Περί ηδονής... και ευδαιμονίας..

Αριστοτέλης
  

... Τέλος εν τοίς Ηθικοίς ο φιλόσοφος δεν αποκρούει την ηδονήν, αλλά προτιμά την τελειοτάτην, ήτις εκ της διανοίας πηγάζει. Το τέλος των ανθρωπίνων πράξεων είναι η ευδαιμονία, ήν ως κατ' αρετήν ενέργεια ορίζει. Η αρετή δεσπόζουσα των παθών και των ορμών ρυθμίζει αυτά, μεσότης τις ούσα δύο ακροτήτων, της υπερβολής και της ελλείψεως, ούτω π.χ. η πραότης είναι αρετή ως της οργιλότητος και της αναλγησίας μεσότης, η ανδρεία ως εν τω μέσω της θρασύτητος και της δειλίας κειμένη, και η αιδώς ως έχουσα το μέσον της αναισχυντίας και της καπακλήξεως, αίτινες είναι ακρότητες. Συμπλήρωμα δε της αρετής ή των της ψυχής αγαθών, είναι τά τε τού σώματος αγαθά (ισχύς, υγεία, κάλλος ) και τα εκτός δηλ. τα εκ της τύχης (πλούτος, ευγένεια κλπ.). 

Κατά ταύτα ευδαίμων είναι ο κατ' αρετήν τελείαν ενεργών και των εκτός αγαθών ικανώς μετασχών.

 

(Απο τη Γραμματολογία του Γ.Κ.Γαρδίκα του 1930)