Για την τραγωδία......

Οι ανθρωποι πάντα ερμήνευαν (ερμηνεύουν)τα φαινόμενα της ζωής και τα συμβαίνοντα και πάντα εκφράζουν (εξέφραζαν) την απήχηση που εχουν τα συμβάντα πάνω τους. Λαχτάρα λοιπόν ερμηνείας και εκφρασης. Δεδομένο αυτό.

Πάντοτε όμως -παντού- η ερμηνεία ( η κάθε ερμηνεία) αφήνει τυφλό ενα μεγάλο ποσοστό ανερμήνευτου, και πάντα η έκφραση διεκδικεί να φωνάξη ολο το ευρος του μεγάλου αβάστακτου. Και αυτό δεδομένο. Και αυτό ακριβώς το ανερμήνευτο που μένει και το αβάστακτο που βαραίνει- μαζι τα δυό, σαν ενα-ειναι ο χωρος που βλάστησε ιθαγενής την τραγωδία.

Ανερμήνευτο λοιπόν που δεν αντέχεται και αβάστακτο που δεν ερμηνεύεται, ειναι η υποχρεωτική συνθήκη που κάποτε, κάπου, τον 5ο αιώνα στην Αθήνα εδωσε την εμπνευση ωστε μια γιορτή ζωικού αλαλαγμού και θρησκευτικής ικεσίας να μεταπλαστή και να παρασταθή ετσι που να εκφραστούν τα δεινά της ζωής και ο πόνος τους με βάση μια γνωστική ερμηνεία "θεϊκής προγραφής"

Αυτή η γνωστική (θεϊκή) ερμηνεία "συλλογίζεται" ως εξής : Ο άνθρωπος (γενικά και σαν άτομο) ζει μεσα σ' ενα πλέγμα ορίων και με τρόπο ταγμένο. Τον τρόπο και το πλέγμα (=η φύση του πράγματος) τα ειπαν Ανάγκη. Ανάγκη λοιπόν= μια τάξη απαρασάλευτη...που η φύση της ειναι να διασαλεύεται και η διασάλευση να πληρώνεται, συνέχεια να πληρώνεται, και την πληρωμή αυτήν την ατέλειωτη την ειπαν Δεινό.

Η φύση λοιπόν της Ανάγκης ειναι να κυοφορή και να επιρρίπτη Δεινά στους ανθρώπους. Αλλά οχι αναίτια, οι άνθρωποι πρέπει να γίνονται αξιοι ή φταίχτες να πάθουν, άρα να πράττουν, και γι' αυτό να ευθύνονται, αρα οι πράξεις τους να αντιδικούν στην Ανάγκη και να διασαλεύουν το status της. Αυτές τις πράξεις τις ονόμασαν Υβρη.

Οι άνθρωποι λοιπόν ειναι να παθαίνουν Δεινά, και για να πάθουν Δεινά πρέπει να κάνουν Υβρη, και το να κάνουν Υβρη και να πάθουν Δεινά ειναι Ανάγκη. Δεν φτάνει όμως, διότι: Η Υβρη ειναι μια διατάραξη και υπέρβαση. Νιώθεται. Εχει το σκεπτικό της ,μεθοδεύεται. Και άρα αντιστέκεται ο άνθρωπος σ' αυτήν και αποτρέπεται.

Αρα: Για να μην ξεφύγη ο άνθρωπος απο την Υβρη, που πρέπει, πρέπει να μπή σ' αυτήν άθελα- ξέροντας αλλά κάνοντας λάθος- και επιμένοντας θέλοντας. Αλλοιώς να ειναι και και άλλα να κρίνη του Νού του η σύγχυση. Αυτήν λοιπόν την σύγχυση του νού την ειπαν Ατη.

Ατη λοιπόν, τού νου η θεοβλάβεια που σπρώχνει στην Υβρη, και αυτή διαταράσσει το status της Ανάγκης προκαλώντας Δεινό, και επειτα η τιμωρία του φταίχτη που τον έσπρωξε η Ατη και έκανε Υβρη

Αυτήν την τιμωρία την είπαν Δικη

Η Ανάγκη λοιπόν εχει ορίσει τη ζωή να ειναι έτσι, οπως αυτή προκύπτει εκ των υστέρων, και προκύπτει οπως ειναι Τακτόν. Αυτό το Τακτό-σε ατομικό επίπεδο- το διασαλεύει η Υβρη και αυτην την προετοιμάζει και την προωθεί η Ατη (και το αντίστροφο).

Η Ατη λοιπόν προκαλεί την Υβρη και η Υβρη επιτείνει την Ατη και οι δυό μαζί-που ειναι Δεινά- προκαλούν τη Δίκη και η Δίκη σημαίνει Δεινό, και το Δεινό επιβεβαιώνει εκ των υστέρων την Ανάγκη- την Τακτή εκ των προτέρων.....

Αγριο πλέγμα Ορίων, μεδα στο οποίο ο άνθρωπος (ατομο) επιλέγει και πράττει μόνος του, θέλοντας, ό,τι ηταν ταγμένο γι' αυτόν εν αγνοία του. Αυτό το ειπαν ολο Τραγικό.

(Στην τραγωδία λοιπόν τα γεγονότα και τα πρόσωπα συμπλέκονται και αλληλοπροκαλούνται μ' αυτήν την αιτιότητα:

Ανάγκη-Υβρη

Υβρη -Ατη

Ανάγκη-Ατη-Υβρη

Ατη -Δίκη

Υβρη -Δίκη

Δίκη -Δεινόν

Δεινόν -Τακτόν

=Τραγικόν)

Απο το εργο της "ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ" Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο