Η Πατρίδα μας ...Γεώργιος Δροσίνης

«Ξένε που μόνος κι ερημος
σε ξένους τόπους τρέχεις,
πές μου, ποιός ειναι ο τόπος σου
και ποιά πατρίδα εχεις;»

«Τη μακρινη πατρίδα μου
πάντα ποθώ στα ξένα.
εκεί τα χρόνια της ζωής
περνούν ευλογημένα.

εκεί κι ο θάνατος γλυκός,
κι αφού κανείς πεθάνει,
εχει στο μνήμα του Σταυρό,
καντήλι και λιβάνι.

Στ' αγαπημένο μου χωριό
χαρές πάντα και γέλια,
στ' αλώνια τραγουδιών φωνές
ξεφάντωμα στ' αμπέλια.

Κι οταν χορεύει η λεβεντιά
στης Πασχαλιάς τη μέρα,
βροντοκοπά το τύμπανο
και κελαηδεί η φλογέρα.

Στη μακρινή Πατρίδα μου
εχει ευωδιά και χάρη
το ταπεινότερο δεντρί,
το πιο φτωχό χορτάρι.

Στούς κλώνους της αμυγδαλιάς,
σμίγουν ανθοί και χιόνια
και φέρνουνε την ανοιξη
γοργά τα χελιδόνια.

Στων μαγεμένων της βουνών
τα μαρμαρένια πλάγια,
γλυκολαλούν οι πέρδικες
και κλαίει η κουκουβάγια.

Η ασημένια θάλασσα
μ' αφρούς τη περιζώνει
κι ο ουρανός με τ' αστρα του
τη χρυσοστεφανώνει.

Τη μακρινή Πατρίδα μου,
πρίν η σκλαβιά πλακώσει,
τη δόξαζε η παλληκαριά,
τη φώτιζεν η γνώση.

Και τώρα απο τη μαύρη γή,
τη γη τη ματωμένη,
πρόβαλε πάλι η 'λευθεριά
σαν πρώτα αντρειωμένη».

«Φτάνει,.. τη χώρα που μου λές,
τη γνώρισα, την ειδα...
τη μακρινή Πατρίδα σου
εχω κι εγώ Πατρίδα !».