έναν ύπνο αδιατάρακτο από το βράδυ ως το πρωί...

Σε μια στιγμή που βγήκε για λίγο στον κήπο, την ακολούθησα. Καθώς με είδε, αποτραβήχτηκε σα φοβισμένη και άκουσε με στεναχώρια τα γεμάτα πάθος λόγια της ευγνωμοσύνης μου για τις υπέροχες στιγμές που μου ειχε χαρίσει...Αυτό με ξάφνιασε.

Γύρισα και την κύτταξα ερωτιματικά, γεμάτος περιέργεια για την ανεξήγητη στάση της...

Ξαφνικά, όμως , φάνηκε σαν να πήρε μιάν απόφαση, ακούμπησε το χέρι της στον ώμο μου και, γυρίζοντας αλλού το κεφάλι της, μου ειπε: 

Σας ζητώ συγγνώμη, αγαπητέ...Μόνο για την οργή και για την αγανάκτησή σου είμαι αξια...Σε εξαπάτησα...

Και κοκκινίζοντας, πρόσθεσε με πιό σιγανή φωνή: 

-Ναι ! Πρέπει να σας το ομολογήσω...Δεν ήμουνα εγώ χθές βράδυ...Δάνεισα τον εαυτό μου σε μιά αλλη...

-Μα, είναι δυντόν, τραύλισα...

-Ναι, είναι ! είπε, παίρνοντας θάρρος και με σταθερή φωνή...

-Και γιατί εγινε αυτό; τη ρώτησα, ομολογώ δεν καταλαβαίνω τίποτε...

-Ακούστε, τι συνέβη...Λίγο παράξενο, αλλά ανθρώπινο...Αυτή που με αντικατέστησε σας έχει αγαπήσει, μ' ενα τρελό αρρωστημένο πάθος. Και είναι γεγονός αξιοσημείωτο ότι δεν αγάπησε άλλη φορά στη ζωή της...Είμαι μάλιστα, βέβαιη, ότι δεν πρόκειται να αγαπήσει άλλον απο σάς...

Ε, λοιπόν ! Αυτός ο μεγάλος έρωτάς της, που μου τον εξομολογήθηκε, με συγκίνησε τρομερά...Και, όπως ήταν φυσικό, με εμπόδισε να προχωρήσω στη φυσική κλίση που ένιωθα για σάς...Θέλησα να κάνω μια γυναίκα ευτυχισμένη...και, μα την αλήθεια νομίζω ότι εκανα καλά... Έγινε μιά μικρή σιωπή μεταξύ τους, κι αμέσως κατόπιν ο Σωτήρης συνέχισε: 

-Καθώς αναθυμήθηκα ζωηρά τη θεία μέθη της ερωτικής εκείνης νύχτας, σκέφθηκα οτι η Βέρα είχε κάποιο δίκιο να κάνει ότι έκανε...Την παρεκάλεσα μάλιστα να μου πεί ποιά ήταν η φίλη της, και της υποσχέθηκα οτι θα προσπαθούσα να την αγαπήσω κι εγώ όπως και εκείνη εμένα, γιατί το αξιζε...Εκείνη δίστασε για λίγο, έπειτα παίρνοντας την απόφασή της, μου είπε: 

-Είναι η Ν....

Ομολογώ ότι ένιωσα εκείνη τη στιγμή τα μέλη μου να παραλύουν. Αυτή η Ν... ήταν η πιό ασχημη γυναίκα που είχα γνωρίσει στη ζωή μου. Δεν ήταν μόνον ασχημη, αλλά η ασχήμια της ήταν από εκείνες που δεν αρέσουν σε κανέναν απολύτως...

Είχε ένα πρόσωπο μακρύ, τραβηγμένο, χείλια μεγάλα και πλαδαρά, μύτη αετίσια, μικροσκοπικά μάτια, πράσινα σαν φως της γάτας, και μαλλιά ξεθωριασμένα...

-Νάτην, κιόλας ! είπε σε μιά στιγμή η Βέρα. Σας παρακαλώ, φανείτε επιεικής απέναντί της...Δείξτε της μιά κάποια συμπάθεια, κάποιο ενδιαφέρον...

Συγκέντρωσα τότε όλη μου την θέληση για για να εκτελέσω ηρωικά ένα ανθρώπινο καθήκον... Αλοίμονο όμως ! Όλη μου η θέληση περέλυσε μπρός το πανάσχημο πρόσωπο της δύστυχης εκείνης γυναίκας, μπροστά στην αποκρουστική, θα 'λεγα, ασχήμια της, που η ερωτική νύχτα την είχε κάνει πιό μεγάλη...

Σαν άνανδρος μπρός σε μιά ηρωική συναισθηματική μάχη, που έπρεπε να δώσω, αποχαιρέτησα βιαστικά τη Βέρα και απομακρύνθηκα σαν κυνηγημένος...

Ένιωθα σαν λιποτάκτης σ' ενα ηθικό καθήκον που απέφυγα να κάνω, δείχνοντας μια ταπεινή μικρότητα και έναν απάνθρωπο εγωισμό. Την άλλη μέρα, βρίσκοντας μια δικαιολογία, έφυγα απο τη βίλα...

Έγινε μια μικρή σιωπή στην ομήγυρη, ύστερα ο Σωτήρης συνέχισε, τελειώνοντας την παράξενη ιστορία του:

Αυτό είναι το χαρακτηριστικό περιστατικό...μια ερωτική παρωδική περιπέτεια... Ωστόσο, αυτή η περιπέτεια με έκανε να αλλάξω γνώμη, για την λεγόμενη ομορφιά, όπως την ενοούμε όλοι. Και είδα την ύπουλη παγίδα που μας στήνει η ορατή ομορφιά... Έτσι από τη στιγμή εκείνη μίσησα την ανόητη αισθητική αντίληψη που έχουμε για τη γυναικεία ομορφιά, που μας κάνει να περιφρονούμε τον έρωτα των άσχημων γυναικών, που κατά βάθος είναι πολύ ανώτερος από τους ερωτικούς δεσμούς που επιδιώκουμε επίμονα με όμορφες γυναίκες, αλλά ψυχρές, εγωίστριες, αναίσθητες, με το πρόσχημα ότι η ομορφιά τους μας εχει σαγηνεύσει...

Απλώς η ομορφιά τους μας εχει εξαπατήσει την οραση...

Σημείωση δική μου:
Το κείμενο δακτυλογραφήθηκε από μένα, από το προσωπικό μου αρχείο, γραμμένο 30 χρόνια πριν, χωρίς υπογραφή συγγραφέα...

Ι.Β.Ν.

Εθνικά.....επίμαχα......

Τι συμβαίνει στη Θράκη μας;

Παίρνουν τα παιδιά τους από το σχολείο για να διώξουν τη Νικοπούλου

Υπάρχει ή δεν υπάρχει ελληνικό κράτος στην Κομοτηνή; Το ερώτημα αυτό πλανάται στα χείλη των χριστιανών της περιοχής, καθώς βλέπουν την πρωτοφανή, πρωτόγνωρη και εξωφρενική αντίδραση που βιώνει μια ελληνίδα δασκάλα που… τολμάει να κάνει τη δουλειά της και να διδάσκει τα ελληνικά στα λεγόμενα μειονοτικά χωριά της ορεινής περιοχής των Πομάκων! Το χειρότερο δε είναι πως την αντίδραση αυτή δεν την προκαλούν μόνο στελέχη της μουσουλμανικής μειονότητας, αλλά και έλληνες αιρετοί τοπικοί άρχοντες! Συγκεκριμένα, η ελληνίδα δασκάλα Χαρά Νικοπούλου διορισμένη σε δημοτικό σχολείο της περιοχής του Μεγάλου Δέρειου, εδώ κι έναν χρόνο βιώνει έναν πραγματικό εφιάλτη, επειδή θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά της και να είναι συνεπής στον όρκο που έδωσε ως εκπαιδευτικός στη θρησκεία και την πατρίδα! Είναι γνωστό ότι από την πρώτη στιγμή που… πάτησε το πόδι της στο Μεγάλο Δέρειο και δεν έδειξε ότι είναι διατεθειμένη να υποταχθεί στα κελεύσματα των μουσουλμάνων, έγινε το «κόκκινο πανί» για όλους! Και για τους μουσουλμάνους αλλά -δυστυχώς- και για ορισμένους που δηλώνουν χριστιανοί και Έλληνες, αλλά με τις πράξεις τους δείχνουν το εντελώς αντίθετο! Όλοι θυμόμαστε πως η Χαρά Νικοπούλου έπεσε θύμα ξυλοδαρμού, διώχθηκε από το σπίτι που της είχε παραχωρήσει το κράτος, δέχεται σχεδόν καθημερινά απειλές, ενώ κάποιοι έκλεψαν τη σφραγίδα από το σχολείο της και την έστειλαν στο τουρκικό προξενείο Κομοτηνής για να δείξουν τη… δύναμή τους! Αποκορύφωμα όμως αυτών ήταν το συλλαλητήριο που έγινε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο Μεγάλο Δέρειο με αίτημα να εκδιωχθεί η δασκάλα. Το συλλαλητήριο διοργανώθηκε από στελέχη του τουρκικού προξενείου αλλά και έλληνες αιρετούς! Το κάλυψε μάλιστα και το τουρκικό κανάλι TRT1, προφανώς για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ποιοι το διοργάνωσαν… Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι κύριοι ομιλητές της εκδήλωσης, στην οποία ζητήθηκε λυσσαλέα να απομακρυνθεί η ελληνίδα δασκάλα από την περιοχή, ήταν έλληνες αιρετοί! Οι ομιλητές αυτοί δεν ήταν άλλοι από τον νεοδημοκράτη δήμαρχο Μεγάλου Δέρειου Ευάγγελο Πουλιλιό (σ.σ.: που είχε ξεσπιτώσει τον Ιούλιο τη δασκάλα διώχνοντάς την από το σπίτι που της παρέχει η κοινότητα) και τον αντινομάρχη Έβρου Ιορδάνη Ντόλα, που εκλέχθηκε με τη σημαία του ΠΑΣΟΚ! Οι δύο αυτοί αιρετοί, στην προσπάθειά τους να είναι αιρετοί στη μουσουλμανική μειονότητα και να παίρνουν τις ψήφους τους, έχουν… ξεπουλήσει τα πάντα και φθάνουν στο σημείο να ευθυγραμμίζονται σε κάθε περίπτωση με τους μουσουλμάνους! Να σημειώσουμε ότι στον Ευ. Πουλιλιό είχε κάνει ενστάσεις για να μην προκαλεί και ο υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος, σε συνάντηση που είχε μαζί του στο υπουργείο στις 17 Σεπτέμβρη! Όμως ο δήμαρχος φαίνεται πως δεν… καταλαβαίνει τίποτα και έχει… μάτια μόνο για τους μουσουλμάνους και την κάλπη… Η Χαρά Νικοπούλου έχει φέρει τα πάνω κάτω στα χωριά της μειονότητας, καθώς είναι η μόνη ελληνίδα δασκάλα που μένει όλο τον χρόνο εκεί. Με την παρουσία της εκμεταλλεύεται τον ελεύθερο χρόνο και προσφέρει δωρεάν ενισχυτική διδασκαλία τα απογεύματα στα παιδιά που έχουν αδυναμία να μάθουν ελληνικά, κάνει μαθήματα παραδοσιακών χορών και διδάσκει μουσική και ζωγραφική τα καλοκαίρια που τα παιδιά έχουν περιθώριο και έτσι γεμίζουν δημιουργικά τον χρόνο τους. Επίσης διοργανώνει παρελάσεις και εκδηλώσεις στις εθνικές εορτές και κάνει κάθε πρωί έπαρση της ελληνικής σημαίας στο σχολείο! Όλα αυτά έχουν κάνει τους μουσουλμάνους της περιοχής να… αφηνιάσουν! Γιατί μέχρι τώρα είχαν μάθει να υπάρχει «χαλαρή» εκπαίδευση, ώστε τα παιδιά να μη μαθαίνουν τίποτα στο δημοτικό και να βρίσκουν ευκαιρία να τα στείλουν στην Τουρκία στο γυμνάσιο «για να μάθουν»! Όταν οι μουσουλμάνοι είδαν ότι η δασκάλα δεν… μασάει, παρά τις προσπάθειες τις δικές τους και -δυστυχώς- του δημάρχου και του αντινομάρχη, έθεσαν σε εφαρμογή άλλο σχέδιο: Προσπαθούν να κλείσουν το σχολείο λόγω… έλλειψης μαθητών! Έτσι, από την αρχή του χρόνου έλεγαν στους μουσουλμάνους να μη στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο γιατί θα είχαν σοβαρές συνέπειες, που θα έφθαναν μέχρι την εντολή του μουφτή να μην τους θάψουν στο μουσουλμανικό νεκροταφείο όταν πεθάνουν αυτοί ή μέλη των οικογενειών τους! Οι απειλές όμως δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, αφού τον Σεπτέμβρη γράφτηκαν 35 παιδιά από τα 43 που ήταν πέρυσι. Οι μουσουλμάνοι ανησύχησαν κι έτσι όταν άρχισε το ραμαζάνι κάλεσαν σε βοήθεια τις «μεγάλες δυνάμεις». Έτσι, στο Μεγάλο Δέρειο κατέφθασαν οι μουσουλμάνοι βουλευτές Μανταζή και Χατζηοσμάν, τρεις τούρκοι βουλευτές, ο πρόξενος και οι ψευτομουφτήδες. Έβγαιναν δε όλοι στους μιναρέδες και φώναζαν «Μπατί τρακί τουρκ», δηλαδή «η Θράκη είναι τούρκικη»! Ταυτόχρονα ξεκινούσαν νέο κύμα τρομοκρατίας κατά της δασκάλας, η οποία ζητούσε συνεχώς τη βοήθεια της αστυνομίας, η οποία όμως στις εκκλήσεις της απαντούσε ότι δεν είχε… διαθέσιμο προσωπικό! Οι μεγάλες οικογένειες των μουσουλμάνων Τσιλικίρ και Κοτζά καλούσαν τους κατοίκους να μην ξαναστείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο και αναλάμβαναν εκείνοι να τους καλύψουν για τις πιθανές συνέπειες. Όπως έλεγαν μάλιστα χαρακτηριστικά, δεν πρόκειται να πάθει κανένας τίποτα γιατί υπάρχει πλήρης στήριξη από τον δήμαρχο, τον νομάρχη και τον περιφερειάρχη! Η πίεση αυτή έφερε αποτέλεσμα. Έτσι από τις 6 Οκτώβρη μόνο ένα παιδί πηγαίνει σχολείο, ενώ «εξαφανίζεται» συστηματικά από το ηρώο του χωριού η ελληνική σημαία, που επιμένει να την αναρτά καθημερινά η ηρωική δασκάλα… Τα αμείλικτα ερωτήματα που αβίαστα γεννούν αυτά τα θλιβερά όσο και ανησυχητικά γεγονότα στη Θράκη είναι πολλά. Και σίγουρα κάποιοι θα πρέπει να βρεθούν να απαντήσουν. Τα ερωτήματα αυτά είναι: *Είναι ή όχι ποινικό αδίκημα η παρεμπόδιση των παιδιών να παρακολουθήσουν μαθήματα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, που είναι υποχρεωτική; Αν ναι, γιατί δεν τιμωρούνται οι μουσουλμάνοι γονείς που το κάνουν και εκείνοι που τους υποκινούν; Μήπως δεν ισχύουν οι ελληνικοί νόμοι στα μουσουλμανικά χωριά; * Παραβαίνουν το καθήκον τους οι τοπικοί και περιφερειακοί άρχοντες, όταν καλύπτουν τέτοιες ενέργειες και παίρνουν μέρος σε συλλαλητήρια που έχουν στόχο να καταλύσουν θεσμούς του κράτους όπως είναι η εκπαίδευση; Αν ναι, γιατί δεν τιμωρούνται; * Λειτουργεί το ελληνικό κράτος στις λεγόμενες μειονοτικές περιοχές, ή σιγά σιγά δημιουργείται νέο Κόσοβο, χωρίς να το πάρει κανείς… χαμπάρι; Αν γίνεται κάτι τέτοιο, δικαιούνται οι πολιτικοί ταγοί μας να εφησυχάζουν; * Πληρώνει ή όχι το ελληνικό κράτος τους μουσουλμάνους δασκάλους ακόμη και με επιδόματα Χριστουγέννων και Πάσχα; Για να εκτουρκίζουν τους μουσουλμάνους έλληνες μαθητές; * Τέλος, τι λένε οι αρμόδιες αρχές ασφαλείας για τον εμφανή ρόλο δεκάδων «Τούρκων» που διαμένουν επί εξάμηνο και πλέον στο Μεγάλο Δέρειο και άλλα χωριά της περιοχής με το πρόσχημα «επίσκεψης σε συγγενείς» ενώ στην πραγματικότητα προπαγανδίζουν, απειλούν, εκβιάζουν και ποδηγετούν καθέναν που δεν «υπακούει»; Πηγή: ΤΟ ΠΑΡΟΝ της Κυριακής 12/10/2008

Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα !

Τα 7 Θανασιμα Αμαρτηματα.

 

Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα οφείλουν την "πατρότητά" τους σε δοξασίες αλλά και λογοτεχνικά κείμενα του μεσαίωνα για παράδειγμα, τη "Θεία Κωμωδία" του Δάντη, τον "Χαμένο Παράδεισο" του Μίλτον ή αν θυμάμαι καλά και το "Canterbury tales" του Chaucer. Για όποιον έχει δει την ταινία Seven θα του είναι γνωστά.

Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, το καθένα αποτελούμενο από 33 ωδές ή τραγούδια (cantos). Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή. Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. Οι ωδές είναι επίσης γραμμένες σε ενδεκασύλλαβο στίχο και η ρίμα ακολουθεί τη δομή ΑΒΑ ΒΓΒ ΓΔΓ . . . ΨΩΨ Ω, δηλαδή δομή τριών στίχων (terza rima). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση αυτής της ρίμας, αν και μία παρόμοια μορφή χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα από τους τροβαδόρους.

Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια.

Κατά το πέρασμα του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στην Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του Δάντη. O Δάντης έκανε επίσης αναφορά στη Βεατρίκη, στο έργο La Vita Nuova, ωστόσο στη Θεία Κωμωδία θεωρείται πως εκφράζεται με ιδανικό τρόπο ο έρωτας του προς το πρόσωπό της.

Μία από τις λεπτομέρεις της Θείας Κωμωδίας είναι πως κάθε ένα από τα τρία μέρη της κλείνει με την λέξη άστρα.

Η Θεία Κωμωδία (ιταλικά: La Divina Commedia, αρχικός τίτλος Commedia) είναι επικό, αφηγηματικό ποίημα του Δάντη. Γράφτηκε στο διάστημα 1308-1321 και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έχοντας χαρακτηριστεί ως η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου. Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Κωμωδία. Ο όρος Θεία προστέθηκε μεταγενέστερα από τον Βοκάκιο, τον 16ο αιώνα και συγκεκριμένα το 1555. Μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής ανάλυσης και ερμηνειών.

Υπάρχουν βιβλία στην παγκόσμια λογοτεχνία με τα οποία οι περισσότεροι σύγχρονοι αναγνώστες διστάζουν να έρθουν αντιμέτωποι συναισθανόμενοι - δικαιολογημένα ή όχι - ότι η ανάγνωσή τους δεν μπορεί να είναι απλή διαδικασία αλλά περιπέτεια από την οποία κανείς δεν βγαίνει εύκολα αλώβητος και σίγουρα δεν βγαίνει ο ίδιος· όταν μάλιστα οι δεκαετίες ή κι οι αιώνες έχουν επισωρεύσει γύρω τους χιλιάδες σελίδες με σχόλια και ερμηνείες, κρίσεις και αντεγκλήσεις (που δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις), γίνεται ακόμη πιο δυσχερής κάθε απόπειρα προσέγγισής τους. Η Ιλιάδα του Ομηρου και η Πολιτεία του Πλάτωνα, η Θεία Κωμωδία του Δαντη και ο Φάουστ του Γκαίτε, το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ και τα Κάντος στο σύνολό τους, οι Αδελφοί Καραμαζόφ του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ο Οδυσσέας του Τζόυς, Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες του Ρόμπερτ Μούζιλ και το Μαγικό βουνό του Thomas Mann και τα Nueve ensayos dantescos (Εννιά δαντικά δοκίμια) του Χόρχε Λουίς Μπόρχες είναι τέτοια βιβλία και ο κατάλογος, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, θα μπορούσε να περιλαμβάνει πολλά άλλα, που ακόμη και αν κυκλοφορούν ευρέως και σε χιλιάδες αντίτυπα και βρίσκονται, ενδεχομένως, σε πολλές βιβλιοθήκες, παραμένουν όμως αδιάβαστα, αν όχι και με τα φύλλα τους άκοπα - πόσο μάλλον κάποια άλλα για τα οποία δεν υπάρχει καν έστω μία σύγχρονη, σωστή και προσιτή μετάφραση στα ελληνικά.

Κάποιους λόγους που μας κάνουν να στερούμε τον εαυτό μας από αυτή την ηδονή έχω ήδη αναφέρει στην αρχή κι ο Μπόρχες, χωρίς αμφιβολία, τους γνωρίζει πολύ καλά και γι' αυτό, αν και έχει υπόψη του όλα σχεδόν τα σχόλια που έχουν γραφτεί για τη Θεία Κωμωδία (αν αυτό είναι δυνατόν για κάποιον, αυτός χωρίς αμφιβολία θα είναι ο Μπόρχες), τα παραμερίζει και, αρχικά τουλάχιστον, μιλάει για το ποίημα όπως θα έπρεπε να το πρωτοδιαβάσουμε, σαν μια εκπληκτική αφήγηση και σαν μια εκπληκτική ποίηση, απαλλαγμένο από το βάρος των θεολογικών, πολιτικών, βιογραφικών ή όποιων άλλων ερμηνειών που κατά καιρούς έχουν δοθεί. Αν η πρώτη ανάγνωση είναι τέτοια που προτείνει ο Μπόρχες, προσανατολισμένη δηλαδή προς την απόλαυση, είναι σίγουρο πως θα ακολουθήσουν και άλλες και τότε πια τα σχόλια και οι ποικίλες ερμηνείες θα είναι σίγουρα χρήσιμες και καλοδεχούμενες.

Στα εννέα δαντικά του δοκίμια ο Μπόρχες πλησιάζει ορισμένα από τα κορυφαία επεισόδια της Κωμωδίας (ενός έργου που αποτελείται εξ ολοκλήρου από κορυφές), και, αφού παρουσιάσει συνοπτικά το περιεχόμενό τους, μας τα δείχνει από μια άλλη οπτική γωνία, φωτίζει σκοτεινά τους σημεία, προτείνει προφανείς και όχι και τόσο προφανείς ερμηνείες τους, συνδέει το περιεχόμενό τους με λογοτεχνικές αναφορές που μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να σκεφτεί κι, ακόμα, προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τους όρους γέννησης του έργου. Προτείνει ή επαναλαμβάνει την υπόθεση ότι ο Δάντης έγραψε ολόκληρη τη Θεία Κωμωδία μόνο και μόνο για να πραγματοποιήσει στο πλαίσιό της μια συνάντηση με την αγαπημένη του Βεατρίκη που η αληθινή ζωή τού στέρησε. Ή, διαφορετικά, απλώς για να βρει την ευκαιρία να μιλήσει γι' αυτήν, όπως της άξιζε. Λέει ο Μπόρχες αναφερόμενος ακριβώς σε αυτή την υπόθεση: στην αρχή της Νέας Ζωής διαβάζουμε ότι μια φορά σε μια επιστολή ανέφερε ο Δάντης εξήντα γυναικεία ονόματα για να περιλάβει, μυστικά, το όνομα της Βεατρίκης. Πιστεύω ότι και στην Κωμωδία επανέλαβε αυτό το μελαγχολικό παιχνίδι.

Ο Νίτσε ονόμασε τον Δάντη μια ύαινα που κάνει ποίηση μέσα στους τάφους, ενώ ο Καζαντζάκης υποστηρίζει ότι το κυρίαρχο κίνητρο για να γράψει ο φλωρεντινός συγγραφέας το μέγιστο έργο του ήταν η επιθυμία του για εκδίκηση, η λύσσα του ενάντια στους εχθρούς του, που τον είχαν εξορίσει από την αγαπημένη του Φλωρεντία και του είχαν στερήσει τις τιμές που άξιζαν σε έναν ποιητή του μεγέθους του. Η θεωρία του Μπόρχες, που δεν είναι στην πραγματικότητα, όπως κι ο ίδιος παραδέχεται, ολότελα δική του, φωτίζει το ποίημα από μια άλλη πλευρά και μας οδηγεί να το διαβάσουμε εκ νέου και με διαφορετική διάθεση. Αυτό νομίζω είναι το περισσότερο που μπορούν να προσφέρουν τα οποιαδήποτε σχόλια, όσο ιδιοφυή κι αν είναι, σε ένα τέτοιο μεγαλειώδες έργο, να μας οδηγήσουν να το ξαναδιαβάσουμε με ένα διαφορετικό ενδεχομένως βλέμμα.

Seven Deadly Sins.

1.Αvarice-Φιλαργυρία.
2.Εnvy-Φθόνος.
3.Gluttony -Λαιμαργία.
4.Lust -Λαγνεία.
5.Sloth- Oκνηρία.
6.Vanity- Mαταιοδοξια.
7. Wrath- Oργή.

απο το ιστολόγιο zeroliner

Περι καλοσύνης

Η καλοσύνη φαίνεται να έχη δύο πόλους, αυτόν του παρέχοντος και αυτόν του απολαμβάνοντος. Είναι μία συνεχής ροή ενεργείας με αγωγό της το συναίσθημα, εκείνο της Αγάπης. Η διαβάθμισή της απλή και σαφής, ξεκινάει απο μία φιλοφρόνηση και φτάνει ως τη θυσία. Κατά κανόνα η ροή αυτή δεν ειναι αμφίδρομη ! !
Αν κάποια στιγμή μειωθεί η σταματήση για λίγο, τότε οι μέχρι προ ολίγου απολαμβάνοντες επαναστατούν, γιατί θεωρούσαν την καλοσύνη που εισέπρατταν ως κεκτημένο τους δικαίωμα...
Αν κάποιοι από σας, κυρίες-κύριοι, έχετε την καλή τύχη να έχετε τέτοιους παρόχους καλοσύνης στον κύκλο σας, πέστε τους καμιά φορά ευχαριστώ για να τους δικαιώνετε ή προσφέρετέ τους και εσείς κάτι, για να κρατάτε το δίαυλο ανοιχτό...
...και κυρίως, μη συγχέετε την καλοσύνη με έναν άλλο "εθνικό" όρο που απευθύνεται  "με νεοελληνική ανεση", απο όλους προς όλους...


Ιωάννης Β. Ντινόπουλος

Ζεϊμπέκικο και προσωπική εκφραση.......

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.
 Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
 Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε.
 Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:
 Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι, ρίξε μια γλυκιά πενιά, σαν γεμίσω το κεφάλι, γύρνα το στη ζεϊμπεκιά. (Τσέτσης)

 Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.
 Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.
 Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά:
Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα του θανάτου η καμπάνα και για μένα. (Τσιτσάνης)

 Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου, όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου. (Βαμβακάρης)
 Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.
 Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι· απάδει προς το πνεύμα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα. Είναι χορός μοναχικός.
 Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου, ο τόπος δεν σηκώνει άλλον. Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη κι απρόσκλητη παρουσία. Γι' αυτό κάποιοι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημία του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα· αποκάλεσαν το ζεϊμπέκικο «εξουσιαστικό χορό», που περιέχει, δήθεν, μια «αόρατη απειλή». Είδαν, φαίνεται, κάποιον σκυλόμαγκα να χορεύει και τρόμαξαν. Όμως, και έναν κυριούλη αν ενοχλήσεις στο βαλσάκι του, κι αυτός θα αντιδράσει.
 Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός.

Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων· είναι προσβολή γι' αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί.
Και στο μάτι δεν κολλάει.
Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας· είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ' άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη. Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά.

 (Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες· τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός· και μια νεαρή πουτάνα σε ένα καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απ' όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα.) Η μεγάλη ταραχή είναι οι χωρικοί. Σε πλατείες χωριών, με την ευκαιρία του τοπικού πανηγυριού ή άλλης γιορτής, κάτι καραμπουζουκλήδες ετεροδημότες χορεύουνε ζεϊμπέκικο στο χώμα· προφανώς για να δείξουνε στους συγχωριανούς τους πόσο μάγκες γίνανε στην πόλη. Οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν έχουν μπει στο νόημα κι ούτε μπορούν να εννοήσουν. Τα δικά τους ζόρια είναι κυκλικά· έρχονται, περνάνε και ξαναέρχονται σαν τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι όλη η ζωή ρημάδι. Γι' αυτό χορεύουν εξώστρεφα, κάνουν φούρλες, σηκώνουν το γόνατο ή όλο το πόδι, κοιτάνε τους γύρω αν τους προσέχουν, χαμογελάνε χορεύοντας. Μιλάνε με τον Θεό των βροχών και του ήλιου, όχι τον σκοτεινό Θεό του χαμόσπιτου και των καταγωγίων.

 Δεν γίνεται καν λόγος για το τσίρκο που χορεύει επιδεικτικά, σηκώνει τραπέζια με τα δόντια και ισορροπεί ποτήρια στο κεφάλι του. Ή τη φρικώδη καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές στις παλιές ελληνικές ταινίες και προσφάτως στα τηλεοπτικά σόου.
 Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν' ανοίξει η γη να μπει».
 Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει.
 Πότε μ' ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.

 Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν. Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. Το πιο σωστό είναι να περιμένουν τον χορευτή να τελειώσει και να τον κεράσουν. Να πιούνε στην υγειά του· δηλαδή να του γιάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει. Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει.
 Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες.

Μπορεί και να γίνει έτσι.
 Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο. Όμως βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για τον συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο.
---------
* Ο μάγκας είναι άντρας σεμνός, καλοντυμένος και μοναχικός. Δεν είναι επιδεικτικό κουτσαβάκι και αλανιάρης. Όπως αναφέρεται και στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό, «μάγκας: έξυπνος και με συμπεριφορά που ταιριάζει σε άντρα».


ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ 14-9-2002
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ